Αναρωτιέμαι καμιά φορά ποιος είναι ο-περισσότερο-προβληματικός άνθρωπος σε ότι αφορά τις μακροχρόνιες σχέσεις.
Είναι αυτός που επιλέγει να είναι μόνος του επειδή δεν έχει γνωρίσει τον κατάλληλο ή αυτός που δεν μπορεί να είναι μόνος του και επιλέγει να ξεκινά/παραμένει σε μια σχέση που τον κάνει να αισθάνεται τις περισσότερες στιγμές άσχημα με αντάλλαγμα μικρές στιγμές ύψιστης ικανοποίησης?
Φυσικά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία...άλλη στιγμή!
Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καλούς φίλους και γνωστούς που ανήκουν και στα δύο είδη και το οξύμωρο είναι πως έχουν εξίσου σημαντικά και ρεαλιστικά επιχειρήματα που δικαιολογούν την επιλογή τους.
"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"
Πως δικαιολογείται μια πανέμορφη κοπέλα με εξαιρετική ευφυϊα και humor να είναι κοντά στα 5 χρόνια μόνη και να της έχουν τύχει και περιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί σε κάτι καλό αλλά τελικά...?
Είναι αλήθεια πως οι-με πολλά «προσόντα»-άνθρωποι έχουν περισσότερες απαιτήσεις από τους άλλους?!
Έστω ότι είναι αλήθεια!
Είναι η τύχη που στήνει καρτέρι για να τους εκδικηθεί που «αξίζουν» κάτι καλύτερο?
Δε είμαι απόλυτα σίγουρος άλλα έχω και αρκετές αποδείξεις για την παράλογα λογική ερμηνεία μου.
Εκεί δε που χάνω τελείως το νόημα, είναι όταν βρίσκουν αυτό που θα ήθελαν αλλά δεν έχουν την αντίστοιχη ανταπόκριση και αυτό μου δείχνει ότι η καταλληλότητα δεν αποτελεί το άλλοθι για την μοναξιά τους.
Ακόμα και αν την βρουν όμως, τις περισσότερες φορές καταλήγει σε φινάλε όμοιο σαν το καλύτερο όνειρο.
Μην βιάζεσαι!
Εννοώ αυτό το όνειρο που είναι όλα τόσο ωραία, όμορφα και ξαφνικά η ενοχλητική αφύπνιση του κινητού σου θυμίζει ότι όνειρο ήτανε...
"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"
Ακούω συχνά παράπονα, γκρίνιες, δυσαρέσκεια σε ότι αφορά το έτερο ήμισυ του άλλου είδους ανθρώπων. Αυτών «που μάχονται» για την σχέση τους και που άπλα δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους.
Το αστείο είναι πως το αρνούνται ακόμα και όταν τους το φέρνεις καθρέφτη και το αποδεικνύει η ίδια η διάρκεια της ανύπαρκτης «μοναξιάς» τους.
Είναι οι λεγόμενοι άνθρωποι μαϊμούδες που για να αφήσουν το ένα κλαρί, πρέπει πρώτα να έχουν πιαστεί από ένα άλλο...
Πως γίνεται ένας πολύ ωραίος άντρας με πολλά χαρίσματα, να μένει σε μια σχέση με μια γυναίκα που του κάνει την ζωή μαρτύριο και παρόλα αυτά λέει: «Τι να κάνεις,...θέλει δουλεία η σχέση».
Κάτεργα...
Η μοναξιά σου θέλει λίγο παρέα...
Αν βέβαια δω την λιγότερο καχύποπτη πλευρά μου...πιστεύω ότι απλά παραμένουν στην σχέση για ένα ζηλευτό λόγο.
Γιατί μένουν?
Επειδή μπορούν!
Με όλη τη σημασία της λέξης!
Άπλα μπορούν!
Όμως, δεν αρκεί το να μπορείς!
H ικανότητα της ανοχής και η αρετή της υπομονής δεν αντικαθιστούν την μεγαλοπρέπεια της επιθυμίας.
Αρκούνται στα λίγα δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι?
Έχουν την δύναμη και συμβιβάζονται?
Που να ξέρω κι εγώ...
"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"
Νομίζω ότι η μαγική λέξη είναι η συνήθεια.
Έτσι έχουν συνηθίσει και τα δυο είδη ανθρώπων...έτσι έχουν μάθει!
Είναι κακό αυτό?
ΟΧΙ
Πότε είναι κακό?
Όταν θέλουν να το αλλάξουν και πλέον δε μπορούν επειδή η υπομονή και η ανοχή έχουν καταβροχθίσει την επιθυμία.
"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"
Το πρώτο είδος, θα περιμένει το κατάλληλο άνθρωπο με το ρίσκο να μη ζήσει ποτέ αυτό που έζησε και-καλώς ή κακώς-δημιούργησε το δεύτερο με κάποιον «ακατάλληλο».
Το δεύτερο είδος, θα παραμένει στον «λίγο» άνθρωπο με ρίσκο να μη ζήσει την ένταση και την αβίαστη ομορφιά που θα γευτεί το πρώτο με τον «κατάλληλο».
Και στις δύο περιπτώσεις ισχύει η προϋπόθεση να μην έχεις την επιθυμία να ζήσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που σου επιβάλλει η συνήθεια.
Τι να πεις...είναι καλό το βόλεμα...όποιου είδους!
Moon
No comments:
Post a Comment