Συνήθως μετά τις γιορτές (λένε), σκέφτεσαι περισσότερο και μελαγχολείς αναλογιζόμενος περασμένες καταστάσεις.
Τι γίνεται όμως αν δεν έχεις πραγματικά σκοπό να το κάνεις αλλά οι παρούσες καταστάσεις σε κατευθύνουν προς τα εκεί?
Ένα απλό κοίταγμα έξω από το παράθυρο, ένα ιδιαίτερο χρώμα στον ουρανό , αρκεί για να σου θυμίσει την μοναξιά ή την πληρότητα που είχες όταν κοιτούσες ακριβώς τα ίδια, έχοντας όμως κάποιον να σου κρατάει το χέρι.
Σηκώνεσαι από το καναπέ, αφήνεις το βιβλίο, στρέφεις το βλέμμα άλλου και λες...οκ, ας κάνω ένα βήμα μπροστά...
Έχεις γεμίσει δύναμη, είσαι έτοιμος να προχωρήσεις και...σκοντάφτεις σε μια καινούργια γνωριμία που...τι πρωτότυπο...είναι ίδια κατάσταση με την προηγούμενη.
«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?
Μπορείς άραγε να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση?
Και τι είναι επιτέλους αυτό που μας κρατά δέσμιους σε μια προηγούμενη σχέση?
Η διάθεση μας για δράμα?
Επειδή δεν ζήσαμε όσα θα θέλαμε μαζί του?
Το ότι δεν έχουμε γνωρίσει κάποιον άλλο να μας ξεκολλήσει?
Και τι κάνουμε όταν μας το λέει ο άλλος?
Προσπαθούμε να τον ξεκολλήσουμε από την σκιά του πρώην ή γινόμαστε η σκιά του πρώην?
Υπάρχουν διάφορα ήδη ρυμουλκών για αυτές τις περιπτώσεις?
Πολλές ερωτήσεις με σχεδόν δεκάδες πιθανές απαντήσεις.
«Δεν έχω ξεπεράσει το πρώην μου, θες να είμαστε φίλοι»?
Σηκώνω το τηλεφωνώ και παίρνω τον Κ να τον πυροβολήσω με τις ερωτήσεις μου για να μην αυτοπυροβοληθω.
Μην ανησυχείς μου λέει, σε όλους συμβαίνει.
Έχει δίκιο βεβαίως, άλλα τι ακριβώς περιμένω από αυτή την απάντηση!
Από πότε η κατανόηση και η ερμηνεία μιας κατάστασης απομακρύνει το θυμό και την λύπη για το «μετέωρο βήμα του πελαργού» ?
Αποφάσισες επιτέλους να κάνεις ένα βήμα μπροστά και αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις βρεθεί πάλι με τη μούρη κάτω!
Πως συνεχίζεις σε μια τέτοια κατάσταση που μαθηματικά θα σε οδηγήσει να σκέφτεσαι αν έπρεπε να διεκδικήσεις ή αν έπρεπε να κάνεις ένα βήμα πίσω και να διαλέξεις άλλη κατεύθυνση για το επόμενο βήμα!
Δεν μπορώ να δώσω πάρα μόνο μια απάντηση:
Συνεχίζεις με το ένστικτο και με μια ελαφριά δόση μαζοχισμού.
Έτσι...σαν τιμωρία σου που έκανες το επόμενο βήμα χωρίς να έχει(ς) ξεπεράσει τον πρώην.
C est la vie!
Moon
No comments:
Post a Comment