Tuesday 20 May 2008

“Σου τηλεφωνώ…”_20/05/08


Την πρώτη φορά δε με είχε ταράξει πολύ.
Το περίμενα πως ο Δ θα κρατούσε επαφή με τον πιο κοντινό μου άνθρωπο, την Μ, προκειμένου να μαθαίνει νέα μου. Δεν αμφέβαλα ποτέ για την ειλικρινή αγάπη και αδυναμία που μου είχε.
Άλλωστε ήταν πολύ γλυκό ότι ήθελε να μαθαίνει νέα παρότι είχαμε «χωρίσει».

Σήμερα όμως, η ταραχή μου ήταν μεγαλύτερη.

“Σου τηλεφωνώ...”

Έχουν περάσει λίγοι μήνες από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη και ξαφνικά αποφάσισα να πάω γιατί μου είχε λείψει η πόλη και οι φίλοι μου εκεί.

Άλλωστε, είχα ξεπεράσει τον Δ και μπορούσα να βρίσκομαι λίγο πιο άνετα στην πόλη που έμενε, την Θεσσαλονίκη δηλαδή.
Έχουν περάσει και 2 χρόνια από τότε που «χωρίσαμε».

“Σου τηλεφωνώ...”

Βρέθηκα λοιπόν σήμερα στην Θεσσαλονίκη και ενώ ήμασταν έξω με τους φίλους για ψώνια στην Καλαμαριά, αποφάσισα ότι ήθελα να κατέβω στο κέντρο μόνος μου.

Άφησα τους φίλους μου, τον Κ και τους άλλους, και πήγα στη στάση να πάρω το λεωφορείο, τα ήξερα καλά πια τα κατατόπια.

Γαμώτο, μόλις το έχασα…δε πειράζει, δεν είχα εισιτήριο άλλωστε!
Θα πάω να πάρω εισιτήριο και θα πάρω το επόμενο λεωφορείο.

Στο γκισέ των εισιτηρίων ήταν ένας που (δε κατάλαβα γιατί) άρχισα να του μιλώ αγγλικά.
Φυσικά κατάλαβε ότι τον κορόιδευα και δεν ήμουν ξένος, αφού λίγο πριν του μιλούσα ελληνικά.

Μα τι μου ήρθε κι εμένα…άλλο και τούτο!

“Σου τηλεφωνώ...”

Πήρα το επόμενο λεωφορείο και κατέβηκα σε ένα εστιατόριο κοντά τελικά, καθόλου οικείο μου και στα σίγουρα δεν είχε σχέση με την Τσιμισκή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που ήθελα να πάω εξ αρχής. .

Για όλα υπάρχει ένας λόγος όμως.

Στη στάση που κατέβηκα, άρχισα να παρατηρώ και να ψάχνω να διακρίνω κάτι στο παράθυρο του εστιατορίου που υπήρχε δίπλα στη στάση.

Ήταν εκεί, το προφίλ του Δ ξεπρόβαλε από το παράθυρο και η δική μου καρδιά ξεπρόβαλε έξω από το σώμα μου από τους έντονους και γρήγορους χτύπους της.

“Σου τηλεφωνώ...”

Η Μ, η κολλητή μου, τον είχε πάει στο εστιατόριο αυτό για να πάω κι εγώ αργότερα και να βρεθούμε πάλι, να τα ξαναβρούμε.

Τι να βρούμε? Αυτό που δεν είχαμε ή δεν αφήσαμε να βγει ποτέ?

Αρχίζω να νιώθω πως με την Μ, είχαμε συζητήσει αυτή τη πρόθεση της και ενώ το είχα αρνηθεί, βρέθηκα εκεί.

Γαμώτο όμως, πως βρέθηκε Θεσσαλονίκη η Μ? Πότε το κανονίσαμε? Γιατί δε το θυμάμαι?

“Σου τηλεφωνώ...”

Όση ώρα στεκόμουν και περίμενα, έφτιαχνα με αγωνία τα ρούχα μου για να μη προσέξει ο Δ ότι πάχυνα. Αγωνία…

Ξαφνικά, πάγωσα.
Ο Δ γύρισε στο παράθυρο και με είδε.
Εγώ άρχισα να τρέχω για να ξεφύγω από κάτι που στην πραγματικότητα ήθελα να τρέξω με τόση φόρα πάνω του καινα χωθώ μέσα στο σώμα του και τη ψυχή του.
Να μη γίνουμε ποτέ διαφορετικά σώματα.

Ο Δ βγήκε από το εστιατόριο και άρχισε να με κυνηγάει.
Εγώ, έτρεχα να ξεφύγω, έτρεχα, έτρεχα και δε κουραζόμουν.
Περίεργο!
Αφού η φυσική μου κατάσταση έχει πέσει το τελευταίο καιρό.

Όσο έτρεχα η μαύρη χοντρή καμπαρντίνα μου ανέμιζε….μα…. ένα λεπτό…άλλα ρούχα φορούσα πριν λίγα λεπτά, τι μου συμβαίνει???

Έπεσα κάτω, περιμένoντας το τέλος!
Ο Δ πλησίασε διακριτικά.

Τον είδα λίγο με την άκρη των ματιών μου αλλά δε τόλμησα να εκτεθώ σε άμεση επαφή με το πρόσωπο του.

Άρχισαν να κυλούν στα μαγουλα μου τα πρώτα δάκρυα κι αυτός, μου έσφιξε το χέρι...

Κρατούσα το χέρι του κι έκλαιγα…αγαλλίαση.

“Σου τηλεφωνώ...”

Τι ακούγεται?
Τι είναι αυτό?
Τι στο καλό θρυμματίζει τη σκηνή αυτή?
Τι δουλειά έχει ο ήχος του ξυπνητηριού μου?

Αυτό ήταν λοιπόν? Ένα όνειρο?

“Σου τηλεφωνώ...”

Σηκώθηκα από το κρεβάτι με απόλυτη ηρεμία, νιώθοντας το άγγιγμα του ακόμα!

Ετοιμάστηκα να έρθω στο γραφείο και συνειδητοποίησα ότι είχα 2-3 εβδομάδες να ξυπνήσω στην ώρα μου και να κοιμηθώ τόσο ήρεμα.

Ακόμα και στα όνειρα μου ο Δ λειτουργεί όπως τότε!
Κατευναστικά και γαλήνια στη ψυχή μου.

Να είναι γεμάτος υγεία και αγάπη…

“Σου τηλεφωνώ...”

Δεν είμαστε καλά, έχουν περάσει κοντά 2 χρόνια και εγώ που δε θυμάμαι που διασκέδαζα χθες, έχω στο νου μου σταθερά και καρφωμένα στη μνήμη τα ψηφία του τηλεφώνου του!

«Σου τηλεφωνώ…για να σου πω, πως σ αγαπάω…»

Για να μην ξεχάσω και τον αυτοσαρκασμό μου, μάλλον πρέπει να αλλάξω το τραγούδι μας και να μην είναι το «Σου τηλεφωνώ» αλλά το «Μόνο στα όνειρα».

Whatever…

Moon

2 comments:

call me Jessica said...

Αυτό που έγραψες είναι πραγματικά δυνατό και συγκινητικό...

Moon said...

Simantiko gia mena pou to diavases, pou de me ksereis, kai aisthanthikes paromoia me emena.
Se euxaristo polu pou episkeftikes kai moirastikes to sinaisthima sou! :-)