«Οι Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο εναντίον των Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»_23/04/07

Αναρωτιέμαι καμιά φορά ποιος είναι ο-περισσότερο-προβληματικός άνθρωπος σε ότι αφορά τις μακροχρόνιες σχέσεις.

Είναι αυτός που επιλέγει να είναι μόνος του επειδή δεν έχει γνωρίσει τον κατάλληλο ή αυτός που δεν μπορεί να είναι μόνος του και επιλέγει να ξεκινά/παραμένει σε μια σχέση που τον κάνει να αισθάνεται τις περισσότερες στιγμές άσχημα με αντάλλαγμα μικρές στιγμές ύψιστης ικανοποίησης?

Φυσικά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία...άλλη στιγμή!

Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καλούς φίλους και γνωστούς που ανήκουν και στα δύο είδη και το οξύμωρο είναι πως έχουν εξίσου σημαντικά και ρεαλιστικά επιχειρήματα που δικαιολογούν την επιλογή τους.

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Πως δικαιολογείται μια πανέμορφη κοπέλα με εξαιρετική ευφυϊα και humor να είναι κοντά στα 5 χρόνια μόνη και να της έχουν τύχει και περιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί σε κάτι καλό αλλά τελικά...?

Είναι αλήθεια πως οι-με πολλά «προσόντα»-άνθρωποι έχουν περισσότερες απαιτήσεις από τους άλλους?!

Έστω ότι είναι αλήθεια!
Είναι η τύχη που στήνει καρτέρι για να τους εκδικηθεί που «αξίζουν» κάτι καλύτερο?

Δε είμαι απόλυτα σίγουρος άλλα έχω και αρκετές αποδείξεις για την παράλογα λογική ερμηνεία μου.

Εκεί δε που χάνω τελείως το νόημα, είναι όταν βρίσκουν αυτό που θα ήθελαν αλλά δεν έχουν την αντίστοιχη ανταπόκριση και αυτό μου δείχνει ότι η καταλληλότητα δεν αποτελεί το άλλοθι για την μοναξιά τους.

Ακόμα και αν την βρουν όμως, τις περισσότερες φορές καταλήγει σε φινάλε όμοιο σαν το καλύτερο όνειρο.
Μην βιάζεσαι!
Εννοώ αυτό το όνειρο που είναι όλα τόσο ωραία, όμορφα και ξαφνικά η ενοχλητική αφύπνιση του κινητού σου θυμίζει ότι όνειρο ήτανε...

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Ακούω συχνά παράπονα, γκρίνιες, δυσαρέσκεια σε ότι αφορά το έτερο ήμισυ του άλλου είδους ανθρώπων. Αυτών «που μάχονται» για την σχέση τους και που άπλα δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους.

Το αστείο είναι πως το αρνούνται ακόμα και όταν τους το φέρνεις καθρέφτη και το αποδεικνύει η ίδια η διάρκεια της ανύπαρκτης «μοναξιάς» τους.

Είναι οι λεγόμενοι άνθρωποι μαϊμούδες που για να αφήσουν το ένα κλαρί, πρέπει πρώτα να έχουν πιαστεί από ένα άλλο...

Πως γίνεται ένας πολύ ωραίος άντρας με πολλά χαρίσματα, να μένει σε μια σχέση με μια γυναίκα που του κάνει την ζωή μαρτύριο και παρόλα αυτά λέει: «Τι να κάνεις,...θέλει δουλεία η σχέση».
Κάτεργα...
Η μοναξιά σου θέλει λίγο παρέα...

Αν βέβαια δω την λιγότερο καχύποπτη πλευρά μου...πιστεύω ότι απλά παραμένουν στην σχέση για ένα ζηλευτό λόγο.
Γιατί μένουν?
Επειδή μπορούν!
Με όλη τη σημασία της λέξης!
Άπλα μπορούν!

Όμως, δεν αρκεί το να μπορείς!
H ικανότητα της ανοχής και η αρετή της υπομονής δεν αντικαθιστούν την μεγαλοπρέπεια της επιθυμίας.

Αρκούνται στα λίγα δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι?
Έχουν την δύναμη και συμβιβάζονται?

Που να ξέρω κι εγώ...

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Νομίζω ότι η μαγική λέξη είναι η συνήθεια.
Έτσι έχουν συνηθίσει και τα δυο είδη ανθρώπων...έτσι έχουν μάθει!
Είναι κακό αυτό?
ΟΧΙ
Πότε είναι κακό?
Όταν θέλουν να το αλλάξουν και πλέον δε μπορούν επειδή η υπομονή και η ανοχή έχουν καταβροχθίσει την επιθυμία.

"Οι «Δεν έχω γνωρίσει τον κατάλληλο» εναντίον των «Μα παίρνω πολλά από την σχέση μου»"

Το πρώτο είδος, θα περιμένει το κατάλληλο άνθρωπο με το ρίσκο να μη ζήσει ποτέ αυτό που έζησε και-καλώς ή κακώς-δημιούργησε το δεύτερο με κάποιον «ακατάλληλο».

Το δεύτερο είδος, θα παραμένει στον «λίγο» άνθρωπο με ρίσκο να μη ζήσει την ένταση και την αβίαστη ομορφιά που θα γευτεί το πρώτο με τον «κατάλληλο».

Και στις δύο περιπτώσεις ισχύει η προϋπόθεση να μην έχεις την επιθυμία να ζήσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που σου επιβάλλει η συνήθεια.

Τι να πεις...είναι καλό το βόλεμα...όποιου είδους!

Moon

«Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό?»_11/04/07

Αυτό που με ξεκουράζει και με ταξιδεύει, είναι να αγναντεύω την θάλασσα και να απολαμβάνω ένα καφέ, ένα παγωτό, ένα γεύμα και την ίδια στιγμή να αδειάζω την ενέργεια μου στα κύματα.

Κάποιες φορές είναι θετική η ενέργεια και κάποιες αρνητική.
Το παράδοξο της σημερινής ημέρας ήταν ότι η ενέργεια μου ξεκίνησε θετική και κατέληξε να είναι αρνητική.

Η αλήθεια είναι ότι το παγωτό ήταν υπέροχο, ο καιρός πολύ γλυκός και η παρέα μου, η Σ, ότι έπρεπε για να χαζολογήσουμε και να μην σκεφτούμε ότι συνήθως μας ρίχνει και μας σκοτεινιάζει.

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Ενώ είχαμε αρχίσει να χαλαρώνουμε, ξεκίνησε η κλασική συζήτηση περί στόχων μας στη ζωή σε σχέση με τις ερωτικές μας σχέσεις, τις επαγγελματικές μας επιδιώξεις όπως επίσης και τις προσωπικές.

Πόσες φορές έχουμε θυμώσει με τον εαυτό μας που δεν έχουμε καταφέρει να πετύχουμε αυτά που είχαμε θέσει σαν στόχους (υποσυνείδητα ή συνειδητά)?

Πολλές!

¨Έχω πάρει 6 κιλά το τελευταίο χρόνο και θέλω να τα χάσω αλλά δεν έχω δύναμη να το καταφέρω¨

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Μα είναι στα αλήθεια τόσο απλό?
Γιατί δεν ακούμε τι μας λέει ο άλλος?
Δεν έχω δύναμη να το καταφέρω...

¨Θέλω να αλλάξω δουλειά, με έχει κουράσει πολύ η παρούσα κατάσταση αλλά είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα στην αγορά και είμαι εξαντλημένος να το περάσω όλο αυτό...¨

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Γι όνομα του θεού, είσαι τέλειος κουφός?
Είμαι εξαντλημένος να το περάσω όλο αυτό...

Η αλήθεια είναι ότι μας είναι πολύ εύκολο να δώσουμε συμβουλές όταν το πρόβλημα δεν μας αφορά σε προσωπικό επίπεδο.

Αλήθεια, που βρίσκεται η δύναμη να κάνουμε ¨κάποια προσπάθεια¨ για να αλλάξουμε αυτά που μας δυσαρεστούν?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνει κάποιος δίαιτα?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να στείλεις βιογραφικά και να περάσεις συνεντεύξεις?
Στα αλήθεια θα σου λείψει για λίγες ημέρες η σοκολάτα και οι σάλτσες?
Θα σου είναι τόσο δύσκολο να κάνεις αυτό που έχεις κάνει τόσες φορές, να περάσεις δηλαδή μια συνέντευξη?

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Η πραγματική δυσκολία δεν είναι στην επί του συγκεκριμένου ενέργεια, αλλά σε αυτά που σου δίνουν δύναμη και σε κάνουν να έχεις την διάθεση να πολεμάς, να αγωνίζεσαι, να προσπαθείς...

Όταν δεν έχεις την διάθεση να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου όμως, τι γίνεται?

Τίποτα...απολύτως τίποτα.

Έχει αδειάσει η δεξαμενή της διάθεσης και το πραγματικό σου εμπόδιο είναι ότι δεν επιτρέπεις σε κανέναν να πλησιάσει και να στην γεμίσει....ούτε καν στο ίδιο σου τον εαυτό.

"Κάνεις κάποια προσπάθεια γι’ αυτό"?

Αλλάζει αυτό?

Ναι, όχι, δεν ξέρω, ίσως!

Ίσως κάποια ξαφνική, βραδινή μπόρα σε πιάσει στον ύπνο και δεν προλάβεις να σκεπάσεις την δεξαμενή σου...να σηκώσεις δηλαδή τις άμυνες σου.

Το πρωί που θα ξυπνήσεις, θα έχεις την διάθεση να ασχοληθείς και να ποτίσεις όλα όσα είχαν ξεραθεί λόγω της μακράς ανυδρίας.

Κάποια θα σωθούν και κάποια θα έχουν ξεραθεί για πάντα κι εσύ θα κοιτάς με φόβο την δεξαμενή μήπως άδειασε πάλι και δεν προλάβεις να ποτίσεις και τα υπόλοιπα.

Την ίδια στιγμή θα ευγνωμονείς την ξαφνική μπόρα και θα εύχεσαι να ήταν Φθινόπωρο για να την γεμίzει συχνότερα με τακτικές μπόρες και όχι με...ξαφνικές καταιγίδες.

Αναθεματισμένοι μουσώνες...


Moon

«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?_10/04/07

Συνήθως μετά τις γιορτές (λένε), σκέφτεσαι περισσότερο και μελαγχολείς αναλογιζόμενος περασμένες καταστάσεις.

Τι γίνεται όμως αν δεν έχεις πραγματικά σκοπό να το κάνεις αλλά οι παρούσες καταστάσεις σε κατευθύνουν προς τα εκεί?

Ένα απλό κοίταγμα έξω από το παράθυρο, ένα ιδιαίτερο χρώμα στον ουρανό , αρκεί για να σου θυμίσει την μοναξιά ή την πληρότητα που είχες όταν κοιτούσες ακριβώς τα ίδια, έχοντας όμως κάποιον να σου κρατάει το χέρι.

Σηκώνεσαι από το καναπέ, αφήνεις το βιβλίο, στρέφεις το βλέμμα άλλου και λες...οκ, ας κάνω ένα βήμα μπροστά...

Έχεις γεμίσει δύναμη, είσαι έτοιμος να προχωρήσεις και...σκοντάφτεις σε μια καινούργια γνωριμία που...τι πρωτότυπο...είναι ίδια κατάσταση με την προηγούμενη.

«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?

Μπορείς άραγε να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση?
Και τι είναι επιτέλους αυτό που μας κρατά δέσμιους σε μια προηγούμενη σχέση?
Η διάθεση μας για δράμα?
Επειδή δεν ζήσαμε όσα θα θέλαμε μαζί του?
Το ότι δεν έχουμε γνωρίσει κάποιον άλλο να μας ξεκολλήσει?

Και τι κάνουμε όταν μας το λέει ο άλλος?
Προσπαθούμε να τον ξεκολλήσουμε από την σκιά του πρώην ή γινόμαστε η σκιά του πρώην?
Υπάρχουν διάφορα ήδη ρυμουλκών για αυτές τις περιπτώσεις?

Πολλές ερωτήσεις με σχεδόν δεκάδες πιθανές απαντήσεις.

«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?

Σηκώνω το τηλεφωνώ και παίρνω τον Κ να τον πυροβολήσω με τις ερωτήσεις μου για να μην αυτοπυροβοληθω.
Μην ανησυχείς μου λέει, σε όλους συμβαίνει.
Έχει δίκιο βεβαίως, άλλα τι ακριβώς περιμένω από αυτή την απάντηση!

Από πότε η κατανόηση και η ερμηνεία μιας κατάστασης απομακρύνει το θυμό και την λύπη για το «μετέωρο βήμα του πελαργού» ?

Αποφάσισες επιτέλους να κάνεις ένα βήμα μπροστά και αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις βρεθεί πάλι με τη μούρη κάτω!

Πως συνεχίζεις σε μια τέτοια κατάσταση που μαθηματικά θα σε οδηγήσει να σκέφτεσαι αν έπρεπε να διεκδικήσεις ή αν έπρεπε να κάνεις ένα βήμα πίσω και να διαλέξεις άλλη κατεύθυνση για το επόμενο βήμα!

Δεν μπορώ να δώσω πάρα μόνο μια απάντηση:

Συνεχίζεις με το ένστικτο και με μια ελαφριά δόση μαζοχισμού.

Έτσι...σαν τιμωρία σου που έκανες το επόμενο βήμα χωρίς να έχει(ς) ξεπεράσει τον πρώην.

C est la vie!

Moon

«Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει»_10/03/07

Το πρώτο πράγμα που μου αρέσει να κάνω το πρωί του Σάββατου, όπως και σήμερα, είναι να απολαμβάνω ένα φλυτζάνι δυνατό καφέ και να αφήνω τις σκέψεις μου να “προκαλούν¨τα συναισθήματα μου όπως ένα αμάξι αυξάνει ταχύτητα λίγο πριν το πορτοκαλί φως δώσει τη θέση του στο κυρίαρχο κόκκινο.

Ο κόκκινος σηματοδότης μου για σήμερα ήταν η απρόσμενη κουβέντα ενός ανθρώπου σε έναν άλλον που το μυαλό του γνώριζε μόλις λίγες ώρες ενώ το συναίσθημα τον είχε “γνωρίσει” πολλά χρόνια τώρα. Θεσσαλονίκη…

¨Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει¨

…Χρειάστηκε ένα μικρό ταξίδι μόλις 6 ωρών όχι για να καταλάβω πως ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει (το υποψιαζόμουν ήδη) αλλά για να επιβεβαιώσω πως ότι βουλιάζει το θυμάσαι για πάντα!

Το θυμάσαι γιατί θέλεις?
Το θυμάσαι γιατί θρηνείς το…ναυάγιο?
Το θυμάσαι γιατί δε μπόρεσες να το σώσεις?
Το θυμάσαι γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν δημιούργημα σου?

Μπορεί όλα τα παραπάνω, μπορεί και κανένα από αυτά!

Με ταράζει όμως η υποψία ότι ίσως το θυμάσαι, επειδή το ίδιο το αντικείμενο της ανάμνησης παίζει ενεργό ρόλο και διαρκώς σφηνώνεται στην σκέψη σου, σαν την ηλιαχτίδα το πρωινό που πολιορκεί με μανία το παντζούρι και…τι σύμπτωση…πάντα βρίσκει μια μικρή χαραμάδα και στοχεύει ακριβώς στα μάτια σου για να σε “ξυπνάει”!

Με το καιρό συνηθίζεις σε τέτοιες πολιορκίες!
Άραγε σε δυναμώνουν ή σου αδειάζουν το πολύτιμο περιεχόμενο των συναισθημάτων σου?
Δε ξέρω…

Έχω την παρανοϊκή αίσθηση ότι κάποιος μας ανεφοδιάζει αυτό το περιεχόμενο με ένα μαγικό τρόπο, όπως η καμαριέρα στο ξενοδοχείο ανεφοδιάζει το mini bar.
Δε την ξέρεις, δε την έχεις δει, όμως πάντα βρίσκονται όλα στη θέση τους. Η μόνη διαφορά μετά από λίγο καιρό είναι ότι δε σου κάνουν πια αίσθηση! Τα έχεις συνηθίσει, τα έχεις βαρεθεί και δε βρίσκεις την καμαριέρα ποτέ να της ζητήσεις να σου αλλάξει το περιεχόμενο και τότε….

¨Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει¨

…Τότε μάλλον πρέπει να φύγεις από το ξενοδοχείο διότι…το περιεχόμενο δεν αλλάζει όπως ακριβώς ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει…

Moon