Γυρνώντας σπίτι με κακή διάθεση και απογοήτευση, βρήκα την ευκαιρία και την «διάθεση» να βάλω σε μερικές γραμμές την σκέψη που αρκετές μέρες στριφογυρνούσαμε στο μυαλό μου.
Η σκέψη ήταν άσχετη με την αιτία της τωρινής μου διάθεσης αλλά απολύτως σχετική και με ίδια συναισθήματα όπως αυτά που ένιωσα όταν για πολλοστή φορά ο Α μου εξιστορούσε ένα γεγονός που του συμβαίνει συχνά.
Η θετική πλευρά ήταν ότι συνειδητοποιούσε το μεγάλο μερίδιο ευθύνης που είχε σε αυτό.
Το αρνητικό ήταν πως δεν ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποιούσε.
Αλήθεια! Πόσες φορές συνειδητοποιούμε ότι κακώς συνεχίζουμε και συμπεριφερόμαστε με Χ τρόπο και ακόμα πόσες συνεχίζουμε την ίδια συμπεριφορά?
Πολλές....
Η ελπίδα για τον Α ήταν πως ένιωθα να το έχει συνειδητοποιήσει σε συναισθηματικό και όχι μόνο σε λογικό επίπεδο όπως συνήθως.
Αυτό έδινε βάσιμες ενδείξεις για το τέλος αυτής της συμπεριφοράς?
Ίσως...
¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨
Ο Α έβγαινε αρκετό καιρό ραντεβού και ως αποτέλεσμα ήταν να καταλήγει από το πρώτο ραντεβού στο κρεβάτι ή σε εκδηλώσεις τρυφερότητας.
Ένιωθε όμως να φεύγει γρήγορα η αρχική αυτή επιθυμία και να μην αφήνει περιθώριο για επανάληψη καθώς δεν ένιωθε να είναι οικείος πια ο άνθρωπος που είχε απέναντι του.
Και πως δηλαδή τα ένιωθε στην αρχή και όχι μετά?
Προφανώς του ήταν οικεία η επιθυμία να τα ζήσει...όχι απαραίτητα με τον άνθρωπο που είχε απέναντι του.
Τουλάχιστον όχι σε τόσο πρώιμο επίπεδο, στο πρώτο ραντεβού.
Φταίει βέβαια ότι όλα τα ραντεβού που βγαίνει προκύπτουν μέσω διαδικτύου.
Άλλοθι? Χμμμ! Το πιθανότερο είναι πως ναι.
¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨
Κάθε φορά λοιπόν, μετά από ένα τέτοιο «άσχημο» ραντεβού, μου αναφέρει ότι αναπολεί το ωραιότερο ραντεβού που είχε βγει και ουσιαστικά με τον άνθρωπο που είχε μείνει το μεγαλύτερο διάστημα και είχε ανεχτεί τα περισσότερα αλλά παρόλα αυτά το πάλευε να μη χωρίσουν!
Εντόπιζα λοιπόν και του τόνιζα επανειλημμένα πως με τον άνθρωπο αυτό, είχαν βγει αρκετές φορές πριν ολοκληρώσουν και πριν εκδηλωθούν ερωτικά μεταξύ τους.
Ένιωθα ότι του είχε δώσει την ευκαιρία να γίνει οικείος μαζί του και την δυνατότητα να συνδεθούν.
Αυτό θα έπρεπε να του δίνει αν όχι ενδείξεις, τουλάχιστον κίνητρο για να κινηθεί ανάλογα.
Δεν το αρνήθηκε ποτέ!
¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨
Πριν μερικές μέρες, βγήκε πάλι ραντεβού.
Πάλι εκδηλώσεις, πάλι ερωτική συμπεριφορά από τις πρώτες ώρες.
Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο.
Απομάκρυνση και «κάψιμο» της γνωριμίας.
Άρχισε να αναρωτιέται και μαζί του αναρωτιόμουν κι εγώ.
Ένιωθα πως από μόνος του προσπαθούσε να παγιδεύσει τα ραντεβού του, τις γνωριμίες του και να τις οδηγεί διαρκώς σε συναντήσεις της μιας βραδιάς.
Ένιωθα να ηδονίζεται από την γλυκιά θλίψη της γκρίνιας και του παράπονου...
«Δεν πρόκειται να βρω κάποιον, είχε αυτό, είχε εκείνο, δε μου άρεσε αυτό, δε μου άρεσε εκείνο» έλεγε με περίλυπο ύφος ζητώντας παρηγοριά.
Εύλογα σκεφτόμουν, αφού είχε όλα αυτά, γιατί τον φίλησε, τον αγκάλιασε, έκανε σεξ μαζί του?
Δεν μου έδωσε ποτέ καμία ικανοποιητική απάντηση για να είμαι ειλικρινής.
¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨
Σκέφτομαι ότι ο λόγος που συμπεριφέρεται έτσι (και δεν είναι ο μόνος) είναι γιατί ίσως πραγματικά δεν θέλει σχέση και δεν μπορεί να το αποδεχτεί.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν τον ενδιέφερε πολύ αυτός που συνάντησε αλλά έπειθε τον εαυτό του ότι τον ενδιέφερε για να μην είναι πολύ πρόστυχο και ανήθικο το σεξ μιας βραδιάς που επιδίωκε εξ αρχής.
Γιατί να μην είναι όμως ειλικρινής με τον εαυτό του? Ίσως να μην το αντέχει!
Ο τελευταίος λόγος είναι ότι το έκανε απλά από ανάγκη.
Εντάξει, προς τι όμως το δράμα κατόπιν?
Αυτό που με απασχολεί όμως είναι άλλο!
Πόσες από αυτές τις γνωριμίες κάηκαν επειδή προχώρησαν πολύ γρήγορα?
Γενικώς, πόσο αλήθεια είναι ότι αν δε δώσουμε χρόνο να γνωρίσουμε τον άλλο και προχωρήσουμε ερωτικά τότε αυτό δε θα έχει μέλλον?
Τέλος, γιατί δεν μπορεί ο Α να κάνει υπομονή και να βγει 2-3 ραντεβού να γνωρίσει και να γίνει οικείος με τον άλλον εφόσον όλα τα υπόλοιπα καταλήγουν στο να μου κλαίγεται?
¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨
Νιώθω ότι δεν δίνουμε χρόνο και χώρο στις ερωτικές μας γνωριμίες και σκαρφιζόμαστε άλλοθι που μας κάνουν να νιώθουμε καλά με τον μύθο «όλοι σκάρτοι είναι¨.
Αμ δεν είναι! Όχι πως δεν υπάρχουν σκάρτοι, σαφώς υπάρχουν.
Ας το δούμε από την άλλη πλευρά!
Έχεις γνωρίσει «καλές περιπτώσεις»?
Ναι! Σίγουρα ναι!
Και τι έκανες?
Έγινες εσύ ο σκάρτος και το χάλασες σε χρόνο 0 δίνοντας εσύ την εικόνα του σκάρτου στον άλλο άνθρωπο.
Έτσι λοιπόν ανακυκλώνεται ο μύθος του ¨όλοι σκάρτοι είναι, δύσκολες οι σχέσεις σήμερα».
Αποτέλεσμα? Στα ίδια!
¨Ανυπόμονα μαζί ή στα γρήγορα χώρια?¨
Πριν λίγο έκλεισα το τηλέφωνο με τον Α.
Είχε επιδοθεί πάλι σε καταναλωτικό όργιο για να κλείσει τα «κενά».
Ήταν λέει η πρώτη φορά που δεν έκλεισαν.
Τον συμπόνεσα, αλλά το ευχαριστήθηκα κιόλας, μύριζα τον αέρα αλλαγής.
Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την ευχαρίστηση και την εξάρτηση της καταναλωτικής μανίας, σε ανθρώπινο και προ ιοντικό επίπεδο λέω να αρχίσουμε να αντιστρέφουμε τις τεχνικές μεταξύ τους.
Τι εννοώ?
Αντί να εξοφλούμε την «αγορά» ενός ανθρώπου μετρητοίς και να κλείνουμε αμέσως τον λογαριασμό, να βάζουμε αρκετές άτοκες δόσεις με σκοπό να τον γνωρίσουμε με την ησυχία μας και να δώσουμε χρόνο.
Άτοκες είναι άλλωστε οι δόσεις, τι ανησυχείς!
Από την άλλη πλευρά, να εξοφλούμε μετρητοίς την αγορά του νέου ipod για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα ότι δε μας παίρνει να χρεωνόμαστε συνέχεια, διότι είναι δανεικά και με μεγάλο επιτόκιο.
Η ζωή πάλι όχι, ούτε επιτόκια, ούτε δόσεις.
Ίσως γι’ αυτό το λόγο να δυσκολευόμαστε να τη μοιραστούμε με κάποιον, την θεωρούμε δεδομένη και αιώνια ενώ είναι απλά δανεική χωρίς όρους.
Ξεχνάμε όμως ότι έχει λήξη...
Μήπως να αρχίσουμε την απόλυτη εκμετάλλευση της?
Μια και μιλάμε για επιτόκια, δόσεις και άλλα τέτοια εμπορικά, να σας εκμυστηρευτώ πως κάτι άκουσα για τις συγχωνεύσεις.
Αποφέρουν τεράστια κέρδη σου λέει!
Δείτε ένα ρετρό αλλά αληθινό παράδειγμα συγχώνευσης.
Β+Σ=LOVE
Στο εύχομαι Α, με το καλό να... «συγχωνευτείς» ☺
Moon
