Faith, Fate or Hate?¨_29/12/07

Εκεί λοιπόν που είμαι έτοιμος να ξεκινήσω να γράφω ένα κοκτέιλ σκέψεων, που μάλλον δηλητηριώδη γεύση θα άφηναν στο τελευταίο μου γράψιμο για το 2007 (καλή χρονιά, δε λέω), ακούγονται οι πρώτες νότες από το Faith/George Michael και εισβάλουν σε ισχυρές ενέσιμες δόσεις στις φλέβες της ψυχής ως ισχυρό αντίδοτο.

Ικανές να σώσουν τη κατάσταση όχι όμως τόσο ισχυρές για να εξουδετερώσουν τις προσωρινές παρενέργειες!

¨ Faith, Fate or Hate?¨

Καθώς πήγαινα χθες το πρωί στο γραφείο, κόρναρα αρκετά μέχρι να καταλάβει ο οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου ότι είναι ανάμεσα στις δύο λωρίδες και εμπόδιζε τη μηχανή μου να προσπεράσει.

Τελικά στρίμωξε και τραυμάτισε ελαφρά το πόδι μου. Όχι σπουδαία πράγματα!

Γυρνώντας το απόγευμα σπίτι για να ετοιμαστώ για το βραδινό θέατρο (πολύ ωραία παράσταση, Δάφνης και Χλόη), ένιωθα να με ενοχλεί κάτι περισσότερο από το τραυματισμένο πόδι μου.

Δεν το εντόπισα μέχρι που έφτασα και έμεινα μόνος στο σπίτι (έλειπαν οι δικοί μου).

Έκανα μπάνιο, πήρα αγκαλιά το macbook και μια κούπα ζεστό πράσινο τσάι και άρχισα να σερφάρω στο διαδίκτυο μέχρι να έρθει η ώρα φύγω για το θέατρο.

¨ Faith, Fate or Hate?¨

Αυτό το καιρό, ετοιμάζομαι να μετακομίσω μόνος σε σπίτι δικό μου!
Καιρός ήταν στα 31 μου...

Το περιμένω με μεγάλη χαρά καθώς έχω ζήσει μόνος και ξέρω τα θετικά.

Πάνε βέβαια 10 χρόνια από τότε που σπούδαζα και έμενα μόνος.

Από τότε μέχρι τώρα έχουν αλλάξει πολλά όμως.

¨ Faith, Fate or Hate?¨

Άρχισα να προσομοιώνω το πως θα ήταν αν ήδη έμενα μόνος, αυτή τη στιγμή.

Η πρώτη αίσθηση ήταν ανασφάλεια και μοναξιά, με είχε προειδοποιήσει η Π.

Ένας gay άντρας πάντα έχει τον φόβο της μοναξιάς, φιλικής, συντροφικής, ερωτικής.

Σε μένα ισχύει μόνο το συντροφικής, τα υπόλοιπα είναι σε απόλυτη ισορροπία και ίσως θεωρούμαι από τους τυχερούς.

Όμως το συναίσθημα που ένιωθα ήταν διαφορετικό.

Σε ένα σπίτι μόνος, «αβοήθητος» αν σου τύχει κάτι, αν πέσεις, αν αρρωστήσεις, αν αν αν !

Βεβαίως δεν επηρεάζει σε κανένα βαθμό τη χαρά του να μείνω μόνος και δε θα το άλλαζα.

Όμως να, είναι επώδυνο να μην έχεις σύντροφο και να γυρίζεις σε άδειο σπίτι!

Η μοναξιά είναι εντονότερη όταν ξέρεις πως θα μπορούσες πολύ εύκολα να έχεις ένα σύντροφο.

Τι νόημα όμως έχει να μην είναι ο σύντροφος που εσύ θέλεις και έχεις πλάσει στο ιδεατό σου?

ΌΧΙ, δε μιλώ για εξιδανικευμένους συντρόφους και πρίγκιπες με άλογα και γενικά δηλαδή είδωλα που ποτέ δεν μπορείς να βρεις, άλλωστε δε ψάχνω κάτι τέτοιο.

Το ιδεατό είναι αυτό που γεμίζει τη ψυχή σου!
Είναι τα υπόλοιπα κομμάτια του puzzle σου.

Οκ, τα puzzle είναι δύσκολα και συνήθως βαριέσαι να τα ολοκληρώσεις.

Έτσι λειτουργεί μερικές φορές και η αναζήτηση συντρόφου.

Κουράζεσαι να βλέπεις διαρκώς ανολοκλήρωτο το puzzle.

¨ Faith, Fate or Hate?¨

Το ιδεατό! Χμμ!

Νομίζω ότι δεν έχουμε επιλογές ορισμένοι άνθρωποι.

Το ιδεατό μας έχει γίνει συνείδηση και καθημερινότητα γι’ αυτό και δε μπορούμε (δε θέλουμε?) να αποκολληθούμε από αυτό.

Ενδεχομένως επειδή σε πολλούς τομείς της ζωής το βιώνουμε ήδη και δεν θέλουμε τίποτα λιγότερο από το καλύτερο!

Σε κάθε περίπτωση, είναι αποδεδειγμένο πια-τουλάχιστον σε μένα-ότι δεν ορίζουμε τα πάντα!

Ένα μόνο ορίζουμε και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μας ως ανθρώπινα όντα!

Να μπορούμε να αγαπάμε ανιδιοτελώς, να αγαπάμε και να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα.

Χωρίς να σημαίνει πως δε θέλουμε ανταπόκριση όμως!

¨ Faith, Fate or Hate?¨

Το 2007 ήταν μια πολύ καλή αλλά πολύ δύσκολη χρονιά.

Πολλά από αυτά που ήθελα πραγματοποιήθηκαν. Άλλα πάλι με δυσκόλεψαν και με δυσαρέστησαν.

Παρόλα αυτά, νιώθω να φεύγει ο χρόνος και να έρχεται ο καινούργιος βρίσκοντας με υγιή, με ανθρώπους γύρω μου που με αγαπούν και τους αγαπώ αληθινά!

Με υλικούς στόχους να επιτυγχάνονται και με ΥΓΕΙΑ!

Προς το παρόν δηλαδή καθώς, όλα είναι τόσο εύθραυστα και προσωρινά.

Αν λοιπόν ήθελα να κάνω ευχές για το επόμενο έτος, τότε θα ευχαριστούσα πρώτα από όλα το 2007 για όσα καλά μου έφερε και για τα άσχημα που με έμαθαν να εκτιμώ τα καλύτερα και να ζω τι στιγμή περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια.

¨ Faith, Fate or Hate?¨

Τρεις ευχές θέλω να κάνω για μένα και για τους ανθρώπους μου!

Υγεία, Αγάπη και να έχουμε πίστη.

Με το καλό να έρθει το 2008 και αν μπορούσα να έχω μια προσωπική ευχή...θα μου ευχόμουν να μου φέρει τον «ιδεατό» μου σύντροφο και να διαβάσει αυτός πρώτος το κείμενο που θα δημοσιεύσω πριν υποδεχτώ το 2009!

Να κάνω και μια...ιδεατή ευχή?
Να το διαβάζει κάθε χρόνο! Μαζί μου, δίπλα μου!

Καλή χρόνια!

Moon

¨Τέλος δεν υπάρχει εδώ...¨_10/12/07

Τα φετινά Χριστούγεννα, για την ακρίβεια η προετοιμασία για την γιορτινή περίοδο, με έκαναν να αισθανθώ την απώλεια ενδιαφέροντος για καταστάσεις που παλιά μου κινούσαν το ενδιαφέρον και την προσμονή ενώ τώρα αντιμετωπίζονται με αδιαφορία.

Συνήθως, η απώλεια (σε οποιαδήποτε μορφή της) έχει ως αποτέλεσμα την μετατόπιση ή αντικατάσταση του απολεσθέντος από κάτι άλλο. Αποτελεί πιστεύω ένδειξη εξέλιξης και ανάπτυξης μας.

Η σκέψη που είχα ήταν τι συμβαίνει όταν δεν υπήρξε μετατόπιση/αντικατάσταση αλλά επήλθε η κατάργηση!

Συμβολίζει νέα εποχή? Νέες προσεγγίσεις? Αναπηρία?

Σίγουρα δίνει μια ένδειξη!

Ειδικά αν αποτελούσε μια σημαντική πηγή συναισθημάτων σου.

¨Τέλος δεν υπάρχει εδώ...¨

Η αλήθεια είναι πως μεγαλώνοντας απομυθοποιείς καταστάσεις και πρόσωπα.

Δεν είναι κακό, είναι όμως αποκύημα μιας διαδρομής.

Μιας διαδρομής όπως αυτή των τρένων, των πλοίων που κάνουν μακρινά ταξίδια και έχουν αρκετούς σταθμούς ενδιάμεσα.

Οι επιβιβάσεις και αποβιβάσεις, αφήνουν σκουπίδια αμελών επιβατών και άλλες φορές δώρα αφηρημένων συνταξιδιωτών.

Αν αφήσεις σκουπίδια και δώρα να μαζεύονται καιρό, χωρίς να τακτοποιείς το βαγόνι σου, τη ψυχή σου δηλαδή, συνήθως δεν μπορείς να βγάλεις άκρη μετά καθώς τα δώρα έχουν «πάρει» μυρωδιά και μορφή σκουπιδιών.

Φανταστείτε να αφήσετε στο ψυγείο ακάλυπτα ενα πίατο με εντόσθια ψαριού και δίπλα μια τούρτα σοκολατίνα!

Αν ανοίξετε το ψυγείο μετά απο 3 ημέρες και μπορέσετε να φάτε τη σοκολατίνα θα ήθελα να με ενημερώσετε εφόσον βεβαίως δεν ανήκετε σε βουλιμικούς!

Όταν αποφασίσεις αργοπορημένα να βάλεις μια τάξη, αναπόφευκτα θα μπερδευτείς ή θα απογοητευτείς από το χάλι και στην καλύτερη θα πετάξεις μερικά δώρα από λάθος.

Στην χειρότερη, αν είσαι κουρασμένος ή απογοητευμένος, θα τα πετάξεις όλα διότι δεν θα έχεις τη δύναμη και το κουράγιο να ασχοληθείς.

Αποτέλεσμα?

Να έχεις κάνει το ταξίδι και να πετάξεις ότι αποκόμισες χωρίς να έχεις δώσει την ευκαιρία στον εαυτό σου να ωφεληθεί.

Λες λοιπόν χωρίς να έχεις καταλάβει το πραγματικό λόγο...
...«Αδιάφορο ήταν το ταξίδι έως και κουραστικό».

Τι γίνεται μετά?

¨Τέλος δεν υπάρχει εδώ...¨

Στην καλύτερη περίπτωση θα διαλέξεις άλλο μέσο να ταξιδέψεις.

Στην ουσία όμως δεν σου έφταιγε το μέσο, αλλά ο τρόπος.

Έτσι λοιπόν, στη καλύτερη περίπτωση θα διαλέξεις άλλο τρόπο να ταξιδέψεις και ίσως αν είσαι τυχερός ή έχεις την ψυχή σου ανοιχτή να καταφέρεις να ωφεληθείς.

Με αυτό το τρόπο αντικατέστησες την «κακή και ανώφελη» εμπειρία του πρώτου ταξιδιού με ένα άλλο τρόπο.

Μικρό κόστος από την απώλεια.

¨Τέλος δεν υπάρχει εδώ...¨

Η χειρότερη περίπτωση είναι όταν η απώλεια δεν αντικαθίσταται και καταλήγεις στην κατάργηση.

Όταν έχεις δοκιμάσει όλα τα μέσα ταξιδιού αλλά διατηρείς τον ίδιο τρόπο να ταξιδεύεις.
Tότε επέρχεται η κούραση και η απογοήτευση.

Με περισσή χαρά και κινητήρια δύναμη την σαδιστική τιμωρία σου, καταργείς τα ταξίδια.

«Δεν κάνουν για μένα», λες περήφανος για το ακλόνητο άλλοθι σου ότι τα δοκίμασες ξεχνώντας ότι δεν ήσουν παρόν.

Υπάρχει και χειρότερο?
Αμέ!

Να εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο μέλλον και στην φενάκη ότι ίσως προλάβεις να κάνεις ταξίδι με το διαστημικό λεωφορείο και να νιώσεις αυτό που δεν ένιωσες με τα προηγούμενα.

Και σας ρωτώ!

Είναι δυνατόν να έχεις πάρει τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια, να μην τα έχεις βάλει παρά μόνο στο σπίτι σου, να μην έχεις αθληθεί ποτέ, να έχει φτάσει ο καιρός για το πρώτο check up και να πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα πάρεις χρυσό στο δέκαθλο?

Τι να σας πω...διατηρώ τις αμφιβολίες μου!

Moon

¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨_15/11/07

Γυρνώντας σπίτι με κακή διάθεση και απογοήτευση, βρήκα την ευκαιρία και την «διάθεση» να βάλω σε μερικές γραμμές την σκέψη που αρκετές μέρες στριφογυρνούσαμε στο μυαλό μου.

Η σκέψη ήταν άσχετη με την αιτία της τωρινής μου διάθεσης αλλά απολύτως σχετική και με ίδια συναισθήματα όπως αυτά που ένιωσα όταν για πολλοστή φορά ο Α μου εξιστορούσε ένα γεγονός που του συμβαίνει συχνά.

Η θετική πλευρά ήταν ότι συνειδητοποιούσε το μεγάλο μερίδιο ευθύνης που είχε σε αυτό.

Το αρνητικό ήταν πως δεν ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποιούσε.

Αλήθεια! Πόσες φορές συνειδητοποιούμε ότι κακώς συνεχίζουμε και συμπεριφερόμαστε με Χ τρόπο και ακόμα πόσες συνεχίζουμε την ίδια συμπεριφορά?

Πολλές....

Η ελπίδα για τον Α ήταν πως ένιωθα να το έχει συνειδητοποιήσει σε συναισθηματικό και όχι μόνο σε λογικό επίπεδο όπως συνήθως.

Αυτό έδινε βάσιμες ενδείξεις για το τέλος αυτής της συμπεριφοράς?

Ίσως...

¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨

Ο Α έβγαινε αρκετό καιρό ραντεβού και ως αποτέλεσμα ήταν να καταλήγει από το πρώτο ραντεβού στο κρεβάτι ή σε εκδηλώσεις τρυφερότητας.

Ένιωθε όμως να φεύγει γρήγορα η αρχική αυτή επιθυμία και να μην αφήνει περιθώριο για επανάληψη καθώς δεν ένιωθε να είναι οικείος πια ο άνθρωπος που είχε απέναντι του.

Και πως δηλαδή τα ένιωθε στην αρχή και όχι μετά?

Προφανώς του ήταν οικεία η επιθυμία να τα ζήσει...όχι απαραίτητα με τον άνθρωπο που είχε απέναντι του.

Τουλάχιστον όχι σε τόσο πρώιμο επίπεδο, στο πρώτο ραντεβού.

Φταίει βέβαια ότι όλα τα ραντεβού που βγαίνει προκύπτουν μέσω διαδικτύου.

Άλλοθι? Χμμμ! Το πιθανότερο είναι πως ναι.

¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨

Κάθε φορά λοιπόν, μετά από ένα τέτοιο «άσχημο» ραντεβού, μου αναφέρει ότι αναπολεί το ωραιότερο ραντεβού που είχε βγει και ουσιαστικά με τον άνθρωπο που είχε μείνει το μεγαλύτερο διάστημα και είχε ανεχτεί τα περισσότερα αλλά παρόλα αυτά το πάλευε να μη χωρίσουν!

Εντόπιζα λοιπόν και του τόνιζα επανειλημμένα πως με τον άνθρωπο αυτό, είχαν βγει αρκετές φορές πριν ολοκληρώσουν και πριν εκδηλωθούν ερωτικά μεταξύ τους.

Ένιωθα ότι του είχε δώσει την ευκαιρία να γίνει οικείος μαζί του και την δυνατότητα να συνδεθούν.

Αυτό θα έπρεπε να του δίνει αν όχι ενδείξεις, τουλάχιστον κίνητρο για να κινηθεί ανάλογα.

Δεν το αρνήθηκε ποτέ!

¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨

Πριν μερικές μέρες, βγήκε πάλι ραντεβού.

Πάλι εκδηλώσεις, πάλι ερωτική συμπεριφορά από τις πρώτες ώρες.

Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο.

Απομάκρυνση και «κάψιμο» της γνωριμίας.

Άρχισε να αναρωτιέται και μαζί του αναρωτιόμουν κι εγώ.

Ένιωθα πως από μόνος του προσπαθούσε να παγιδεύσει τα ραντεβού του, τις γνωριμίες του και να τις οδηγεί διαρκώς σε συναντήσεις της μιας βραδιάς.

Ένιωθα να ηδονίζεται από την γλυκιά θλίψη της γκρίνιας και του παράπονου...

«Δεν πρόκειται να βρω κάποιον, είχε αυτό, είχε εκείνο, δε μου άρεσε αυτό, δε μου άρεσε εκείνο» έλεγε με περίλυπο ύφος ζητώντας παρηγοριά.

Εύλογα σκεφτόμουν, αφού είχε όλα αυτά, γιατί τον φίλησε, τον αγκάλιασε, έκανε σεξ μαζί του?

Δεν μου έδωσε ποτέ καμία ικανοποιητική απάντηση για να είμαι ειλικρινής.

¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨

Σκέφτομαι ότι ο λόγος που συμπεριφέρεται έτσι (και δεν είναι ο μόνος) είναι γιατί ίσως πραγματικά δεν θέλει σχέση και δεν μπορεί να το αποδεχτεί.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν τον ενδιέφερε πολύ αυτός που συνάντησε αλλά έπειθε τον εαυτό του ότι τον ενδιέφερε για να μην είναι πολύ πρόστυχο και ανήθικο το σεξ μιας βραδιάς που επιδίωκε εξ αρχής.

Γιατί να μην είναι όμως ειλικρινής με τον εαυτό του? Ίσως να μην το αντέχει!

Ο τελευταίος λόγος είναι ότι το έκανε απλά από ανάγκη.

Εντάξει, προς τι όμως το δράμα κατόπιν?

Αυτό που με απασχολεί όμως είναι άλλο!

Πόσες από αυτές τις γνωριμίες κάηκαν επειδή προχώρησαν πολύ γρήγορα?

Γενικώς, πόσο αλήθεια είναι ότι αν δε δώσουμε χρόνο να γνωρίσουμε τον άλλο και προχωρήσουμε ερωτικά τότε αυτό δε θα έχει μέλλον?

Τέλος, γιατί δεν μπορεί ο Α να κάνει υπομονή και να βγει 2-3 ραντεβού να γνωρίσει και να γίνει οικείος με τον άλλον εφόσον όλα τα υπόλοιπα καταλήγουν στο να μου κλαίγεται?

¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨

Νιώθω ότι δεν δίνουμε χρόνο και χώρο στις ερωτικές μας γνωριμίες και σκαρφιζόμαστε άλλοθι που μας κάνουν να νιώθουμε καλά με τον μύθο «όλοι σκάρτοι είναι¨.

Αμ δεν είναι! Όχι πως δεν υπάρχουν σκάρτοι, σαφώς υπάρχουν.

Ας το δούμε από την άλλη πλευρά!

Έχεις γνωρίσει «καλές περιπτώσεις»?
Ναι! Σίγουρα ναι!

Και τι έκανες?

Έγινες εσύ ο σκάρτος και το χάλασες σε χρόνο 0 δίνοντας εσύ την εικόνα του σκάρτου στον άλλο άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν ανακυκλώνεται ο μύθος του ¨όλοι σκάρτοι είναι, δύσκολες οι σχέσεις σήμερα».

Αποτέλεσμα? Στα ίδια!

¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨

Πριν λίγο έκλεισα το τηλέφωνο με τον Α.
Είχε επιδοθεί πάλι σε καταναλωτικό όργιο για να κλείσει τα «κενά».

Ήταν λέει η πρώτη φορά που δεν έκλεισαν.
Τον συμπόνεσα, αλλά το ευχαριστήθηκα κιόλας, μύριζα τον αέρα αλλαγής.

Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την ευχαρίστηση και την εξάρτηση της καταναλωτικής μανίας, σε ανθρώπινο και προ ιοντικό επίπεδο λέω να αρχίσουμε να αντιστρέφουμε τις τεχνικές μεταξύ τους.

Τι εννοώ?

Αντί να εξοφλούμε την «αγορά» ενός ανθρώπου μετρητοίς και να κλείνουμε αμέσως τον λογαριασμό, να βάζουμε αρκετές άτοκες δόσεις με σκοπό να τον γνωρίσουμε με την ησυχία μας και να δώσουμε χρόνο.

Άτοκες είναι άλλωστε οι δόσεις, τι ανησυχείς!

Από την άλλη πλευρά, να εξοφλούμε μετρητοίς την αγορά του νέου ipod για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα ότι δε μας παίρνει να χρεωνόμαστε συνέχεια, διότι είναι δανεικά και με μεγάλο επιτόκιο.

Η ζωή πάλι όχι, ούτε επιτόκια, ούτε δόσεις.

Ίσως γι’ αυτό το λόγο να δυσκολευόμαστε να τη μοιραστούμε με κάποιον, την θεωρούμε δεδομένη και αιώνια ενώ είναι απλά δανεική χωρίς όρους.

Ξεχνάμε όμως ότι έχει λήξη...

Μήπως να αρχίσουμε την απόλυτη εκμετάλλευση της?

Μια και μιλάμε για επιτόκια, δόσεις και άλλα τέτοια εμπορικά, να σας εκμυστηρευτώ πως κάτι άκουσα για τις συγχωνεύσεις.

Αποφέρουν τεράστια κέρδη σου λέει!

Δείτε ένα ρετρό αλλά αληθινό παράδειγμα συγχώνευσης.

Β+Σ=LOVE

Στο εύχομαι Α, με το καλό να... «συγχωνευτείς» ☺

Moon

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»_07/10/07

Κυριακή πρωί και σε συζήτηση που είχα με την κολλητή μου φίλη Μ, ειπώθηκε μια φράση που έκλεισε τη θεματολογία της σκέψης που μέρες τώρα ήθελα να αναπτύξω.

Η απολαυστική σύμπτωση είναι πως η σκέψη ξεκινούσε με την παρακάτω παράγραφο, όμως πριν την ολοκληρώσω με πήρε η Μ τηλέφωνο για να μου πει τον επίλογο του θέματος που αφορούσε στην φράση που μου είχε πει νωρίτερα.

Και τι περίεργο... εκείνη τη στιγμή άκουγα το αγαπημένο της τραγούδι... «Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές, κι ήταν η σχέση μας αυτές...»

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»

Μέσα στην σκέψη του πως να συνεχίσω το Κυριακάτικο απόγευμα μου, παρελαύναν μπροστά μου αρκετές επιλογές.

Nα σερφάρω στο δίκτυο, να δω για πολλοστή φορά την ελληνική ταινία με την Βλαχοπούλου που ερωτεύεται ένα πολύ μικρότερο της.

Το απέφυγα γιατί μου ανακινούσε την μεσημεριανή αναρώτηση/ανασφάλεια μου.

Αν δηλαδή έχει νόημα να συνεχίσω την ερωτική γνωριμία μου με ένα άνθρωπο κατά πολύ μεγαλύτερο μου.

Άλλη ώρα αυτά...

Μαζί λοιπόν με την έντονη ικανοποίηση από την μεσημεριανή ανάγνωση του τελευταίου βιβλίου του αγαπημένου μου συγγραφέα Irvin Yalom, αποφασίζω να βάλω τον σελιδοδείκτη στις σελίδες που σταμάτησα τις σκέψεις του και να συνεχίσω τις δικές μου από το αγαπημένο μου βήμα.

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»

Ακούω κάθε φορά προσεκτικά κάποιον που θέλει να συζητήσει μαζί μου θέματα που αφορούν τις σχέσεις του.
Φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές (αν και αυτές είναι οι πιο βαρετές διότι εμπεριέχουν ορισμένους ρόλους), οικογενειακές κ.ο.κ.

Κάθε φορά και αμείλικτα, εκστομίζονται λέξεις όπως σεβασμός, αγάπη, προσοχή, έρωτας, καύλα, εμπιστοσύνη, ενδιαφέρον και χοροπηδούν σαν καλικαντζαράκι α την ώρα που πριονίζουν το δέντρο των Χριστουγέννων.

Είναι αλήθεια πως κάθε σχέση περιλαμβάνει πολλά από τα παραπάνω συναισθήματα. Φυσικά δεν θα μπω στο πειρασμό να σκεφτώ την κατ’ ουσία πραγματική τους υπόσταση.

Να είμαστε καλοπροαίρετοι όμως? Έτσι για αλλαγή?

Ας πούμε ότι τα παραπάνω υπάρχουν αυτούσια και σε ισχυρές δόσεις πραγματικότητας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που «είναι μαζί».

Πάλι μου έρχεται στο νου η φράση της αγαπημένης μου Π, «Την σχέση δεν τη κρατά μόνο η αγάπη. Η απώλεια είναι αυτή που την κρατά. Αυτό δηλαδή που είσαι διαθέσιμος να χάσεις για να κρατήσεις το άλλο που επιθυμείς».

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»

Η αδυναμία.

Μα όχι!
Δεν εννοώ την αδυναμία ως μετρήσιμο μέγεθος δυναμισμού της ανθρώπινης έκφρασης.
Όχι δηλαδή όπως λέμε «αυτός είναι δυνατός κι εκείνος αδύναμος».

Αδυναμία όπως...σου έχω αδυναμία.

Αδυναμία όπως, κάνω πράγματα γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς αφού η ευχαρίστηση που θα πάρω από μια δεδομένη στιγμή, σχετίζεται άμεσα με το χαμόγελο που θα διαγραφεί στα χείλη σου.

Αδυναμία όπως, νιώθω άδειασμα απογείωσης όταν με κοιτάς παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα.

Αδυναμία όπως, συγκρατώ τι σε στεναχωρεί και δεν τα ξανακάνω γιατί πονάω περισσότερο όταν στεναχωριέσαι.

Αδυναμία όπως, δε με νοιάζει που θα τα ακούσω από το αφεντικό αύριο γιατί προτίμησα να περάσω τη μέρα στη θάλασσα μαζί σου και να αργήσω την παράδοση του report.

Αδυναμία όπως, μαγειρεύω πολύ καιρό το ίδιο φαγητό, όμως όταν το μαγειρέψω για σένα θα είναι ότι καλύτερο έχω φτιάξει χωρίς να ξέρω τι διαφορετικό έκανα.

Νομίζω έγινε αντιληπτό τι εννοώ...

Αν δεν έγινε σε κάποιους, μάλλον δεν θα έχουν νιώσει αδυναμία για κάποιον άνθρωπο.

Χάνετε...

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»

Το τραγούδι της Ελευθερίας τελείωσε εδώ και αρκετή ώρα...

Ο στίχος όμως, ακόμα καρφωμένος στο μυαλό μου ...«Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές, κι ήταν η σχέση μας αυτές...»

Η γέφυρα γι’ αυτές τις διαφορές είναι η πανίσχυρη βάση του «σου έχω αδυναμία»!

Πόσο αντιφατικό είναι αυτό?
Πολύ! Τρομακτικά πολύ.

Πόσο ικανό είναι να κρατήσει την γέφυρα επικοινωνίας ζωντανή παρά τις τόσες διαφορές ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που «είναι μαζί»?
Εξωπραγματικά περισσότερο.

Αρκεί μόνο αυτό?
Όχι βέβαια, άλλωστε δεν ψάχνω συνταγή.
Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα συναίσθημα που ούτε εκβιάζεται ούτε είναι προσποιήσιμο.

Αν έχετε υποψίες ότι προσποιητά κάποιος λέει ότι σας έχει αδυναμία, τότε απλά ρωτήστε τον, «Που είναι αυτή η αδυναμία? Δείξτη μου!»

Θα καταλάβετε αμέσως!

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»

Έχετε νιώσει πως είναι να σας έχουν αδυναμία?
Οι περισσότεροι ναι!

Έχετε νιώσει να έχετε αδυναμία σε κάποιον?
Όσοι το έχετε νιώσει καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω.

Καταρρέει ποτέ η αδυναμία που έχουμε σε ένα άνθρωπο, ανεξάρτητα αν είναι ερωτική ή φιλική σχέση?

Νομίζω πως απλά κάποιες στιγμές δεν επαρκεί, κάποιες δύσκολες στιγμές.

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»

Στη ζωή μου επιτρέπω σπάνια πλέον την είσοδο καινούργιων προσώπων λόγω επιλογής και εξαντλημένων θέσεων συμμετοχής στην καρδιά μου.

Όχι από σνομπισμό!
Απλά από ευτυχία να αγγίζω την πληρότητα με τους ανθρώπους που ήδη με περιβάλλουν.

Χθες στεναχώρησα ένα από αυτά, τον Δ.
Ο Δ είναι ένα πολύ αγαπημένο και πρόσφατο πρόσωπο στη ζωή μου.

Τον στεναχώρησα γιατί, παρά την αδυναμία που του έχω και μου έχει, το ξέρω ότι μου έχει, εξοργίστηκα και δεν είχα πλέον σώα την ενεργητική μου ακρόαση.

Δεν μπορούσα να τον ακούσω, πνιγόμουν και έτσι πικραθήκαμε για μια στιγμή από δική μου απότομη συμπεριφορά και από δική του άδικη σε ετεροχρονισμένους όρους αντίδραση.

Γλυκάναμε την πίκρα αυτή μέσα σε λίγα λεπτά κα παρά την δύσκολη ώρα λόγω της αδυναμίας που έχουμε ο ένας στον άλλο.

Με καταλογισμό ευθυνών, αιτιών και αμοιβαίας έκφρασης των μεταξύ μας συναισθημάτων.

Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις «ακίνδυνα» αν δεν είναι αμοιβαία η αδυναμία μεταξύ δυο ανθρώπων διότι καταλήγει σε διαγωνισμό εγωισμού!

«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»

Έτσι νιώθω τον όρο "σου έχω αδυναμία" που ενώ ελλόχευε μέσα μου σαν αόριστος όρος, κατέληξε να με βοηθήσει να καταλάβω λίγο καλύτερα αυτό που κάνει-όσο το δυνατό- αλώβητη και πιο δυνατή στο χρόνο μια ερωτική ή φιλική σχέση.

Με μια γρήγορη ματιά, έχω πλέον μόνο ανθρώπους γύρω μου που τους έχω αδυναμία.

Δε το θεωρώ σύμπτωση!

Το θεωρώ ώριμη αλλά υποσυνείδητη επιλογή μου.

Ιδιαίτερα αν σκεφτώ ότι 5-6 χρόνια πριν, είχα αρκετούς ανθρώπους γύρω μου από κεκτημένη ανασφάλεια.

Ωραία που είναι να κάνεις ξεσκαρτάρισμα χωρίς να μετανιώνεις μετά...

Moon

«Τι θέλει? Τι θέλεις?»_15/09/07

Αυτά τα φαντάσματα, άτιμα, ξεπηδούν τις πιο ακατάλληλες ώρες.
Λίγο μετά, συνειδητοποιείς ότι τελικά ήρθαν στην ώρα τους για να σε βοηθήσουν να καταλάβεις πως πρέπει να τους δώσεις σύνταξη και να τα στείλεις από εκεί που ήρθαν.

Όχι βέβαια ότι δε θα αντικατασταθούν από τα επόμενα...αλίμονο.
Υπάρχει ανεργία και εσύ είσαι φιλάνθρωπος εργοδότης, μη σου πω και ΟΑΕΔ.

«Τι θέλει? Τι θέλεις?»

Η σκέψη που με ώθησε να απολαύσω το πρωινό σαββατιάτικο καφέ γράφοντας, ήταν κάποια απόνερα περασμένων σκέψεων/ερωτήσεων.

Αναρωτιέμαι και συζητώ με φίλους το τελευταίο καιρό, για τους λόγους που αναζητούμε και περιμένουμε Χ αντιδράσεις από ανθρώπους με Υ υποδομή.

Ασύμβατους δηλαδή!

Ναι...λίγο μπερδεμένο ακούγεται. Ας το πω αλλιώς!

Μπορείς να περιμένεις από ένα ζωγράφο να είναι καλός τραγουδιστής?
Nα προτιμήσει το τραγούδι επειδή αυτό ήθελες, περίμενες και προσδοκούσες από εκείνον?

Ναι οκ, θα μπορούσε να τραγουδάει καλά και ίσως κάποιες φορές να το έκανε.
Δεν είναι όμως αυτός ο βασικός πυρήνας της τέχνης του.

Αν τον προσέγγιζες γι’ αυτό, το τραγούδι, θα τον αδικούσες και θα απογοητεύσουν μια και δεν θα τραγουδούσε όσο και όποτε θα ήθελες.

Επιπλέον, ακόμα και αν το έκανε μετά από επιθυμία σου, θα επέστρεφε κάποια στιγμή στην βασική υποδομή της τέχνης του.

Την ζωγραφική.

Εσύ λοιπόν, μη παίρνοντας ή παίρνοντας για λίγο αυτό που ήθελες και ξαφνικά στο έπαιρναν πίσω (λες και το χες ποτέ πραγματικά) θα αναρωτιόσουν:

«Μα τι έπαθε? Γιατί? Τι θέλει από μένα και γιατί φέρεται έτσι?»

Έτσι λοιπόν και στα υπόλοιπα!

Πως γίνεται να περιμένουμε από κάποιον εγωιστή να ενδιαφέρεται για μια δύσκολη ή όμορφη στιγμή μας, όταν νιώθει ότι πρέπει να στραφεί η προσοχή του ίδιου και των γύρω του σε άλλον εκτός του μεγαλειότατου εαυτού του?

Τι περιμένουμε από έναν βίαιο άνθρωπο να επιδείξει όταν επιζητούμε τρυφερότητα ή ενδιαφέρον?

«Τι θέλει? Τι θέλεις?»

Η κατάληξη τις περισσότερες φορές είναι να αναρωτιόμαστε...

«Μα δεν κατάλαβα ποτέ τι ήθελε από μένα...»

Αναρωτήθηκες τι ήθελες εσύ όμως από εκείνον?

Ακόμα καλύτερα, αναρωτήθηκες για ποιο λόγο είχες προσδοκίες από ένα άνθρωπο που σου δίνει ξεκάθαρα και επανειλημμένα μηνύματα «ανικανότητας» και μη συμβατότητας με όσα ζητάς και περιμένεις?

Εμ! Εδώ είναι το θέμα.

Η απάντηση μπορεί να είναι πολύ απλή.
Από ανωριμότητα ή από ανάγκη σου.

Όταν όμως γίνεται σύνθετη...εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα.

«Τι θέλει? Τι θέλεις?»

Η έλξη! Η χημεία! Η μαλακία!

Πως να ερμηνεύσεις την χημεία, την έλξη και ένα συναίσθημα που σε κάνει να αγνοείς το γεγονός και τις εικόνες που ξεκάθαρα υποδεικνύουν πως οι προσδοκίες σου δεν θα ικανοποιηθούν.

Ακόμα χειρότερα, όταν έχεις αντιληφθεί ότι δεν θα ικανοποιηθούν οι προσδοκίες και αρχίζεις την προσπάθεια να αλλάξεις τον άλλον.

Ναι, καλά, οκ!

Και συνεχίζεις να προσπαθείς και αυτό μόνο εκνευρισμό σου φέρνει και απανωτές απογοητεύσεις.

Καταλήγεις στην εύκολη αναρώτηση...

«Μα δεν καταλαβαίνω, τι θέλει από μένα? Γιατί δε καταλαβαίνει τι κάνει λάθος?»

«Τι θέλει? Τι θέλεις?»

Δεν είναι θέμα αναρώτησης. Είναι θέμα αποδοχής ή απόρριψης.

Καλώς ή κακώς, ως άνθρωποι δεν αλλάζουμε, ως συμπεριφορές...παίζεται!

Βελτιωνόμαστε, προχωράμε, ναι, φυσικά!

Πιστεύω ότι όντος έχει νόημα να μένουμε πιστοί σε αυτά που θέλουμε και αν θέλουμε να μας κοροϊδέψουμε λίγο, ας το κάνουμε.

Όμως, θα βοηθούσε πραγματικά να μην μπαίνουμε ή να φεύγουμε σύντομα από εικόνες που προδιαγράφουν το μέλλον ή το απαράλλαχτο παρόν.

Πως γίνεται αυτό?

Υποθέτω πως εξαρτάται από τις αντοχές κάθε ανθρώπου, τις εμπειρίες και την διάθεση να σταματήσει να τυραννιέται με σωστές επιλογές λάθος ανθρώπων.

Αν μη τι άλλο να ξέρει τι να περιμένει.
Που το ξέρει! Έτσι κι αλλιώς, το ξέρει!

Επιλογή μας είναι να μην βλέπουμε κάποιες φορές.

Όμως, να μην βλέπουμε ποτέ και να πείθουμε τον εαυτό μας ότι ξέρουμε τι θέλουμε και να περιμένουμε να μας το δώσει κάποιος που πραγματικά δεν μπορεί τότε....

Τότε σημαίνει είτε ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε ή μας αρέσει απλά να το επιθυμούμε και να ηδονιζόμαστε από την ανικανότητα του άλλου να μη μπορεί να μας το δώσει.

Τι θέλουμε, τι θέλει...λες και μερικές σκέψεις θα δώσουν απάντηση.

Άλλωστε ο σκοπός δεν είναι η απάντηση, αυτή σίγουρα την ξέρουμε!

Το ερώτημα είναι...Την θέλουμε?

Moon

«Post it and Post Love»_09/09/07

Άλλο ένα ταξίδι στην Θεσσαλονίκη, άλλη μια σκέψη μέσα μου που αν δεν την αραδιάσω θα συνεχίσει να γεννοβολάει άλλες τόσες...

Μέρες τώρα είχα τον Μ στην σκέψη μου όμως δεν έδινα και πολύ σημασία.
Άλλωστε...δεν θέλω να φύγει από την σκέψη μου, ακόμα και αν τον έβγαλα από την ζωή μου.

Τα sms-sos φεύγαν σε αρκετές κατευθύνσεις όση ώρα τα πίναμε στο Μέλαθρον με τον Ν, λίγο πριν την παράσταση του Μ με την Π.

«Έχω την αίσθηση ότι ο Μ θα ξεπεταχτεί από κάπου απρόσμενα...προαίσθημα ότι θα τον δω».

Προαίσθημα ή επιθυμία?

Ας μην κρυβόμαστε...το δεύτερο.

Αν είμαστε έτσι καλά...Post love..Άλκηστις!

¨Post it and Post Love¨

Πόσο χάρηκα που είδα τον Κ.

Καθώς τρώγαμε αυτό που του είχα παραγγείλει (μιλφέιγ Κωνσταντινίδη) και ύστερα από ένα ωραίο Θεσσαλονικιώτικο βράδυ με ποτά και κουβέντα, έπεσε το βλέμμα μου στα Post it του ψυγείου.

Πλησίασα, τα διάβασα και πόνεσα που δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο, χάρηκα που ο Κ το έχει ζήσει μαζί με άλλες, παρόμοιες εκδηλώσεις ερωτικής οικειότητας.

Το πρωί έλαβα το πρώτο μου Post it, φιλικό βεβαίως, αλλά είναι μια αρχή!

¨Post it and Post Love¨

Την επόμενη μέρα της αναχώρησης για Αθήνα, αναχώρησε μαζί και η ψυχή μου για άλλο ένα ταξίδι βουτηγμένο στην θλίψη και το πόνο.

Η κόλα των Post it δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου.
Και όταν προσπαθούσα να τα «ξεκολλήσω»...μου ξερίζωνε μεγάλα κομμάτια χαράς και τα περιέθαλπε με γάζες οδύνης.

Ένα sms ήρθε να συνοδεύσει το σύντομο ταξίδι από τον Άδη στην επιφάνεια μια δυνητικής κόλασης!

Υπερβάλω, μεγαλοποιώ ε? Το ξέρω, μου αρέσει!

«Αν θες το βράδυ θα είμαι διαθέσιμος να κάνουμε την...φιλική αγκαλιά και να φάμε μαζί...όπως μου ζήτησες»...αυτό υπονοούσε το sms του Δ (σε ελεύθερη απόδοση και όχι ακριβή λεξική μεταφορά του) ύστερα από δική μου εκφρασμένη επιθυμία λίγες ημέρες πριν.

Φυσικά ήταν λάθος σκέψη και επιθυμία μου, εκείνος απλά συμμετείχε σε αυτό για τους δικούς του λόγους!

¨Post it and Post Love¨

Φάγαμε, ξαπλώσαμε,κάναμε αγκαλιές, «sex», υποκρισία.

Διπλοκλείδωσε την πόρτα μη τυχόν και έρθει νωρίτερα ο Ν που υποκαθιστά τον Χ.

Μπλέξιμο κι αυτό!

Ένιωσα παντελώς άψυχη και υποκριτική (από πλευράς μου) την αγκαλιά!

Έπρεπε να φύγω, άλλωστε με απασχολούσε ήδη το θέμα της προηγούμενης συζήτησης μας.

Μήπως αναζητάμε αυτό που θέλουμε σε ανθρώπους που δε το έχουν για να έχουμε το άλλοθι να μην συνεχίσουμε μαζί τους και να ηδονιζόμαστε σαδιστικά με την επαναλαμβανόμενη αποτυχία?

Μήπως όταν βρίσκουμε αυτό που θέλουμε στους άλλους χάνουμε το ενδιαφέρον?

Δηλαδή η επιθυμία είναι η αναζήτηση και όχι η εύρεση?

Σε κάποιους ναι, σε μένα όχι. Σίγουρα όχι.

Ίσως το πρώτο να έχει βάση για μένα, να αναζητάς αυτό που θες σε λάθος ανθρώπους.

¨Post it and Post Love¨

Νιώθω ότι δεν κόβω επίτηδες το Μίτο της Αριάδνης.

Ας κρατάει και ο άλλος μια ρεζέρβα στη τελική!

Ας έρθει να τα βάλει με το Μινώταυρο.

Λες τότε να δω ένα Post it και να ακούσω το Post love?

Νομίζω πως ναι!

«Αν είμαστε έτσι καλά με αυτή την αγάπη που πότε σωπαίνει και πότε μιλά...»

Moon


=

«Θετικότητα...μη μου το χαλάς»_14/08/07

Πάει ένας μήνας που μπόρεσα να νιώσω ότι ήθελα να έχω πάλι μια «σκέψη».

Αυτού του είδους οι σκέψεις....είναι ζωή για μένα.

Τον Κ τον αγαπώ πολύ.
Με εκνευρίζει όμως πολλές φορές γιατί μου θυμίζει όσα θέλω αλλά δεν θα πρεπε να ξεχνάω.

Καλά κάνει με λίγα λόγια!

Τελευταία μου θύμισε αυτό που είχα ξεχάσει αρκετό καιρό τώρα και που ύστερα από δύσκολες καταστάσεις μου φύτεψε μέσα μου την αίσθηση που αμφιβάλω αν μπορούμε να την διατηρούμε πάντα.

Θετικότητα.

Στην διάθεση, στη σκέψη, στο βλέμμα, στην ζωή....

¨Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Μπορεί να μη την έχουμε πάντα μέσα μας λόγω δύσκολων καταστάσεων.

Αναρωτιέμαι όμως τον λόγο που την αγνοούμε όταν δεν έχουμε κάτι ευχάριστο ή δεν μας πάνε όλα ακριβώς όπως θα τα θέλαμε.

Το χειρότερο είναι όταν από κεκτημένη ταχύτητα, δικαιολογημένα ή όχι, δεν σταματάμε να γκρινιάζουμε ακόμα κι όταν η ζωή μας πάει όλο και καλύτερα .

Την πάτησα έτσι.

Δικαιολογημένα μεν, από κεκτημένη ταχύτητα δε!

Γκρίνια, αρνητική διάθεση και αντίδραση δαιμονισμένου που τον ραντίζεις με αγιασμό όταν του προτείνεις να τα δει λίγο πιο θετικά και να αγαπήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του.

¨Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Πόσο δύσκολο άραγε είναι να ξυπνάμε το πρωί και να σκεφτόμαστε αυτά για τα οποία είμαστε ευχαριστημένοι και χαρούμενοι?

Αρκετά? Λίγο? Μπα, ανάλογα!

Ακούγεται χιλιοειπωμένο ε?

Είναι!

Είναι διότι από κεκτημένη ταχύτητα, έχουμε συνηθίσει να κλείνουμε τα αυτιά μας στα χιλιοειπωμένα, ανεξάρτητα αν ποτέ δεν τα εφαρμόσαμε.

Θέλει κότσια, η αλήθεια να λέγεται.

«Να αγαπάς τον εαυτό σου», «Να κάνεις μικρά πράγματα για εσένα», «Να χαίρεσαι με τα απλά» και άλλα παρόμοια.

Τα έχεις ακούσει αρκετές φορές ε?

Εντάξει, το δέχομαι!

Έχεις όμως προσπαθήσει να τα κάνεις χωρίς να είσαι προκατειλημμένος πως δεν θα έχουν αποτέλεσμα ή ακόμα χειρότερα να τα χλευάσεις επειδή δεν είχαν το μαγικό αποτέλεσμα να επιλύσουν αυτόματα όλα όσα σε απασχολούν και σε μιζεριάζουν?

Μάλλον όχι ε? Οκ!

¨Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Η διάθεση θετικότητας και τα παραπάνω κλισέ, που πολλές φορές περιφρονούμε, δεν έχουν σκοπό να επιλύσουν τα προβλήματα μας αλλά να μας δώσουν δύναμη να χαιρόμαστε μαζί με αυτά και όχι μέσω της μελλοντικής τους επίλυσης.

Το να πιεις τον αγαπημένο σου καφέ το πρωί στην αγαπημένη σου κούπα, να έχεις κάνει ένα μπάνιο με το αγαπημένο σου αφρόλουτρο και να ακούσεις το αγαπημένο σου τραγούδι πηγαίνοντας στην δουλεία δεν θα σου λύσει το πρόβλημα.

Θα σε κάνει να χαμογελάς περισσότερο, να είναι πιο γεμάτη η ψυχή σου.

Θα μου πεις...δεν έχει χώρο για αρνητικότητα η ζωή?

Άπλετο!

¨Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Μια χαρά είναι να πέφτεις συναισθηματικά, λειτουργεί και δημιουργικά άλλωστε.

Προειδοποίηση: Η αρνητικότητα είναι εθιστική και οδηγεί σε μίρλα...

Υπόδειξη: Η θετική διάθεση θέλει δουλειά, συνέπεια και μικρές δόσεις κατάθλιψης.

Μπερδεύτηκες ε?

Δε πειράζει, δες το θετικά και αυτό.

Μικρά πράγματα για σένα κάνε και χαμογέλα για όσα έχεις.

Το χαμόγελο θα σου δώσει δύναμη να παλεύεις και να το χαίρεσαι.

Αν περιμένεις τώρα ανάλυση του γιατί να το κάνεις και πως θα λειτουργήσει και πότε θα τα λύσει τότε.....έχασες!

Η θετικότητα λειτουργεί με το συναίσθημα και όχι με τη λογική όπως λειτουργεί η αρνητικότητα.

Γι αυτό άλλωστε η αρνητικότητα είναι εθιστική.

¨Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Η αρνητικότητα ποτέ δεν έλυσε προβλήματα. Αντιθέτως, δημιούργησε.

Άσε που είναι για δειλούς και για τους τεμπέληδες διότι απαιτεί απλά σκέψη και όχι πράξεις όπως η θετικότητα.

Βολεύει να γκρινιάζεις, να τα ρίχνεις στους άλλους, να κλαίγεσαι...να ζητάς προσοχή και ντάντεμα δηλαδή.

Δεν είναι κακό....ανθρώπινο είναι.......και αναποτελεσματικό.

Ξέρεις γιατί?

Υποψιάζομαι επειδή δεν νταντεύεις και δεν προσέχεις ο ίδιος τον εαυτό σου.

Φαντάσου να βάφεις μόνο ένα σπίτι/ερείπιο και να μην κάνεις αναστήλωση....

Τι θα κερδίσεις? Ένα φαινομενικά ωραίο αποτέλεσμα το οποίο θα πέσει όπου να ναι.

¨Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Ξυπνάς πριν το ξυπνητήρι και ιδρωμένος προλαβαίνεις να το απενεργοποιήσεις για να μην ακούσεις ότι ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις ξεχνώντας ότι θα άκουγες το αγαπημένο σου τραγούδι.

Σηκώνεσαι και σκέφτεσαι τι πρόβλημα έχεις άλυτο στη ζωή σου και με τα χίλια ζόρια κάνεις τα βασικά για να μην βγεις αναξιοπρεπής έξω (όχι πάντα αποτελεσματικά).

Χώνεις βιαστικά και άβολα τα ακουστικά στα αυτιά για να ακούσεις έτσι κι αλλιώς μουσική γιατί έτσι έχεις συνηθίσει αγνοώντας ότι θα προτιμούσες σήμερα να παρατηρείς το κόσμο στην διαδρομή προς την δουλειά.

Αποτέλεσμα...πονοκέφαλος γιατί δεν ήθελες να ακούσεις μουσική και νεύρα γιατί δεν «σε άκουσες».

Ο καφές που πίνεις στη δουλειά το πρωί δε σου αρέσει, σε πειράζει στο στομάχι αλλά επιμένεις να θες απλά να ξυπνήσεις μόνο το σώμα σου με το διαθέσιμο καφέ και όχι να ικανοποιήσεις τις αισθήσεις σου.

Νεύρα, παράπονα, γκρίνια και απογοήτευση που δεν «πάει» τίποτα καλά.

Αναρωτήθηκες γιατί δεν έκανες την παραμικρή προσπάθεια να πάει καλά?

Ούτε απο τον πονοκέφαλο δεν ήθελες να σε γλυτώσεις.

Ατέλειωτη ημέρα

¨Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Το αγαπημένο τραγούδι σε ξυπνάει.

Με αργές. νωχελικές κινήσεις σηκώνεσαι και κατευθύνεσαι στο μπάνιο, να ετοιμάσεις το σώμα σου για το ξεκίνημα της ημέρας και τις σκέψεις για τα όποια και όσα καλά στην ζωή σου.

Ετοιμάζεις τον φρεσκοκομμένο καφέ για να πάρεις μαζί σου στην δουλειά.
Φοράς το αγαπημένο σου χρώμα και ξεκινάς την μηχανή που δεν την ακούς γιατί την καλύπτει το αγαπημένο σου τραγούδι στα ακουστικά.

Ηρεμία, ικανοποίηση, αισιοδοξία και δύναμη να αντιμετωπίσεις τη μέρα.

Θετικότητα...μη μου το χαλάς¨

Τι διαλέγεις?

Μην ψάχνεις το λόγο να είσαι λυπημένος, ούτε βεβαίως να αγνοείς την λύπη όταν έχει λόγο ύπαρξης.

Όμως...μην ξεχνάς αυτά που έχεις και σε κάνουν χαρούμενο....

Βρες κι άλλα!

Moon

«Τέλος ή αρχη?»_02/07/07

Είναι τόσο αντιφατικό πως το τέλος συμβολίζει μια νέα αρχή πού ενώ ως ξεκίνημα φαντάζει θετικό, σε μερικές περιπτώσεις είναι άπλα εφιαλτικό.

Θυμάμαι την τελευταία φορά που είδα τον ωραίο φούρνο κοντά στην παραλία στο Δήλεσι και κατόπιν την καινούργια ξύλινη εξέδρα που θα κάναμε βουτιές με τα παιδιά (1987...)

Πάνε δέκα χρόνια... όμως δεν μπορώ να ξεχάσω τις μυρωδιές και να λησμονήσω το συναίσθημα που ένιωθα κάθε φορά χωρίς να ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ήταν η τελευταία.

Αυτό συμβόλιζε τότε μια νέα αρχή με καινούργιες καταστάσεις, νέα πρόσωπα, φρέσκες ματιές που θα θυμόμουν μετά από καιρό πάλι και θα μου έλειπαν χωρίς να μου έχουν δώσει για άλλη μια φορά το δικαίωμα να γνωρίζω ότι ήταν η τελευταία φορά και να μπορέσω να αιχμαλωτίσω για πάντα αυτές τις στιγμές.

¨Τέλος ή αρχή?¨

Μου έλεγε ο Κ, «περίπου 200-300 euros έχει αν το πάρεις καινούργιο»
Ήθελε να πηγαίνουμε παρέα να κάνουμε ποδήλατο στην Πάρνηθα, στην φύση που μπορείς λέει να δεις και τα ελαφάκια.
«Ναι ρε, θα το κανονίσω» απαντούσα γεμάτος βεβαιότητα ότι θα είναι εκεί και θα με περιμένουν...
Ποιοι?
Το δάσος, ο Κ, το ελαφάκι ο Κ...

Τελικά δε ξέρω ποιόν πόνεσε περισσότερο αυτό που συνέβη, το ολοκαύτωμα εννοώ.

Εμένα που ποτέ δε το έζησα και το εξιδανικεύω στην φαντασία ή τον Κ που έχει ακόμα στην ματιά του την εικόνα από τα Έλατα, τα ελαφάκια και την μυρωδιά της απόδρασης του για να συναντηθεί μυστικά με τον βαθύτερο εαυτό του και με μόνους μάρτυρες τα Έλατα.

¨Τέλος ή αρχή?¨

Αχ και να ξέραμε την τελευταία φορά που κάναμε κάτι για να ρουφούσαμε κάθε στιγμή και να αιχμαλωτίζαμε κάθε γεύση και μυρωδιά.

Λες και δεν ξέρουμε ότι κάθε φορά είναι η τελευταία?!

Μα ποιόν κοροϊδεύουμε?
Η ίδια μας η ζωή είναι κάθε φορά μια μοναδική στιγμή.
Το αγνοούμε!
Και τι να κάνεις δηλαδή?
Τίποτα!
Δεν έχεις και πολλές επιλογές.

¨Τέλος ή αρχή?¨

Ίσως...όμως και πάλι...αν...χμφ!
Πάλι αναρωτιέμαι λες και συζητώ με κάποιον διαπροσωπικά.

Σκέφτομαι όμως πως κάτι θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Να αναζητήσουμε αυτό το βλέμμα που είδαμε τελευταία φορά, να μας υποσχεθούμε ότι θα το κοιτάμε συχνότερα!

Να βγαίνουν αυτές οι ρημάδες οι λέξεις εκφράζοντας αυτό που νιώθουμε χωρίς περιττές άμυνες....Ξέρεις τι εννοώ!

Θα γεμίζει έτσι υ ψυχή μας και θα γεμίζουμε περισσότερη γαλήνη με μια ανάμνηση παρά αυτή τη γλυκεία κατά τα άλλα θλίψη της νοσταλγίας.

¨Τέλος ή αρχή?¨

Σκέψου ότι αυτό το ελαφάκι που είδες για τελευταία φορά, μπορούσε να είναι κάποιο αγαπημένο πρόσωπο ή μέρος που ακόμα έχεις την ευκαιρία να το δεις και να το απολαύσεις .

Αυτό χρειαζόμαστε...χρόνο να νιώθουμε!

Moon

«Βρίσκω πάντα πράγματα να κάνουμε...θέλει δουλεία η σχέση»_16/06/07

Μόλις άδειασα την βαλίτσα μου από τα τελευταία πράγματα που είχα πάρει μαζί μου σε επαγγελματικό ταξίδι στο Amsterdam.

Ξαφνικά ένιωσα πως πάνε αρκετές ημέρες που έχω την κουβέντα ενός καλού μου φίλου στο μυαλό και είναι καιρός να την αδειάσω σε ηλεκτρονικές αράδες.

Πάντα πίστευα (και δε νομίζω να αλλάξει ποτέ) πως μέσα σε μια σχέση (ιδιαίτερα στις ερωτικές) δεν χρειάζεται απαραίτητα να σχεδιάζεις κοινές εκδηλώσεις με σκοπό «να μην βαριέστε», να κάνετε πράγματα μαζί και έτσι να υπάρχει στην σχέση ενδιαφέρον.

Η ένσταση μου έγκειται στον σκοπό και το σχεδιασμό.
Σαφώς και είναι πολύ όμορφο να μοιραζόμαστε και να γεμίζουμε με κοινές εμπειρίες τις σχέσεις μας.

Όμως αυτά δε γίνονται με σκοπό να κάνουμε κάτι για την σχέση μας, αλλά επειδή θέλουμε να τα ζήσουμε με τη σχέση μας .

Διαφωνώ λοιπόν με αυτό το εξαναγκαστικό δέσιμο, ιδιαίτερα όταν ακούω ως επιχείρημα «Μα πρέπει να σώσουμε την σχέση μας...».

Ναι! Η εκδρομή στην Αράχοβα θα σώσει την σχέση σας.
Και αν δεν το καταφέρει να πάτε cinema!

...

¨Βρίσκω πάντα πράγματα να κάνουμε...θέλει δουλεία η σχέση¨

Η σχέση δε σώνεται με τέτοιες ενέργειες διότι πολύ απλά δε πας εκδρομή επειδή θες να ερωτευτείς ξανά ή για να μη βαρεθείς. Πας επειδή θες να κανείς την συγκεκριμένη εκδρομή με τον σύντροφο σου.

Φυσικά οι ρυθμοί της ζωής μας, η ένταση της δουλειάς και όλες αυτές οι αιτίες που φιγουράρουν στις τελευταίες σελίδες των περιοδικών ως αιτίες απομάκρυνσης των συντρόφων μεταξύ τους, αποτελούν λόγους κόπωσης και εκνευρισμού.

Στα αλήθεια όμως, πιστεύουμε ότι αυτές είναι οι πραγματικές αιτίες?
Ειλικρινά δεν έχω δει ή ακούσει να έχει σωθεί σχέση από τέτοιες ενέργειες.
Μου θυμίζουν τις απεγνωσμένες και θλιβερές αποφάσεις συγγενών ενός ετοιμοθάνατου, που ελπίζουν πως το καινούργιο αναπνευστικό μηχάνημα θα μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο τους που για μήνες τώρα είναι σε κώμα...

Σαν κύκνειο άσμα μου φαντάζουν όλα αυτά...

¨Βρίσκω πάντα πράγματα να κάνουμε...θέλει δουλεία η σχέση¨

Χαίρομαι τόσο πολύ τα ζευγάρια που μοιράζονται σιωπές, που δε ανταλλάζουν κουβέντες αλλά ματιές.

Που δεν έχουν ανάγκη το καινούργιο spa για να πουν μετά στους φίλους τους πόσο καλά περνάνε μαζί ενώ αυτό που θα έπρεπε να πουν/παραδεχτούν είναι το πόσο καλά πέρασαν με τα καινούργια άλατα που έφερε το spa και την φυκοθεραπεία.

Όχι πως δεν είναι super το παραπάνω...δεν είναι όμως η σωτηρία της σχέσης αλλά το σωσίβιο λίγο πριν το καταβροχθίσει ο λευκός καρχαρίας...ο χωρισμός!

¨Βρίσκω πάντα πράγματα να κάνουμε...θέλει δουλεία η σχέση¨

Κακώς προσπαθούν δηλαδή?
Όχι, καλώς προσπαθούν! Εγώ δε θα το έκανα! Θα το θεωρούσα αξιολύπητο!
Θέλω αυθόρμητη χημεία!
Να βρίσκεσαι απλά με τον φίλο ή τον σύντροφο σου και να μην εξαρτάται το αν θα περάσετε καλά από το που θα πάτε!

Για μένα η σχέση δεν θέλει τέτοιου είδους «δουλειά».
Θέλει εμπιστοσύνη, ικανότητα να δίνεις και να λαμβάνεις, κάβλα και επικοινωνία!
Τα υπόλοιπα δουλεύονται από μόνα τους!

¨Βρίσκω πάντα πράγματα να κάνουμε...θέλει δουλεία η σχέση¨

Είσαι απόλυτος? Ναι!
Δεν μπορώ να φανταστώ μια σχέση φιλική ή ερωτική να συντηρείται με ενέσεις τσιμέντου όταν μιλάμε για κατεδάφιση!
Γι αυτό και θεωρώ ανώφελες τις απεγνωσμένες ενέργειες διάσωσης!

Σαφώς υπάρχει αυτή η μερίδα ανθρώπων που λειτουργούν έτσι!
Ναι οκ!
Τους θεωρώ λίγους!
Όχι σε αριθμό, σε οντότητα!

Μήπως να πάω μια Αράχοβα με τον πρώην ή μια φίλη/φίλο που δε μιλάμε πια για να δω μη τυχόν και το χιόνι ή η φορμαέλα αντικαταστήσει την ανεπάρκεια τους και τελικά τα «ξαναβρούμε»?

Μπαααα!

Moon

«Seize the day...»_27/05/07

Έτσι είναι αυτά, τουλάχιστον για κάποιους ανθρώπους.
Ξαφνικά κάνεις έναν απολογισμό με ταχύτητα φωτός και η όψη σου αλλάζει.

«Τι έπαθες τώρα?» είναι αντιδράσεις που ίσως ακούσεις από ανθρώπους που ίσως βρίσκονται δίπλα σου αυτές τις στιγμές.

Αφορμή:
Δεν έχεις την διάθεση να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου.
Κι αν βαρέθηκες να τα κάνεις για εσένα και να αντλείς ευχαρίστηση για εσένα μόνο?
Τότε σταματάς να τα κάνεις?
Κάποια τα σταματάς, κάποια όχι.
Θα τα σταματούσες αν δεν σε απασχολούσε ότι τα κάνεις μόνο για εσένα?
Το απασχολούσε δεν αναφέρεται στο συνειδητή αντίληψη αλλά στην υποσυνείδητη απόρριψη τους!

¨Seize the day...¨

Απολαύσεις, yoga, γυμναστήρια, παρέες, θεάματα, τροφή του νου.
Απαραίτητα για την εξέλιξη μια όμορφης ζωής.
Τα ανακαλύπτεις στην αρχή, σε ενθουσιάζουν, σε γεμίζουν.

Πότε σταματά η άντληση πληρότητας των παραπάνω?

Όταν δεν τα μοιράζεσαι αλλά γεμίζουν τον χρόνο σου...
Η απόλαυση φθίνει όταν νιώσεις την ανάγκη ότι θες να υπάρχει και κάτι μετά από αυτό!
Όταν θες να υπάρχει κάτι κατά την διάρκεια αυτών.
Ένας σύντροφος...

¨Seize the day...¨

Είσαι σε ένα υπέροχο νησί, έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και εγγυημένα περνάς καλά μαζί τους.
Σε ξέρουν, σε αγαπούν, σε νιώθουν!
Οι φίλοι...

Λείπει ο σύντροφος!

Τον έχεις ανάγκη για να περάσεις καλά?
Ναι!
Γιατί?
Διότι με τους φίλους και τις καταστάσεις το έχεις χορτάσει!

Είσαι αχάριστος?
Όχι!
Έχεις ανάγκη να εξελιχθείς και να μοιραστείς πλέον αυτά που σε γεμίζουν και που έχεις αποφασίσεις να τα έχεις στην ζωή σου!
Ανάγκη...

¨Seize the day...¨

Άδραξε την μέρα...
Κι αν δε θέλεις?
Όχι με το μυαλό, με το συναίσθημα!

Αν απλά δε θέλεις πια να γεμίζουν τα μάτια σου όμορφες εικόνες χωρίς να καθρεφτίζονται στα μάτια του συντρόφου σου?

Αν δεν θες να ακούς μουσικές που λατρεύεις και συνεχίζεις να λατρεύεις άλλα πλέον είναι μισές γιατί θες να στις μουρμουρίζει ο άνθρωπος σου?

Αν δεν θες να γεύεσαι τις όμορφες μαγειρικές επειδή δεν μπορείς να τις ταΐσεις στο στόμα που σε γλυκοφιλάει?

Δεν μαγειρεύεις πια ε?
Γιατί?
Γιατί έτσι!

Απαίσιο συναίσθημα να νιώθεις να αλλάζουν ημερολογιακά μόνο οι ημέρες!

¨Seize the day...¨

Μα κάνε κάτι για σένα,
Αγοράζεις συνέχεια για να καλύπτεις τα κενά...
Ξεκίνα κάτι να σε γεμίζει.

Τα έχεις ακούσει και σου τα έχεις πει κι εσύ!

Δε θες να ξεκινήσεις κάτι να σε γεμίζει γιατί δε θα σε γεμίσει, θα σε κάνει να ξεχαστείς!

Μεθαδόνη σε ναρκομανή!

¨Seize the day...¨

Όχι όχι, δεν έχεις κατάθλιψη!
Βγαίνεις, διασκεδάζεις, αδράζεις την ημέρα, ναι, αλλά δεν προσπαθείς να εντάσεις επιπρόσθετες απολαύσεις ή ενδιαφέροντα!
Γιατί?
Δε θες να ξεκινάς πλέον, θες να ξεκινάτε!

Το απόλυτο στο παραπάνω είναι ότι αποτελεί κατεύθυνση ψυχής και όχι απόφαση του νου.

«Το στήθος του έσκαγε από αβίωτη ζωή», Yalom

Moon

«Ένας θάνατος, μια γνωριμία και ένα ατύχημα»_17/05/07

Πολλά συναισθήματα με πολλές αφορμές που το καθένα δικαιολογεί την ένταση ενός απογεύματος.

Παλεύω να συνέλθω από το τρομακτικό θόρυβο της μηχανής που σύρθηκε πολλά μέτρα από τη σφοδρή σύγκρουση της με μια άλλη.

Βρίσκω την δύναμη να βγω έξω από το σπίτι για να προσφέρω ότι μπορώ στους τραυματίες και να αγνοήσω ότι λίγα χρόνια πριν-ανήμερα της γιορτής μου-είχα βγει για να φέρω τη μητέρα μου λιπόθυμη από τον ίδιο δρόμο για την ίδια αιτία.

ΤΟΤΕ:

Ο Θ είχε τρακάρει με το αμάξι του ένα μηχανάκι, νεκρός ο οδηγός του, βαριά τραυματισμένος ο συνοδηγός.

Κοιτάζω μέσα στο αυτοκίνητο του Θ, ευτυχώς η Ν δεν ήταν μέσα, την είχε αφήσει σπίτι της.

Ο Θ σε άθλια κατάσταση, η μητέρα μου λιποθυμά στα χέρια μου καθώς ο πατέρας μου συνόδευε τον Θ να δώσει κατάθεση στο ανακριτικό...

ΤΩΡΑ:

Σήμερα πάλι παραλίγο να λιποθυμήσει όταν βγήκε να βοηθήσει μαζί μου τους άγνωστους τραυματίες.

Άγνωστοι τραυματίες...γνώριμες και τραυματικές εικόνες...μόλις λίγων χρόνων πριν!

¨Ένας θάνατος, μια γνωριμία και ένα ατύχημα¨

Λίγο νωρίτερα, πάλευα να συνέλθω από την φωτογραφία του Β που η Π είχε βάλει στο msn για να τον θυμάται. Πανε δύο μέρες που τον χάσαμε...
Ti άλλο...καρκίνος...

Γέμισαν τα μάτια μου βλέποντας την φωτογραφία ενός ανθρώπου που γνώριζα πολύ λίγο καιρό αλλά είχε μιλήσει στην ψυχή μου.
Όχι με τα λόγια, όχι!
Με τα μάτια του και το χαμόγελο του.

Καλή αντάμωση Β, λυπάμαι που δεν ήρθα να σε αποχαιρετήσω, θα έρθω!

Η Μ μου λέει λίγο αργότερα στο τηλέφωνο ότι η Ε δεν είναι καλά, θα γυρίσουν από Δελφούς. Άρχισαν να αραιώνουν πολύ τα μαλλιά της από την θεραπεία!

Αρχίσαμε να αραιώνουμε επικίνδυνα γενικώς. Ακόμα και οι ζωντανοί. Οι ψυχές μας!

¨Ένας θάνατος, μια γνωριμία και ένα ατύχημα¨

Το ασθενοφόρο έφτασε και δίνει τις πρώτες βοήθειες στους ελαφρά τραυματισμένους .
«Πάρε τη μαμά μέσα» λέω στο πατέρα μου.
Είναι πολύ ταραγμένη, της θυμίζει τη δική μας ιστορία. Κι εμένα...

Ο Κ με τον Μ με περίμεναν για καφέ.
Βγάζω το κινητό να ενημερώσω ότι δεν θα προλάβω.
Μέσα σε ένα αριθμό αναπάντητων κλήσεων και μηνυμάτων (πότε μωρέ πρόλαβαν), βρίσκω αυτό που περίμενα.
Ένα sms πρόσφατης γνωριμίας.
Δε μου κάνει πολύ αίσθηση.

Με ενοχλεί να προσπαθώ για κάτι, να περιμένω για κάτι που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο και όχι με ζόρι.
Δεν είναι και πολύ κατανοητή η παραπάνω φράση σε κάποιον που δεν ξέρει.
Σκασίλα μου, είναι κατανοητή σε μένα!

¨Ένας θάνατος, μια γνωριμία και ένα ατύχημα¨

Τραγουδάει τώρα ο αγαπημένος μου τραγουδιστής «εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ».

Μπορεί...δε ξέρω...κουράστηκα!

Συνεχίζει ο αγαπημένος μου τραγουδιστής...«Μη την πιστεύεις την αγάπη...»

Moon

«Το περίμενες ε?»_03/05/07

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν το συναίσθημα που νιώθουμε είναι θυμός ή απογοήτευση όταν συμβαίνει κάτι για το οποίο είχαμε προσδοκίες αλλά και την διαίσθηση για την διάψευση τους...ή καλύτερα για τον βιασμό τους.

Σκέφτομαι ότι ίσως ο λόγος που δεν είναι σαφές το συναίσθημα, είναι γιατί δεν ξέρουμε που να αποδώσουμε την γενετήσια αιτία του.

Να βρούμε δηλαδή τον υπεύθυνο για την δημιουργία τους.

¨Το περίμενες ε?¨

Γνωρίζεις ένα άνθρωπο και καταλαβαίνεις από αρκετές προσλαμβάνουσες, ότι είναι κοντά σε αυτό που ψάχνεις αλλά τα δομικά χαρακτηριστικά του είναι ικανά να τον πετάξουν στην αντίπερα όχθη της απόρριψης.

Τονίζω...τα χαρακτηριστικά για την απόρριψη του είναι εμφανέστατα από παλιότερες εμπειρίες, ικανές να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου της επανάληψης.

¨Το περίμενες ε?¨

Ενώ ξέρεις ότι με μαθηματική ακρίβεια θα τον απορρίψεις, παρόλα αυτά συνεχίζεις και αγνοείς τις προηγούμενες και παρόμοιες εμπειρίες σου.

Φυσικά δεν έχεις τόσες προσδοκίες όσο σε παλαιότερες και παρόμοιες καταστάσεις. Τις έχεις όμως...σε μικρότερη ένταση....όμως τις έχεις!

Γιατί?
Τι περιμένεις?
Είναι η ελπίδα ότι ίσως κάτι να είναι διαφορετικό αυτή τη φορά?
Είναι ότι πέφτει έξω το αλάθητο μέχρι τώρα ένστικτό σου που έχει επιβεβαιωθεί από το εκ των υστέρων αποτέλεσμα?

¨Το περίμενες ε?¨

Πολλοί θα πίστευαν ότι είσαι θετικός άνθρωπος και ότι δίνεις ευκαιρία και αποφεύγεις την προκατάληψη.

Σωστό!

Άρα σε αυτή τη περίπτωση η απογοήτευση είναι που θα έπρεπε να υπάρχει για τις προσδοκίες που δεν ικανοποιήθηκαν και όχι ο θυμός. Μη σου πω ότι και λίγο ικανοποίηση ίσως να υπήρχε γιατί...
¨Α! Εγώ έδωσα ευκαιρία... ¨

¨Το περίμενες ε?¨

Άλλοι πάλι θα έλεγαν ότι είσαι κουτός και μαζόχας, διότι το έχεις δει το έργο και θες να πρωταγωνιστήσεις σε άλλο ένα sequel έχοντας ήδη γευτεί την αποτυχία των προηγουμένων (ακόμα και του πρώτου).

Εδώ...θυμός!

Θυμός που σε αγνόησες?
Θυμός που κουράστηκες να θες να κάνεις επιτυχία με ένα σενάριο που τόσα sequel απέτυχαν παταγωδώς?
Θυμός που πρέπει να συνεχίσεις να αναζητάς και ξέρεις ότι ίσως καταλήξεις σε άλλο ένα αποτυχημένο sequel?
Θυμός για την προσπάθεια να σε πείσεις ότι αυτή τη φορά ίσως διαψεύσεις το ένστικτο σου που για άλλη μια φορά βασίζεται σε γνώριμες ενδείξεις?

Τόσο γνώριμες που δεν θες όχι να τις αναγνωρίσεις...ούτε να τις δεις δε θες!!!

Έτσι τις αγνοείς, τις πνίγεις και καταλήγεις να σε εκδικηθούν βιάζοντας τις προσδοκίες πού είχες βασίσει πάνω στην «άγνοια» τους.

¨Το περίμενες ε?¨

Ναι το περίμενες...

Ίσως να έκανες πολύ καλά που ήθελες να αγνοήσεις το ένστικτο σου και να νιώσεις ότι μπορεί και να διαψευστεί θετικά.

Σημαίνει ότι φτάνεις πάτο και ότι ξεκινάς ολοκαίνουργιος... λίγο κουρασμένος.... αλλά...καινούργιος!

Αντιφατικό ε?
Ε και?

Οι εκπλήξεις και τα «δε το πιστεύω» ή «δε το περίμενα» είναι αυτά που μας γεμίζουν αισιοδοξία και ευχαρίστηση!

Τώρα που το σκέφτομαι, τα «δε το πιστεύω» ή «δε το περίμενα» προκύπτουν από ενέργειες που κάναμε όταν είχαμε προαίσθημα για το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που τελικά προέκυψε.

Παρόλα αυτά, σημασία έχει να πιστεύεις.

Τώρα μια προσδοκία πάνω, μια κάτω....δε θα τα χαλάσουμε!

Next....

Moon

«Οι Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο εναντίον των Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»_23/04/07

Αναρωτιέμαι καμιά φορά ποιος είναι ο-περισσότερο-προβληματικός άνθρωπος σε ότι αφορά τις μακροχρόνιες σχέσεις.

Είναι αυτός που επιλέγει να είναι μόνος του επειδή δεν έχει γνωρίσει τον κατάλληλο ή αυτός που δεν μπορεί να είναι μόνος του και επιλέγει να ξεκινά/παραμένει σε μια σχέση που τον κάνει να αισθάνεται τις περισσότερες στιγμές άσχημα με αντάλλαγμα μικρές στιγμές ύψιστης ικανοποίησης?

Φυσικά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία...άλλη στιγμή!

Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καλούς φίλους και γνωστούς που ανήκουν και στα δύο είδη και το οξύμωρο είναι πως έχουν εξίσου σημαντικά και ρεαλιστικά επιχειρήματα που δικαιολογούν την επιλογή τους.

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Πως δικαιολογείται μια πανέμορφη κοπέλα με εξαιρετική ευφυϊα και humor να είναι κοντά στα 5 χρόνια μόνη και να της έχουν τύχει και περιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί σε κάτι καλό αλλά τελικά...?

Είναι αλήθεια πως οι-με πολλά «προσόντα»-άνθρωποι έχουν περισσότερες απαιτήσεις από τους άλλους?!

Έστω ότι είναι αλήθεια!
Είναι η τύχη που στήνει καρτέρι για να τους εκδικηθεί που «αξίζουν» κάτι καλύτερο?

Δε είμαι απόλυτα σίγουρος άλλα έχω και αρκετές αποδείξεις για την παράλογα λογική ερμηνεία μου.

Εκεί δε που χάνω τελείως το νόημα, είναι όταν βρίσκουν αυτό που θα ήθελαν αλλά δεν έχουν την αντίστοιχη ανταπόκριση και αυτό μου δείχνει ότι η καταλληλότητα δεν αποτελεί το άλλοθι για την μοναξιά τους.

Ακόμα και αν την βρουν όμως, τις περισσότερες φορές καταλήγει σε φινάλε όμοιο σαν το καλύτερο όνειρο.
Μην βιάζεσαι!
Εννοώ αυτό το όνειρο που είναι όλα τόσο ωραία, όμορφα και ξαφνικά η ενοχλητική αφύπνιση του κινητού σου θυμίζει ότι όνειρο ήτανε...

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Ακούω συχνά παράπονα, γκρίνιες, δυσαρέσκεια σε ότι αφορά το έτερο ήμισυ του άλλου είδους ανθρώπων. Αυτών «που μάχονται» για την σχέση τους και που άπλα δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους.

Το αστείο είναι πως το αρνούνται ακόμα και όταν τους το φέρνεις καθρέφτη και το αποδεικνύει η ίδια η διάρκεια της ανύπαρκτης «μοναξιάς» τους.

Είναι οι λεγόμενοι άνθρωποι μαϊμούδες που για να αφήσουν το ένα κλαρί, πρέπει πρώτα να έχουν πιαστεί από ένα άλλο...

Πως γίνεται ένας πολύ ωραίος άντρας με πολλά χαρίσματα, να μένει σε μια σχέση με μια γυναίκα που του κάνει την ζωή μαρτύριο και παρόλα αυτά λέει: «Τι να κάνεις,...θέλει δουλεία η σχέση».
Κάτεργα...
Η μοναξιά σου θέλει λίγο παρέα...

Αν βέβαια δω την λιγότερο καχύποπτη πλευρά μου...πιστεύω ότι απλά παραμένουν στην σχέση για ένα ζηλευτό λόγο.
Γιατί μένουν?
Επειδή μπορούν!
Με όλη τη σημασία της λέξης!
Άπλα μπορούν!

Όμως, δεν αρκεί το να μπορείς!
H ικανότητα της ανοχής και η αρετή της υπομονής δεν αντικαθιστούν την μεγαλοπρέπεια της επιθυμίας.

Αρκούνται στα λίγα δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι?
Έχουν την δύναμη και συμβιβάζονται?

Που να ξέρω κι εγώ...

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Νομίζω ότι η μαγική λέξη είναι η συνήθεια.
Έτσι έχουν συνηθίσει και τα δυο είδη ανθρώπων...έτσι έχουν μάθει!
Είναι κακό αυτό?
ΟΧΙ
Πότε είναι κακό?
Όταν θέλουν να το αλλάξουν και πλέον δε μπορούν επειδή η υπομονή και η ανοχή έχουν καταβροχθίσει την επιθυμία.

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Το πρώτο είδος, θα περιμένει το κατάλληλο άνθρωπο με το ρίσκο να μη ζήσει ποτέ αυτό που έζησε και-καλώς ή κακώς-δημιούργησε το δεύτερο με κάποιον «ακατάλληλο».

Το δεύτερο είδος, θα παραμένει στον «λίγο» άνθρωπο με ρίσκο να μη ζήσει την ένταση και την αβίαστη ομορφιά που θα γευτεί το πρώτο με τον «κατάλληλο».

Και στις δύο περιπτώσεις ισχύει η προϋπόθεση να μην έχεις την επιθυμία να ζήσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που σου επιβάλλει η συνήθεια.

Τι να πεις...είναι καλό το βόλεμα...όποιου είδους!

Moon

«Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό?»_11/04/07

Αυτό που με ξεκουράζει και με ταξιδεύει, είναι να αγναντεύω την θάλασσα και να απολαμβάνω ένα καφέ, ένα παγωτό, ένα γεύμα και την ίδια στιγμή να αδειάζω την ενέργεια μου στα κύματα.

Κάποιες φορές είναι θετική η ενέργεια και κάποιες αρνητική.
Το παράδοξο της σημερινής ημέρας ήταν ότι η ενέργεια μου ξεκίνησε θετική και κατέληξε να είναι αρνητική.

Η αλήθεια είναι ότι το παγωτό ήταν υπέροχο, ο καιρός πολύ γλυκός και η παρέα μου, η Σ, ότι έπρεπε για να χαζολογήσουμε και να μην σκεφτούμε ότι συνήθως μας ρίχνει και μας σκοτεινιάζει.

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Ενώ είχαμε αρχίσει να χαλαρώνουμε, ξεκίνησε η κλασική συζήτηση περί στόχων μας στη ζωή σε σχέση με τις ερωτικές μας σχέσεις, τις επαγγελματικές μας επιδιώξεις όπως επίσης και τις προσωπικές.

Πόσες φορές έχουμε θυμώσει με τον εαυτό μας που δεν έχουμε καταφέρει να πετύχουμε αυτά που είχαμε θέσει σαν στόχους (υποσυνείδητα ή συνειδητά)?

Πολλές!

¨Έχω πάρει 6 κιλά το τελευταίο χρόνο και θέλω να τα χάσω αλλά δεν έχω δύναμη να το καταφέρω¨

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Μα είναι στα αλήθεια τόσο απλό?
Γιατί δεν ακούμε τι μας λέει ο άλλος?
Δεν έχω δύναμη να το καταφέρω...

¨Θέλω να αλλάξω δουλειά, με έχει κουράσει πολύ η παρούσα κατάσταση αλλά είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα στην αγορά και είμαι εξαντλημένος να το περάσω όλο αυτό...¨

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Γι όνομα του θεού, είσαι τέλειος κουφός?
Είμαι εξαντλημένος να το περάσω όλο αυτό...

Η αλήθεια είναι ότι μας είναι πολύ εύκολο να δώσουμε συμβουλές όταν το πρόβλημα δεν μας αφορά σε προσωπικό επίπεδο.

Αλήθεια, που βρίσκεται η δύναμη να κάνουμε ¨κάποια προσπάθεια¨ για να αλλάξουμε αυτά που μας δυσαρεστούν?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνει κάποιος δίαιτα?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να στείλεις βιογραφικά και να περάσεις συνεντεύξεις?
Στα αλήθεια θα σου λείψει για λίγες ημέρες η σοκολάτα και οι σάλτσες?
Θα σου είναι τόσο δύσκολο να κάνεις αυτό που έχεις κάνει τόσες φορές, να περάσεις δηλαδή μια συνέντευξη?

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Η πραγματική δυσκολία δεν είναι στην επί του συγκεκριμένου ενέργεια, αλλά σε αυτά που σου δίνουν δύναμη και σε κάνουν να έχεις την διάθεση να πολεμάς, να αγωνίζεσαι, να προσπαθείς...

Όταν δεν έχεις την διάθεση να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου όμως, τι γίνεται?

Τίποτα...απολύτως τίποτα.

Έχει αδειάσει η δεξαμενή της διάθεσης και το πραγματικό σου εμπόδιο είναι ότι δεν επιτρέπεις σε κανέναν να πλησιάσει και να στην γεμίσει....ούτε καν στο ίδιο σου τον εαυτό.

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Αλλάζει αυτό?

Ναι, όχι, δεν ξέρω, ίσως!

Ίσως κάποια ξαφνική, βραδινή μπόρα σε πιάσει στον ύπνο και δεν προλάβεις να σκεπάσεις την δεξαμενή σου...να σηκώσεις δηλαδή τις άμυνες σου.

Το πρωί που θα ξυπνήσεις, θα έχεις την διάθεση να ασχοληθείς και να ποτίσεις όλα όσα είχαν ξεραθεί λόγω της μακράς ανυδρίας.

Κάποια θα σωθούν και κάποια θα έχουν ξεραθεί για πάντα κι εσύ θα κοιτάς με φόβο την δεξαμενή μήπως άδειασε πάλι και δεν προλάβεις να ποτίσεις και τα υπόλοιπα.

Την ίδια στιγμή θα ευγνωμονείς την ξαφνική μπόρα και θα εύχεσαι να ήταν Φθινόπωρο για να την γεμίzει συχνότερα με τακτικές μπόρες και όχι με...ξαφνικές καταιγίδες.

Αναθεματισμένοι μουσώνες...


Moon

«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?_10/04/07

Συνήθως μετά τις γιορτές (λένε), σκέφτεσαι περισσότερο και μελαγχολείς αναλογιζόμενος περασμένες καταστάσεις.

Τι γίνεται όμως αν δεν έχεις πραγματικά σκοπό να το κάνεις αλλά οι παρούσες καταστάσεις σε κατευθύνουν προς τα εκεί?

Ένα απλό κοίταγμα έξω από το παράθυρο, ένα ιδιαίτερο χρώμα στον ουρανό , αρκεί για να σου θυμίσει την μοναξιά ή την πληρότητα που είχες όταν κοιτούσες ακριβώς τα ίδια, έχοντας όμως κάποιον να σου κρατάει το χέρι.

Σηκώνεσαι από το καναπέ, αφήνεις το βιβλίο, στρέφεις το βλέμμα άλλου και λες...οκ, ας κάνω ένα βήμα μπροστά...

Έχεις γεμίσει δύναμη, είσαι έτοιμος να προχωρήσεις και...σκοντάφτεις σε μια καινούργια γνωριμία που...τι πρωτότυπο...είναι ίδια κατάσταση με την προηγούμενη.

«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?

Μπορείς άραγε να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση?
Και τι είναι επιτέλους αυτό που μας κρατά δέσμιους σε μια προηγούμενη σχέση?
Η διάθεση μας για δράμα?
Επειδή δεν ζήσαμε όσα θα θέλαμε μαζί του?
Το ότι δεν έχουμε γνωρίσει κάποιον άλλο να μας ξεκολλήσει?

Και τι κάνουμε όταν μας το λέει ο άλλος?
Προσπαθούμε να τον ξεκολλήσουμε από την σκιά του πρώην ή γινόμαστε η σκιά του πρώην?
Υπάρχουν διάφορα ήδη ρυμουλκών για αυτές τις περιπτώσεις?

Πολλές ερωτήσεις με σχεδόν δεκάδες πιθανές απαντήσεις.

«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?

Σηκώνω το τηλεφωνώ και παίρνω τον Κ να τον πυροβολήσω με τις ερωτήσεις μου για να μην αυτοπυροβοληθω.
Μην ανησυχείς μου λέει, σε όλους συμβαίνει.
Έχει δίκιο βεβαίως, άλλα τι ακριβώς περιμένω από αυτή την απάντηση!

Από πότε η κατανόηση και η ερμηνεία μιας κατάστασης απομακρύνει το θυμό και την λύπη για το «μετέωρο βήμα του πελαργού» ?

Αποφάσισες επιτέλους να κάνεις ένα βήμα μπροστά και αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις βρεθεί πάλι με τη μούρη κάτω!

Πως συνεχίζεις σε μια τέτοια κατάσταση που μαθηματικά θα σε οδηγήσει να σκέφτεσαι αν έπρεπε να διεκδικήσεις ή αν έπρεπε να κάνεις ένα βήμα πίσω και να διαλέξεις άλλη κατεύθυνση για το επόμενο βήμα!

Δεν μπορώ να δώσω πάρα μόνο μια απάντηση:

Συνεχίζεις με το ένστικτο και με μια ελαφριά δόση μαζοχισμού.

Έτσι...σαν τιμωρία σου που έκανες το επόμενο βήμα χωρίς να έχει(ς) ξεπεράσει τον πρώην.

C est la vie!

Moon

«Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει»_10/03/07

Το πρώτο πράγμα που μου αρέσει να κάνω το πρωί του Σάββατου, όπως και σήμερα, είναι να απολαμβάνω ένα φλυτζάνι δυνατό καφέ και να αφήνω τις σκέψεις μου να “προκαλούν¨τα συναισθήματα μου όπως ένα αμάξι αυξάνει ταχύτητα λίγο πριν το πορτοκαλί φως δώσει τη θέση του στο κυρίαρχο κόκκινο.

Ο κόκκινος σηματοδότης μου για σήμερα ήταν η απρόσμενη κουβέντα ενός ανθρώπου σε έναν άλλον που το μυαλό του γνώριζε μόλις λίγες ώρες ενώ το συναίσθημα τον είχε “γνωρίσει” πολλά χρόνια τώρα. Θεσσαλονίκη…

¨Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει¨

…Χρειάστηκε ένα μικρό ταξίδι μόλις 6 ωρών όχι για να καταλάβω πως ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει (το υποψιαζόμουν ήδη) αλλά για να επιβεβαιώσω πως ότι βουλιάζει το θυμάσαι για πάντα!

Το θυμάσαι γιατί θέλεις?
Το θυμάσαι γιατί θρηνείς το…ναυάγιο?
Το θυμάσαι γιατί δε μπόρεσες να το σώσεις?
Το θυμάσαι γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν δημιούργημα σου?

Μπορεί όλα τα παραπάνω, μπορεί και κανένα από αυτά!

Με ταράζει όμως η υποψία ότι ίσως το θυμάσαι, επειδή το ίδιο το αντικείμενο της ανάμνησης παίζει ενεργό ρόλο και διαρκώς σφηνώνεται στην σκέψη σου, σαν την ηλιαχτίδα το πρωινό που πολιορκεί με μανία το παντζούρι και…τι σύμπτωση…πάντα βρίσκει μια μικρή χαραμάδα και στοχεύει ακριβώς στα μάτια σου για να σε “ξυπνάει”!

Με το καιρό συνηθίζεις σε τέτοιες πολιορκίες!
Άραγε σε δυναμώνουν ή σου αδειάζουν το πολύτιμο περιεχόμενο των συναισθημάτων σου?
Δε ξέρω…

Έχω την παρανοϊκή αίσθηση ότι κάποιος μας ανεφοδιάζει αυτό το περιεχόμενο με ένα μαγικό τρόπο, όπως η καμαριέρα στο ξενοδοχείο ανεφοδιάζει το mini bar.
Δε την ξέρεις, δε την έχεις δει, όμως πάντα βρίσκονται όλα στη θέση τους. Η μόνη διαφορά μετά από λίγο καιρό είναι ότι δε σου κάνουν πια αίσθηση! Τα έχεις συνηθίσει, τα έχεις βαρεθεί και δε βρίσκεις την καμαριέρα ποτέ να της ζητήσεις να σου αλλάξει το περιεχόμενο και τότε….

¨Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει¨

…Τότε μάλλον πρέπει να φύγεις από το ξενοδοχείο διότι…το περιεχόμενο δεν αλλάζει όπως ακριβώς ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει…

Moon