Το πρώτο πράγμα που μου αρέσει να κάνω το πρωί του Σάββατου, όπως και σήμερα, είναι να απολαμβάνω ένα φλυτζάνι δυνατό καφέ και να αφήνω τις σκέψεις μου να “προκαλούν¨τα συναισθήματα μου όπως ένα αμάξι αυξάνει ταχύτητα λίγο πριν το πορτοκαλί φως δώσει τη θέση του στο κυρίαρχο κόκκινο.
Ο κόκκινος σηματοδότης μου για σήμερα ήταν η απρόσμενη κουβέντα ενός ανθρώπου σε έναν άλλον που το μυαλό του γνώριζε μόλις λίγες ώρες ενώ το συναίσθημα τον είχε “γνωρίσει” πολλά χρόνια τώρα. Θεσσαλονίκη…
¨Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει¨
…Χρειάστηκε ένα μικρό ταξίδι μόλις 6 ωρών όχι για να καταλάβω πως ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει (το υποψιαζόμουν ήδη) αλλά για να επιβεβαιώσω πως ότι βουλιάζει το θυμάσαι για πάντα!
Το θυμάσαι γιατί θέλεις?
Το θυμάσαι γιατί θρηνείς το…ναυάγιο?
Το θυμάσαι γιατί δε μπόρεσες να το σώσεις?
Το θυμάσαι γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν δημιούργημα σου?
Μπορεί όλα τα παραπάνω, μπορεί και κανένα από αυτά!
Με ταράζει όμως η υποψία ότι ίσως το θυμάσαι, επειδή το ίδιο το αντικείμενο της ανάμνησης παίζει ενεργό ρόλο και διαρκώς σφηνώνεται στην σκέψη σου, σαν την ηλιαχτίδα το πρωινό που πολιορκεί με μανία το παντζούρι και…τι σύμπτωση…πάντα βρίσκει μια μικρή χαραμάδα και στοχεύει ακριβώς στα μάτια σου για να σε “ξυπνάει”!
Με το καιρό συνηθίζεις σε τέτοιες πολιορκίες!
Άραγε σε δυναμώνουν ή σου αδειάζουν το πολύτιμο περιεχόμενο των συναισθημάτων σου?
Δε ξέρω…
Έχω την παρανοϊκή αίσθηση ότι κάποιος μας ανεφοδιάζει αυτό το περιεχόμενο με ένα μαγικό τρόπο, όπως η καμαριέρα στο ξενοδοχείο ανεφοδιάζει το mini bar.
Δε την ξέρεις, δε την έχεις δει, όμως πάντα βρίσκονται όλα στη θέση τους. Η μόνη διαφορά μετά από λίγο καιρό είναι ότι δε σου κάνουν πια αίσθηση! Τα έχεις συνηθίσει, τα έχεις βαρεθεί και δε βρίσκεις την καμαριέρα ποτέ να της ζητήσεις να σου αλλάξει το περιεχόμενο και τότε….
¨Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει¨
…Τότε μάλλον πρέπει να φύγεις από το ξενοδοχείο διότι…το περιεχόμενο δεν αλλάζει όπως ακριβώς ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει…
Moon
1 comment:
Μια σκέψη την ημέρα, ωραία ιδέα.
Καλώς όρισες, καλή δύναμη.
Post a Comment