Friday 11 July 2008

Mind the Gap_11/07/2008


Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο blog από το γραφείο, όμως, το ανέβαλα καιρό και σήμερα ξεπρόβαλε ανυπόμονα όπως ανυπόμονα ξεπηδά η αγωνία μου για το δεύτερο ραντεβού με τον Κ.

Νομίζω είναι και το πρώτο «σοβαρό» ραντεβού από τότε που μετακόμισα στο νέο μου σπιτικό.


Η αγωνία και η άβολη αίσθηση της αλλαγής ήταν και είναι έκδηλη με μειωμένες δυνάμεις πια.

Πρόσφατα, συνειδητοποίησα πως νιώθω έντονη δυσφορία όταν μου αλλάζουν τη ρουτίνα και γίνομαι εκνευριστικά ευερέθιστος μέχρι να καταλάβω και να νιώσω αν η νέα μου κατάσταση με ικανοποιεί.

Μέχρι πρότινος, διέλυα όλα όσα καινούργια μου συνέβαιναν και δε περίμενα να δω ή να ζήσω την εξέλιξη.

"Mind the Gap"

Αυτή tη φορά έγινε διαφορετικά.

Η αλλαγή στο νέο σπίτι με έβγαλε πολύ έξω από τα συναισθηματικά νερά μου.

Όμως περίμενα και δεν έκανα καμία αυτοκαταστροφική κίνηση οπισθοχώρησης, με αποτέλεσμα να νιώσω την υπέροχη εξέλιξη που ήρθε και την προσαρμογή μου στο νέο περιβάλλον.

Άξιζε να περιμένω, ήταν όπως το είχα φανταστεί όμορφο.
Απλά έπρεπε να περιμένω για να το δώ.

Στην διάρκεια αυτής της εμπειρίας, ένιωσα ότι κάνω το ίδιο και με τις ερωτικές μου σχέσεις.

Με αποσυντονίζει η εισαγωγή ενός νέου προσώπου στη ζωή μου και δε μπορώ να δω καθαρά.

Το χειρότερο? Δε περιμένω την εξέλιξη…τα διαλύω πριν αρχίσουν.

"Mind the Gap"

Έτσι λοιπόν, όταν κατάλαβα τι συμβαίνει, αποφάσισα να το δουλέψω διαφορετικά.

Άλλωστε είχα το συναισθηματικό καταφύγιο μου…το σπίτι μου!

Η ακόμα πιο δυνατή σκέψη, ήταν ένα κείμενο που ένας αγαπημένος μου φίλος έστειλε να διαβάσω.

«Οι διαφορές είναι αυτές που μας δένουν»!

"Mind the Gap"

Συνήθως, σε μια νέα γνωριμία, ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το φρικιό κλεισμένο στον «άγγελο» που γνωρίσαμε.

Κάποιοι το κάνουν από συνήθεια, άλλοι από άμυνα, άλλοι από αυτοκαταστροφή.

Όχι πως είναι κακό να εντοπίζεις γκρίζα σημεία ή αρνητικές πλευρές ενός ανθρώπου που πρόσφατα μπήκε στη ζωή σου και σε αφορά.

Απλώς, όταν τις χρησιμοποιείς για να απομακρυνθείς είναι ύποπτο και ένα καμπανάκι «ουρλιάζει» πως κάτι δε πάει καλά.

Τα ουρλιαχτά του είναι υπερηχητικά και αν δε προσέξεις καλά, δεν εξασκηθείς, τότε δεν τα ακούς σχεδόν ποτέ.

"Mind the Gap"

Η μύτη του είναι στραβή, μου μίλησε απότομα, είναι λίγο βλάχος, δεν ακούμε την ίδια μουσική, δεν απαντάει στα sms άμεσα.

Τα αρνητικά που λέγαμε…

Αναρωτιέμαι, πρέπει να δίνουμε χρόνο/χώρο σε αυτά?

Να περιμένουμε να αλλάξουν?

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να περιμένουμε να αλλάξουν.

Θα πρότεινα να περιμένουμε για να τα γνωρίσουμε και να τα οικειοποιηθούμε.

Τουλάχιστον αυτό θέλω και κάνω το τελευταίο καιρό, έτσι για αλλαγή.

Και πάει καλά…όχι ως αποτέλεσμα, δε το ξέρω ακόμα.

Σαν αίσθηση όμως, μου πάει καλύτερα κι ας με δυσκολεύει.

"Mind the Gap"

Έχετε προσέξει τα ζευγάρια, τα αγαπημένα, που τσακώνονται?

Ειδικά τα ηλικιωμένα.

«Μια ζωή αφήνεις εκεί το παντελόνι σου», «Δε με νοιάζει αν μου κάνει καλό ο χυμός, δε μου αρέσει σου έχω πει», «Μα πάλι τη ταινία αυτή θα δεις»?

Ατάκες που δηλώνουν το πόσο καλά ξέρει ο ένας τον άλλο. Και είναι χρόνια μαζί.

Επειδή αγαπάνε τις γκρίζες αυτές περιοχές του συντρόφου τους.

Φυσικά δε μιλώ για τα ζευγάρια που τα παραπάνω είναι οι αφορμές επειδή στη βάση τους δεν επιθυμούν να είναι μαζί.

Όχι, δε μιλώ γι αυτά.

"Mind the Gap"

Αυτές οι διαφορές,οι γκρίζες περιοχές όπως συνήθως τις ονομάζω, δεν εμποδίζουν τα ζευγάρια να είναι μαζί.

Αυτές οι περιοχές έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όταν εντοπίζονται σε μια νέα σχέση όμως, να ξεσπούν σε καταιγίδα από ένα μάτσο γκρίζα σύννεφα.

Όμως μετά τη καταιγίδα, έρχεται η λιακάδα και το ουράνιο τόξο.

Κάποιες φορές αργεί, έρχεται όμως.

Εκτός κι αν διάλεξες το Λονδίνο ως σύντροφο και εκεί θα έπρεπε να περιμένεις ότι μόνο γκρίζες περιοχές θα έχει.

"Mind the Gap"

Θέλω λοιπόν, και ελπίζω να μπορώ να ανεχτώ μια καταιγίδα, ίσως και δύο.

Περισσότερο θέλω να με μάθω να περιμένω ότι μια λιακάδα δεν μπορεί να υπάρχει διαρκώς και πως μια καταιγίδα δεν κρατά αιώνια.

Ξέρω, ξέρω! Έχεις αντίλογο.
Όταν πας για παράδειγμα πρώτη φορά σε ένα νέο μέρος θες όλα να είναι τέλεια, κι όταν κάτι χαλάσει πέφτεις σε πολύ άσχημη διάθεση.
Αν δε σηκωθείς δηλαδή να φύγεις κιόλας.

Θαυμάζω πολύ και ζηλεύω όσους αρπάζουν την ευκαιρία και μια γκρίζα παλέτα τη χρησιμοποιούν σαν μέσω να δώσουν νέες αποχρώσεις στο τεράστιο χρωματολόγιο τους.

Τι επιλέγεις?

Δε ξέρω, για τώρα λέω να το δοκιμάσω.

Αλλιώς, καταλήγουμε να πάθουμε αυτό που υπέφερε ο ήρωας του Irvin Yalom, ο Νίτσε.
«…Το στήθος του έσκαγε από αβίωτη ζωή».

"Mind the Gap"

Υπομονή και διάθεση να μπορούμε να ανεχτούμε τις δικές μας γκρίζες περιοχές, είναι μια καλή αρχή.

Εγώ ξεκίνησα πάντως…

Σιγομουρμουρίζω και το «μέτρησα, τις πιο βαθιές μας διαφορές, κι ήταν η σχέση μας αυτές…»

Moon

Tuesday 20 May 2008

“Σου τηλεφωνώ…”_20/05/08


Την πρώτη φορά δε με είχε ταράξει πολύ.
Το περίμενα πως ο Δ θα κρατούσε επαφή με τον πιο κοντινό μου άνθρωπο, την Μ, προκειμένου να μαθαίνει νέα μου. Δεν αμφέβαλα ποτέ για την ειλικρινή αγάπη και αδυναμία που μου είχε.
Άλλωστε ήταν πολύ γλυκό ότι ήθελε να μαθαίνει νέα παρότι είχαμε «χωρίσει».

Σήμερα όμως, η ταραχή μου ήταν μεγαλύτερη.

“Σου τηλεφωνώ...”

Έχουν περάσει λίγοι μήνες από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη και ξαφνικά αποφάσισα να πάω γιατί μου είχε λείψει η πόλη και οι φίλοι μου εκεί.

Άλλωστε, είχα ξεπεράσει τον Δ και μπορούσα να βρίσκομαι λίγο πιο άνετα στην πόλη που έμενε, την Θεσσαλονίκη δηλαδή.
Έχουν περάσει και 2 χρόνια από τότε που «χωρίσαμε».

“Σου τηλεφωνώ...”

Βρέθηκα λοιπόν σήμερα στην Θεσσαλονίκη και ενώ ήμασταν έξω με τους φίλους για ψώνια στην Καλαμαριά, αποφάσισα ότι ήθελα να κατέβω στο κέντρο μόνος μου.

Άφησα τους φίλους μου, τον Κ και τους άλλους, και πήγα στη στάση να πάρω το λεωφορείο, τα ήξερα καλά πια τα κατατόπια.

Γαμώτο, μόλις το έχασα…δε πειράζει, δεν είχα εισιτήριο άλλωστε!
Θα πάω να πάρω εισιτήριο και θα πάρω το επόμενο λεωφορείο.

Στο γκισέ των εισιτηρίων ήταν ένας που (δε κατάλαβα γιατί) άρχισα να του μιλώ αγγλικά.
Φυσικά κατάλαβε ότι τον κορόιδευα και δεν ήμουν ξένος, αφού λίγο πριν του μιλούσα ελληνικά.

Μα τι μου ήρθε κι εμένα…άλλο και τούτο!

“Σου τηλεφωνώ...”

Πήρα το επόμενο λεωφορείο και κατέβηκα σε ένα εστιατόριο κοντά τελικά, καθόλου οικείο μου και στα σίγουρα δεν είχε σχέση με την Τσιμισκή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που ήθελα να πάω εξ αρχής. .

Για όλα υπάρχει ένας λόγος όμως.

Στη στάση που κατέβηκα, άρχισα να παρατηρώ και να ψάχνω να διακρίνω κάτι στο παράθυρο του εστιατορίου που υπήρχε δίπλα στη στάση.

Ήταν εκεί, το προφίλ του Δ ξεπρόβαλε από το παράθυρο και η δική μου καρδιά ξεπρόβαλε έξω από το σώμα μου από τους έντονους και γρήγορους χτύπους της.

“Σου τηλεφωνώ...”

Η Μ, η κολλητή μου, τον είχε πάει στο εστιατόριο αυτό για να πάω κι εγώ αργότερα και να βρεθούμε πάλι, να τα ξαναβρούμε.

Τι να βρούμε? Αυτό που δεν είχαμε ή δεν αφήσαμε να βγει ποτέ?

Αρχίζω να νιώθω πως με την Μ, είχαμε συζητήσει αυτή τη πρόθεση της και ενώ το είχα αρνηθεί, βρέθηκα εκεί.

Γαμώτο όμως, πως βρέθηκε Θεσσαλονίκη η Μ? Πότε το κανονίσαμε? Γιατί δε το θυμάμαι?

“Σου τηλεφωνώ...”

Όση ώρα στεκόμουν και περίμενα, έφτιαχνα με αγωνία τα ρούχα μου για να μη προσέξει ο Δ ότι πάχυνα. Αγωνία…

Ξαφνικά, πάγωσα.
Ο Δ γύρισε στο παράθυρο και με είδε.
Εγώ άρχισα να τρέχω για να ξεφύγω από κάτι που στην πραγματικότητα ήθελα να τρέξω με τόση φόρα πάνω του καινα χωθώ μέσα στο σώμα του και τη ψυχή του.
Να μη γίνουμε ποτέ διαφορετικά σώματα.

Ο Δ βγήκε από το εστιατόριο και άρχισε να με κυνηγάει.
Εγώ, έτρεχα να ξεφύγω, έτρεχα, έτρεχα και δε κουραζόμουν.
Περίεργο!
Αφού η φυσική μου κατάσταση έχει πέσει το τελευταίο καιρό.

Όσο έτρεχα η μαύρη χοντρή καμπαρντίνα μου ανέμιζε….μα…. ένα λεπτό…άλλα ρούχα φορούσα πριν λίγα λεπτά, τι μου συμβαίνει???

Έπεσα κάτω, περιμένoντας το τέλος!
Ο Δ πλησίασε διακριτικά.

Τον είδα λίγο με την άκρη των ματιών μου αλλά δε τόλμησα να εκτεθώ σε άμεση επαφή με το πρόσωπο του.

Άρχισαν να κυλούν στα μαγουλα μου τα πρώτα δάκρυα κι αυτός, μου έσφιξε το χέρι...

Κρατούσα το χέρι του κι έκλαιγα…αγαλλίαση.

“Σου τηλεφωνώ...”

Τι ακούγεται?
Τι είναι αυτό?
Τι στο καλό θρυμματίζει τη σκηνή αυτή?
Τι δουλειά έχει ο ήχος του ξυπνητηριού μου?

Αυτό ήταν λοιπόν? Ένα όνειρο?

“Σου τηλεφωνώ...”

Σηκώθηκα από το κρεβάτι με απόλυτη ηρεμία, νιώθοντας το άγγιγμα του ακόμα!

Ετοιμάστηκα να έρθω στο γραφείο και συνειδητοποίησα ότι είχα 2-3 εβδομάδες να ξυπνήσω στην ώρα μου και να κοιμηθώ τόσο ήρεμα.

Ακόμα και στα όνειρα μου ο Δ λειτουργεί όπως τότε!
Κατευναστικά και γαλήνια στη ψυχή μου.

Να είναι γεμάτος υγεία και αγάπη…

“Σου τηλεφωνώ...”

Δεν είμαστε καλά, έχουν περάσει κοντά 2 χρόνια και εγώ που δε θυμάμαι που διασκέδαζα χθες, έχω στο νου μου σταθερά και καρφωμένα στη μνήμη τα ψηφία του τηλεφώνου του!

«Σου τηλεφωνώ…για να σου πω, πως σ αγαπάω…»

Για να μην ξεχάσω και τον αυτοσαρκασμό μου, μάλλον πρέπει να αλλάξω το τραγούδι μας και να μην είναι το «Σου τηλεφωνώ» αλλά το «Μόνο στα όνειρα».

Whatever…

Moon

Saturday 17 May 2008

¨Ισοτιμιες ¨_17/05/08


Μέσα στην αναστάτωση μιας μετακόμισης, ψυχικής και υλικής, ξέκλεψα ένα από τα αγαπημένα μου Σαββατιάτικα μεσημέρια για να βγάλω από πάνω μου μια σκέψη που με συντροφεύει κάνα μήνα τώρα!

Είναι αλήθεια πως πολλές ερωτικές σχέσεις λειτουργούν με ρόλους.
Παλιά ένιωθα την ανάγκη να διαχωρίσω τις straight από τις gay σχέσεις.
Στην πορεία όμως, είδα πως οι ρόλοι ενσαρκώνονται και από τα δύο φύλα σε ανεξάρτητους συνδυασμούς και με ανατρεπτικές εκπλήξεις.

¨Ισοτιμίες ¨

Υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες ζευγαριών και singles που επιθυμούν ή ήδη «παίζουν» ένα ρόλο.

Εδώ, για χάρη ευκολότερης κατανόησης διαχώρισα τις straight από τις gay σχέσεις και επέλεξα φυσικά τους ρόλους που ΔΕΝ θεωρώ λειτουργικά δημιουργικούς.

STRAIGHT
Συνήθως οι γυναίκες «θέλουν» να είναι το αδύναμο στοιχείο σε μια σχέση. Επιφανειακά τουλάχιστον αυτό προάγουν και επιθυμούν, δηλαδή τον παραδοσιακό άντρα με τον δυναμισμό και την πρωτοβουλία που τις κάνει να αισθάνονται ασφάλεια.

Άλλες πάλι αρέσκονται στο να ευνουχίζουν τον άντρα και να έχουν στην ουσία τον ισχυρό ρόλο.
Η συγκεκριμένη κατηγορία ηδονίζεται στο να δηλώνει το πόσο έχουν χαθεί οι άντρες από τη σημερινή εποχή και που να βρεις σωστό άντρα τη σήμερον ημέρα, ενώ την ίδια στιγμή ακονίζουν το ψαλίδι για τον επόμενο ευνουχισμό.

Μια κυρίαρχη κατηγορία αντρών είναι αυτοί που συνήθως καμαρώνουν που κάνουν κουμάντο ενώ στην ουσία κάνει η μαμά τους ή ενδόμυχα η γυναίκα τους.

Φυσικά, υπάρχουν και οι αυθεντικοί ηγέτες που τους βλέπεις, τους μυρίζεις, τους αισθάνεσαι και συνήθως οι εραστές των γυναικών τους, έχουν καλή άποψη γι αυτούς.

GAY
Υπάρχουν οι πολύ αρρενωποί και ηγέτες των σχέσεων με όλες τις νευρώσεις του μη αποδεκτού gay ρόλου. Οι συγκεκριμένοι θεωρούν τους εαυτούς τους δυνητικούς bisexual επειδή είχαν πάει με μερικές γυναίκες. Την Χριστίνα και τον Ανέστη.

Υπάρχουν οι θηλυπρεπής gay που μπορούν να είναι δυναμικές και ανεξάρτητες διότι έχουν ταυτιστεί με το «φτάνει πια η καταπίεση των γυναικών, τώρα θα κάνω καριέρα και θα έχω και λόγο στο σατράπη άντρα μου».

Ενδιάμεσα μπορείς να βρεις πιο normal κατηγορίες που όμως δεν ξεφεύγουν από την επιθυμία ενός ρόλου (δυνατού, αδύναμου, ηγετικού, άβουλου).

¨Ισοτιμίες ¨

Η σκέψη μου έχει να κάνει με το πως μπορούμε να προκαθορίζουμε το ρόλο μας σε μια σχέση και γιατί το κάνουμε όταν βλέπουμε ότι δεν ωφελεί?

Αναρωτιέμαι αν ξεκινά από τις βιωματικές καταβολές μας και καταλήγω πως σίγουρα παίζουν σημαντικό ρόλο.

Συνεχίζει να μου κάνει όμως εντύπωση ο λόγος που μένουμε συνειδητά φυλακισμένοι σε μια βιωματικά υποσυνείδητη επιλογή.

Η εντύπωση και ένσταση μου εστιάζεται στην κατηγορία ανθρώπων που δε νιώθουν καλά με τον ρόλο που από κεκτημένη ενσαρκώνουν (δυνατού ή αδύναμου).

Ακόμα και στη περίπτωση όμως που νιώθουν καλά, με βάζει σε σκέψεις όταν βλέπουν πως δεν τους ωφελεί και δεν δρα θετικά στις σχέσεις τους και παρόλα αυτά δεν αναθεωρούν.
Έστω να δοκιμάσουν.
Όχι κάποιον άλλο ρόλο, αλλά να πάνε χωρίς σενάριο και ρόλους, αφήνοντας να διαμορφωθούν μόνες τους οι ισορροπίες.

Άλλο να διαμορφώνεται η ισορροπία και άλλο να πηγαίνεις με manual.

¨Ισοτιμίες ¨

Αυτό που λατρεύω να βλέπω και να βιώνω σε μια σχέση, ερωτική και φιλική, είναι η ίδια παράσταση παιγμένη με εναλλαγή ρόλων.

Πιστεύω δηλαδή, πως για να λειτουργήσει δημιουργικά μια σχέση, είναι ουσιώδες να διαμορφώνονται οι ρόλοι όχι ως παγιωμένες συμπεριφορές αλλά ως αμφότερα στιγμιαίες υπερβάσεις του δεδομένου.

Όταν οι ρόλοι του δυνατού, αδύναμου, δυναμικού, άβουλου κτλ, εναλλάσσονται ή ανταλλάσσονται ή δανείζονται σύμφωνα με την ανάγκη του συντρόφου, τότε είναι οι δημιουργικές στιγμές μιας σχέσης.

Στιγμές αληθινής υπεροχής ή αδυναμίας που και μόνο η τόλμη να διερευνήσεις ένα καινούργιο ρόλο, σε έχει ήδη εμπλουτίσει ψυχικά και ανοίξει καινούργιους ορίζοντες.

¨Ισοτιμίες ¨

Δεν υπάρχει πιο αστείο θέαμα στα μάτια μου, όταν βλέπω ξεκάθαρους ρόλους σε ζευγάρια και ανθρώπινες σχέσεις.

Σαφώς παρέχουν την σταθερότητα του προβλέψιμου αλλά την ίδια στιγμή προάγουν και την ανία του αναμενόμενου.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν χωρίζουν, ακούς «Μας τελείωσε».
Λες και αναφέρονται στην σαρακοστιανή πρόταση του MacVeggie.

Η αντίθετη πλευρά, των σταθερών ρόλων, θα μπορούσε να αντιτάξει το μειονέκτημα της άλλης πλευράς. Την αδυναμία δηλαδή να είναι σταθεροί σε ένα μοτίβο.

Οκ, ίσως να ισχύει.

Και τα γαϊδούρια στα νησιά, τον ίδιο δρόμο κάνουν με τις παρωπίδες και δεν ξεστρατίζουν πάρα μόνο σε ξεσπάσματά τους.
Όσοι τα εχετε δει, συγκρίνετε τα ξεσπάσματα τους με τις εκρήξεις ενός ανθρώπου με συγκεκριμένο ρόλο στις σχέσεις του.

Το θετικό σε αυτό, είναι πως αυτά τα ξεσπάσματα και οι εκρήξεις, είναι και αυτά προβλέψιμα σε χρόνο και ποιότητα έκφρασης.

Και των δυο εννοώ, γαϊδουριών και ανθρώπων.

Οι εκρήξεις και τα ξεσπάσματα συμβαίνουν γιατί είναι συνηθισμένοι σε ένα ρόλο και μεταβλητές.
Αν για παράδειγμα μπει κάτι στο οπτικό πεδίο των γαϊδουριών που δε το περίμεναν και τα τρομάξει, τότε θα ταραχτούν και θα χάσουν ισορροπία.

Το ίδιο και οι άνθρωποι με σταθερούς ρόλους και συμπεριφορές.
Ταράζονται στο διαφορετικό.

Όχι γιατί δε το περίμεναν από την άλλη πλευρά, όχι, δεν είναι τόσο αυτό.

Απλώς αναγκάζονται να βγουν από το μοτίβο και να δουν άλλες πτυχές στον ίδιο τους τον εαυτό, με αφορμή το «ξεστράτισμα» του άλλου.

Ως εκ τούτου, είναι ποιο εύκολο να πεις «Δε το περίμενα από εσένα» από το να νιώσεις «Ας δοκιμάσω..»!

¨Ισοτιμίες ¨

Έχει περάσει καιρός που λέγαμε «Η μαμά μου είπε να μη μιλώ σε αγνώστους¨.

Η μαμά μπορεί να μη θέλει να μιλάμε ακόμα σε αγνώστους, εμείς όμως πρέπει να ρισκάρουμε και να εμπιστευτούμε το χαμόγελο ενός ξένου ακόμα και αν περιμέναμε ότι δε θα μας χαμογελούσε.

Ρίσκο? Όχι!

Ζωή και συναίσθημα.

Moon

Tuesday 25 March 2008

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨_24/03/08


Δευτέρα απόγευμα, Αράχοβα, 21:30, διπλός espresso και η σκέψη επανέρχεται δριμύτερη.

Είναι καιρός τώρα που προσπαθώ να συντάξω τη δομή αυτής της σκέψης και τελικά ξεκίνησα να την γράφω στο «εξοχικό» της Γ κ του Μ.

Ο Σ είναι κάτι που προφανώς τελείωσε μέσα μου ως ένας άνθρωπος που ήθελα κάτι ερωτικό. Εκείνος δεν ήθελε αλλά είχε διάθεση να μείνει φίλος μου και δεν μπορώ να πω, το διεκδίκησε πολύ έντονα εισπράττοντας άρνηση από μένα.

Δεν είμαι σίγουρος αν η άρνηση μου οφειλόταν σε εγωισμό ή σε ερωτικά συναισθήματα που δε μπορούσαν να μετατραπούν σε φιλικά.

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨

Με τον Σ γνωριστήκαμε όπως και με τον Μ, διαδικτυακός τρόπος γνωριμίας, πλασματική κατασκευή προσδοκιών και 500 klm μακριά ο ένας απο τον άλλο.

Ο Σ και ο Μ είναι από την ίδια πόλη.
Την αγαπώ αυτή τη πόλη, δεν θα το έλεγα αμφίδρομο το συναίσθημα!

Με τον Σ λοιπόν, βρεθήκαμε και δεν ετίθετο θέμα ερωτικής εμπλοκής μας όπως εκείνος ήθελε να θέσει εξαρχής και πριν βρεθούμε.

Αυτό βέβαια ενεργοποίησε τη δική μου άρνηση ερωτικής απόρριψης, που μέχρι τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι τόσο δυνατή.

Πίστευα ότι δέχομαι την απόρριψη...

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨

Ως γνήσιος κακομαθημένος, έκανα ερωτική κίνηση καθώς ένιωθα ότι υπήρχε ένα παραθυράκι από πλευράς του Σ.

Έκπληξη και flashback στο παρελθόν ήταν αυτό που ένιωσα όταν εισέπραξα την αντίδραση του.

Παντελώς ανώριμη!
Είδα ένα άνθρωπο που πάγωσε, νέκρωσαν τα άκρα του και δεν ήξερε τι να πει στο άγγιγμα μου, ενώ ο ίδιος μου είχε προτείνει να κάτσουμε στο καναπεδάκι που ίσα ίσα χωρούσαμε και οι δυο!
Συνήθως όταν δεν θέλουμε ή μετανιώνουμε το λέμε ή εν πάει περίπτωση, δεν παθαίνουμε τέτοιο σοκ στα 30 μας.
Ούτε δίνουμε μηνύματα που μπορούν να ερμηνευτούν ερωτικά όταν δεν επιθυμούμε κάτι τέτοιο.

Άλλο όμως ήταν το ισχυρότερο σοκ που με περίμενε λίγες ώρες αργότερα, όταν το επόμενο πρωί πήγαμε για καφεδάκι.

Νόμιζα ότι δεν θα είχα πρόβλημα και θα μπορούσα να το κρατήσω σε φιλικό επίπεδο όπως και με ένα άλλο φίλο μου που τον βλέπω ερωτικά μεν, άλλα δε το εκφράζω δε. Οι λόγοι είναι γιατί δε ξέρω αν νιώθει το ίδιο και δεύτερον έχει σχέση!

Παρόλα αυτά μπορώ και επικοινωνώ άψογα μαζί του συζητώντας όλα τα θέματα, ακόμα και τα ερωτικά του χωρίς να δυσανασχετώ, να πνίγομαι και να ζηλεύω όπως όταν ο Σ ήθελε να μου πει τα δικά του.

Παιχνίδια του μυαλού...

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨

Την επόμενη ημέρα και κατά την διάρκεια του καφέ μας, μου εξηγούσε τους λόγους που δεν του προκύπτει μαζί μου και τους λόγους που του προέκυψαν ερωτικές σχέσεις με όσους μέχρι στιγμής ήταν μαζί.

Άρχισα λοιπόν ένα κήρυγμα ακούγοντας το είδος των ανθρώπων που τον έλκυαν και τους τύπους των ανθρώπων που απομάκρυνε ή ξενέρωνε όπως έλεγε.

Εκείνη την ώρα ένιωσα ότι για τους ακριβώς ίδιους λόγους απέρριπτα άλλους και ήθελα εκείνον.

Μιλάς αινιγματικά, θα μου έλεγε ο «Νουνός» μου.

Κ, κ!

Ο Σ λοιπόν έλκεται από ανθρώπους που δεν του δείχνουν το συναίσθημα τους, ότι τον θέλουν!

Αντίθετα, έλκεται από αυτούς που τον «απορρίπτουν» η που δε μπορεί να έχει όσα εκείνος έχει φανταστεί σε ερωτικό επίπεδο.

Το ισχυρό χαστούκι ήρθε λίγες μέρες μετά όταν κατάλαβα ότι πάσχω μάλλον από το ίδιο.

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πόσοι από εμάς ξέρουμε το επίπεδο της απόρριψης που μπορούμε να δεχτούμε!

Κι αν το ξέρουμε, σε τι επίπεδο λειτουργεί διεγερτικά μέσα μας?

Γιατί μας έλκουν ανθρώπου που μας είναι απόμακροι, «μας φτύνουν», μας ταλαιπωρούν και δεν ξέρουμε αν όντως μας θέλουν κτλ.

Αυτό που με τρομάζει, είναι ότι ξέρω αρκετά τέτοια περιστατικά.

Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι αν τα επιλέγουμε τυχαία ή αν αποτελούν το άλλοθι για να μην κάνουμε τη σχέση που θα μπορούσαμε να ζήσουμε προκειμένου να συνεχίζουμε να αναζητούμε τη σχέση που θέλουμε μόνο να φανταζόμαστε.

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨

‘Όταν αναζητούμε μια σχέση με συναίσθημα, δέσιμο και τρυφερότητα τότε σίγουρα δεν μπορούμε να τη «ψάχνουμε» σε ανθρώπους που το απορριπτικό τους στοιχείο λειτουργεί ως αφροδισιακό μέσα μας.

Αναρωτιέμαι αν είμαστε τόσο εγωιστές ώστε να επιθυμούμε αυτόν που δε μπορούμε να έχουμε ενώ την ίδια στιγμή δε δίνουμε χρόνο σε αυτόν που μας ανοίγει διάπλατα την πύλη της «φανταστικής» (με τη καλή και κακή έννοια) σχέσης.

Μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος ενός τραγουδιού, «When the wrong one loves you right».

Παρόλα αυτά, μου είναι αδιανόητο ότι στο πέρασμα των τελευταίων 6 χρόνων, βρέθηκαν αξιόλογοι άνθρωποι δίπλα μου ως δυνητικοί σύντροφοι.

Αντίστοιχος αριθμός θα βρέθηκε δίπλα στον Σ και σε άλλους που έχοντας ως φετίχ την απόρριψη, τους διώξαμε ως ανεπαρκής.

Τόσοι ανεπαρκής πια? Μα τόσοι πολλοί? Όλοι τους?

Την ίδια στιγμή πάλι, ζούσαμε το δράμα μας καθώς θέλαμε αυτούς που δε μας έδιναν όσα οι άλλοι μας πρόσφεραν!

Κι ύστερα μου λες ότι δεν είμαστε εγωιστές??
Ότι δεχόμαστε την απόρριψη?!

Ναι, καλά...

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨

Το τελευταίο μήνα λοιπόν, με αφορμή τον Σ, είδα ότι κάνω ακριβώς το ίδιο.

Απομακρύνομαι από ότι πάει να μου δώσει αυτό που θέλω όπως και οι παρόμοιοι του είδους μου.

Το οξύμωρα παράλογο που έχω ακούσει από ένα φίλο για μια νέα ερωτική γνωριμία είναι η παρακάτω φράση:

«Βασικά μου αρέσει, με έλκει, περάσαμε καλά αλλά δε νιώθω ότι μπορούμε να είμαστε σε σχέση¨.

Δεν είναι η παραπάνω φράση που θεωρώ παράλογη αλλά η υπόλοιπη που την συνοδεύει:

«Παρόλα αυτά, όταν του είπα να είμαστε απλά φίλοι, άρχισα αν τον ερωτεύομαι μια και το δέχτηκε»

Έμμεση απόρριψη, με την άδεια μας όμως...

¨Δε θέλω να μου δείχνει τόσο πολύ το συναίσθημα...απόρριψη ¨

Οι λόγοι που απομακρυνόμαστε από όποιον πάει να μας δώσει αυτό που θέλουμε διαφέρουν και αυτό είναι το παρήγορο.

Το σημαντικό που χρειάζεται να εντοπίσουμε είναι αν όντως αυτό θέλουμε και τότε να σκεφτούμε, να μας «δουλέψουμε» πάνω στους λόγους που δε μπορούμε να το «δεχτούμε» και απομακρυνόμαστε.

Αν το παραπάνω δεν ισχύει, τότε τα νέα είναι λίγο πιο άσχημα καθώς το πιθανότερο είναι ότι δεν το θέλουμε πραγματικά και τότε χρειάζεται να διερευνήσουμε γιατί το επιζητούμε.

Μη χαίρεσαι, δεν σταματάει εδώ!

Αφού βρεις γιατί ζητάς λανθασμένα αυτό που όταν σου δίνεται εσύ το βάζεις στα πόδια, το δεύτερο βήμα είναι να βρεις τελικά τι ζητάς.

Πάντως, να σε προειδοποιήσω, κλώνος σου δεν υπάρχει και τα εγχειρίδια χρήσης των ερωτικών συντρόφων έχουν καεί πριν πολλά χρόνια από τις μάγισσες του έρωτα και τις νεράιδες της αγάπης.

Παραμύθι πουλάς εσύ, παραμυθένιο τέλος σου δίνω κι εγώ.

Την ιστορία ξαναφτιάξτη μόνος σου όμως.

Χρόνια πολλά Blog μου, ένας χρόνος πέρασε, thanks K.

Moon

Sunday 17 February 2008

¨Επανάληψη μητέρα της μαθήσεως ή της παθήσεως¨_17/02/08


Λένε πως η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως. Με αυτή την έννοια μαθαίνουμε υποτίθεται από τα λάθη μας και δε τα επαναλαμβάνουμε.

Αν είναι έτσι, γιατί ακούω συχνά από τους γύρω μου «Πάλι την πάτησα», «Όλο το ίδιο λάθος κάνω», «Μα γιατί μου συμβαίνει πάντα το ίδιο», «Μια από τα ίδια»...?

Ώρα που βρήκα και εγώ να το σκεφτώ.
Παγωνιά έξω, παγωνιά και μέσα!
Για άλλη μια φορά!

¨Επανάληψη μητέρα της μαθήσεως ή της παθήσεως¨

Εκεί που νομίζεις ότι έχεις ξεπεράσει μια κατάσταση ή ένα πρόσωπο και ότι στο μέλλον θα φροντίσεις να σε προφυλάξεις από παρόμοιες συνθήκες, τότε συνήθως έρχεται και σου χτυπάει τη πόρτα ακριβώς το ίδιο «θέμα»!

Έτσι, σαν τεστ για να δει αν έμαθες καλά το μάθημα σου.

Οπλίζεσαι και εσύ με στόμφο και το απαραίτητο ύφος «δε παθαίνω πάλι τα ίδια», το οποίο μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα θα τσαλακωθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που τσαλακώθηκε τη πρώτη φορά!

Εδώ βέβαια οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η επανάληψη ωφέλησε διότι το τσαλάκωμα ήταν ακριβώς ίδιο. Για την ακρίβεια ακόμα πιο επώδυνο επειδή είχε μάθει καλά το μάθημα του και χτύπησε σε βελτιωμένη version.

¨Επανάληψη μητέρα της μαθήσεως ή της παθήσεως¨

Αναρωτιέμαι για ποιό λόγο επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και παραπονιόμαστε κάθε φορά εφευρίσκοντας λόγους που δύσκολα αμφισβητούνται ως άλλοθι που μας έριξαν πάλι στο ίδιο λάθος.

Συζητούσα με ένα «φίλο» μου τον Σ και μου εξιστορούσε τις δυο μεγαλύτερες ερωτικές του εμμονές με 2 ανθρώπους.

Ξαφνικά, κατάλαβα και του είπα πως «Νομίζω Σ ότι συσχετίζεσαι με ανθρώπους που δε μπορείς να έχεις και που μειώνουν τον εγωισμό σου...»

Η απάντηση που έλαβα ήταν θετική και έμεινα να σκέφτομαι το γιατί το κάνει αυτό ενώ μου εξηγούσε το πόνο που υφίσταται από αυτή τη συσχέτιση.

Θα μου πεις εξηγείται το συναίσθημα? ΟΧΙ
Θα σου απαντήσω και εγώ όμως ότι μπορεί να μην εξηγείται αλλά δουλεύεται!

¨Επανάληψη μητέρα της μαθήσεως ή της παθήσεως¨

Όταν κάποιος δε θέλει να ξεφύγει από μια κατάσταση τότε αναρωτιέται γιατί του συμβαίνει.

Αυτό του δίνει την ικανοποίηση της θλιμμένης προσπάθειας ενώ άλλο ένα μάθημα της επανάληψης πάει για μετεξεταστέο. Την ίδια στιγμή, γεννάται επιτυχώς μια παρόμοια μελλοντική κατάσταση έτοιμη να σου χτυπήσει για άλλη μια φορά τη πόρτα.

Παρόλα αυτά δε παύει να με εντυπωσιάζει η πλειοψηφία αυτών των «λαθών».

¨Επανάληψη μητέρα της μαθήσεως ή της παθήσεως¨

Ίσως να μην έμαθες καλά λένε το μάθημα σου και επιστρέφει για να κλείσει το κύκλο του.

Ναι αλλά ποιος του είπε να έρθει?

Ας με άφηνε στην ησυχία μου!

Είπα εγώ ότι θέλω να κλείσω το κύκλο?

Ζήτησα να πάρω διδακτορικό στην αντιμετώπιση ανεκπλήρωτων προσδοκιών?

Στη τελική, ας μη το μάθω καλά, να με αφήσει ήσυχο θα μπορούσε?

Καιρός του είναι!

Μ μου έχεις λείψει πολύ!

Moon