Friday 11 July 2008

Mind the Gap_11/07/2008


Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο blog από το γραφείο, όμως, το ανέβαλα καιρό και σήμερα ξεπρόβαλε ανυπόμονα όπως ανυπόμονα ξεπηδά η αγωνία μου για το δεύτερο ραντεβού με τον Κ.

Νομίζω είναι και το πρώτο «σοβαρό» ραντεβού από τότε που μετακόμισα στο νέο μου σπιτικό.


Η αγωνία και η άβολη αίσθηση της αλλαγής ήταν και είναι έκδηλη με μειωμένες δυνάμεις πια.

Πρόσφατα, συνειδητοποίησα πως νιώθω έντονη δυσφορία όταν μου αλλάζουν τη ρουτίνα και γίνομαι εκνευριστικά ευερέθιστος μέχρι να καταλάβω και να νιώσω αν η νέα μου κατάσταση με ικανοποιεί.

Μέχρι πρότινος, διέλυα όλα όσα καινούργια μου συνέβαιναν και δε περίμενα να δω ή να ζήσω την εξέλιξη.

"Mind the Gap"

Αυτή tη φορά έγινε διαφορετικά.

Η αλλαγή στο νέο σπίτι με έβγαλε πολύ έξω από τα συναισθηματικά νερά μου.

Όμως περίμενα και δεν έκανα καμία αυτοκαταστροφική κίνηση οπισθοχώρησης, με αποτέλεσμα να νιώσω την υπέροχη εξέλιξη που ήρθε και την προσαρμογή μου στο νέο περιβάλλον.

Άξιζε να περιμένω, ήταν όπως το είχα φανταστεί όμορφο.
Απλά έπρεπε να περιμένω για να το δώ.

Στην διάρκεια αυτής της εμπειρίας, ένιωσα ότι κάνω το ίδιο και με τις ερωτικές μου σχέσεις.

Με αποσυντονίζει η εισαγωγή ενός νέου προσώπου στη ζωή μου και δε μπορώ να δω καθαρά.

Το χειρότερο? Δε περιμένω την εξέλιξη…τα διαλύω πριν αρχίσουν.

"Mind the Gap"

Έτσι λοιπόν, όταν κατάλαβα τι συμβαίνει, αποφάσισα να το δουλέψω διαφορετικά.

Άλλωστε είχα το συναισθηματικό καταφύγιο μου…το σπίτι μου!

Η ακόμα πιο δυνατή σκέψη, ήταν ένα κείμενο που ένας αγαπημένος μου φίλος έστειλε να διαβάσω.

«Οι διαφορές είναι αυτές που μας δένουν»!

"Mind the Gap"

Συνήθως, σε μια νέα γνωριμία, ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το φρικιό κλεισμένο στον «άγγελο» που γνωρίσαμε.

Κάποιοι το κάνουν από συνήθεια, άλλοι από άμυνα, άλλοι από αυτοκαταστροφή.

Όχι πως είναι κακό να εντοπίζεις γκρίζα σημεία ή αρνητικές πλευρές ενός ανθρώπου που πρόσφατα μπήκε στη ζωή σου και σε αφορά.

Απλώς, όταν τις χρησιμοποιείς για να απομακρυνθείς είναι ύποπτο και ένα καμπανάκι «ουρλιάζει» πως κάτι δε πάει καλά.

Τα ουρλιαχτά του είναι υπερηχητικά και αν δε προσέξεις καλά, δεν εξασκηθείς, τότε δεν τα ακούς σχεδόν ποτέ.

"Mind the Gap"

Η μύτη του είναι στραβή, μου μίλησε απότομα, είναι λίγο βλάχος, δεν ακούμε την ίδια μουσική, δεν απαντάει στα sms άμεσα.

Τα αρνητικά που λέγαμε…

Αναρωτιέμαι, πρέπει να δίνουμε χρόνο/χώρο σε αυτά?

Να περιμένουμε να αλλάξουν?

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να περιμένουμε να αλλάξουν.

Θα πρότεινα να περιμένουμε για να τα γνωρίσουμε και να τα οικειοποιηθούμε.

Τουλάχιστον αυτό θέλω και κάνω το τελευταίο καιρό, έτσι για αλλαγή.

Και πάει καλά…όχι ως αποτέλεσμα, δε το ξέρω ακόμα.

Σαν αίσθηση όμως, μου πάει καλύτερα κι ας με δυσκολεύει.

"Mind the Gap"

Έχετε προσέξει τα ζευγάρια, τα αγαπημένα, που τσακώνονται?

Ειδικά τα ηλικιωμένα.

«Μια ζωή αφήνεις εκεί το παντελόνι σου», «Δε με νοιάζει αν μου κάνει καλό ο χυμός, δε μου αρέσει σου έχω πει», «Μα πάλι τη ταινία αυτή θα δεις»?

Ατάκες που δηλώνουν το πόσο καλά ξέρει ο ένας τον άλλο. Και είναι χρόνια μαζί.

Επειδή αγαπάνε τις γκρίζες αυτές περιοχές του συντρόφου τους.

Φυσικά δε μιλώ για τα ζευγάρια που τα παραπάνω είναι οι αφορμές επειδή στη βάση τους δεν επιθυμούν να είναι μαζί.

Όχι, δε μιλώ γι αυτά.

"Mind the Gap"

Αυτές οι διαφορές,οι γκρίζες περιοχές όπως συνήθως τις ονομάζω, δεν εμποδίζουν τα ζευγάρια να είναι μαζί.

Αυτές οι περιοχές έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όταν εντοπίζονται σε μια νέα σχέση όμως, να ξεσπούν σε καταιγίδα από ένα μάτσο γκρίζα σύννεφα.

Όμως μετά τη καταιγίδα, έρχεται η λιακάδα και το ουράνιο τόξο.

Κάποιες φορές αργεί, έρχεται όμως.

Εκτός κι αν διάλεξες το Λονδίνο ως σύντροφο και εκεί θα έπρεπε να περιμένεις ότι μόνο γκρίζες περιοχές θα έχει.

"Mind the Gap"

Θέλω λοιπόν, και ελπίζω να μπορώ να ανεχτώ μια καταιγίδα, ίσως και δύο.

Περισσότερο θέλω να με μάθω να περιμένω ότι μια λιακάδα δεν μπορεί να υπάρχει διαρκώς και πως μια καταιγίδα δεν κρατά αιώνια.

Ξέρω, ξέρω! Έχεις αντίλογο.
Όταν πας για παράδειγμα πρώτη φορά σε ένα νέο μέρος θες όλα να είναι τέλεια, κι όταν κάτι χαλάσει πέφτεις σε πολύ άσχημη διάθεση.
Αν δε σηκωθείς δηλαδή να φύγεις κιόλας.

Θαυμάζω πολύ και ζηλεύω όσους αρπάζουν την ευκαιρία και μια γκρίζα παλέτα τη χρησιμοποιούν σαν μέσω να δώσουν νέες αποχρώσεις στο τεράστιο χρωματολόγιο τους.

Τι επιλέγεις?

Δε ξέρω, για τώρα λέω να το δοκιμάσω.

Αλλιώς, καταλήγουμε να πάθουμε αυτό που υπέφερε ο ήρωας του Irvin Yalom, ο Νίτσε.
«…Το στήθος του έσκαγε από αβίωτη ζωή».

"Mind the Gap"

Υπομονή και διάθεση να μπορούμε να ανεχτούμε τις δικές μας γκρίζες περιοχές, είναι μια καλή αρχή.

Εγώ ξεκίνησα πάντως…

Σιγομουρμουρίζω και το «μέτρησα, τις πιο βαθιές μας διαφορές, κι ήταν η σχέση μας αυτές…»

Moon