“Σου τηλεφωνώ…”_20/05/08

Την πρώτη φορά δε με είχε ταράξει πολύ.
Το περίμενα πως ο Δ θα κρατούσε επαφή με τον πιο κοντινό μου άνθρωπο, την Μ, προκειμένου να μαθαίνει νέα μου. Δεν αμφέβαλα ποτέ για την ειλικρινή αγάπη και αδυναμία που μου είχε.
Άλλωστε ήταν πολύ γλυκό ότι ήθελε να μαθαίνει νέα παρότι είχαμε «χωρίσει».

Σήμερα όμως, η ταραχή μου ήταν μεγαλύτερη.

“Σου τηλεφωνώ...”

Έχουν περάσει λίγοι μήνες από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη και ξαφνικά αποφάσισα να πάω γιατί μου είχε λείψει η πόλη και οι φίλοι μου εκεί.

Άλλωστε, είχα ξεπεράσει τον Δ και μπορούσα να βρίσκομαι λίγο πιο άνετα στην πόλη που έμενε, την Θεσσαλονίκη δηλαδή.
Έχουν περάσει και 2 χρόνια από τότε που «χωρίσαμε».

“Σου τηλεφωνώ...”

Βρέθηκα λοιπόν σήμερα στην Θεσσαλονίκη και ενώ ήμασταν έξω με τους φίλους για ψώνια στην Καλαμαριά, αποφάσισα ότι ήθελα να κατέβω στο κέντρο μόνος μου.

Άφησα τους φίλους μου, τον Κ και τους άλλους, και πήγα στη στάση να πάρω το λεωφορείο, τα ήξερα καλά πια τα κατατόπια.

Γαμώτο, μόλις το έχασα…δε πειράζει, δεν είχα εισιτήριο άλλωστε!
Θα πάω να πάρω εισιτήριο και θα πάρω το επόμενο λεωφορείο.

Στο γκισέ των εισιτηρίων ήταν ένας που (δε κατάλαβα γιατί) άρχισα να του μιλώ αγγλικά.
Φυσικά κατάλαβε ότι τον κορόιδευα και δεν ήμουν ξένος, αφού λίγο πριν του μιλούσα ελληνικά.

Μα τι μου ήρθε κι εμένα…άλλο και τούτο!

“Σου τηλεφωνώ...”

Πήρα το επόμενο λεωφορείο και κατέβηκα σε ένα εστιατόριο κοντά τελικά, καθόλου οικείο μου και στα σίγουρα δεν είχε σχέση με την Τσιμισκή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που ήθελα να πάω εξ αρχής. .

Για όλα υπάρχει ένας λόγος όμως.

Στη στάση που κατέβηκα, άρχισα να παρατηρώ και να ψάχνω να διακρίνω κάτι στο παράθυρο του εστιατορίου που υπήρχε δίπλα στη στάση.

Ήταν εκεί, το προφίλ του Δ ξεπρόβαλε από το παράθυρο και η δική μου καρδιά ξεπρόβαλε έξω από το σώμα μου από τους έντονους και γρήγορους χτύπους της.

“Σου τηλεφωνώ...”

Η Μ, η κολλητή μου, τον είχε πάει στο εστιατόριο αυτό για να πάω κι εγώ αργότερα και να βρεθούμε πάλι, να τα ξαναβρούμε.

Τι να βρούμε? Αυτό που δεν είχαμε ή δεν αφήσαμε να βγει ποτέ?

Αρχίζω να νιώθω πως με την Μ, είχαμε συζητήσει αυτή τη πρόθεση της και ενώ το είχα αρνηθεί, βρέθηκα εκεί.

Γαμώτο όμως, πως βρέθηκε Θεσσαλονίκη η Μ? Πότε το κανονίσαμε? Γιατί δε το θυμάμαι?

“Σου τηλεφωνώ...”

Όση ώρα στεκόμουν και περίμενα, έφτιαχνα με αγωνία τα ρούχα μου για να μη προσέξει ο Δ ότι πάχυνα. Αγωνία…

Ξαφνικά, πάγωσα.
Ο Δ γύρισε στο παράθυρο και με είδε.
Εγώ άρχισα να τρέχω για να ξεφύγω από κάτι που στην πραγματικότητα ήθελα να τρέξω με τόση φόρα πάνω του καινα χωθώ μέσα στο σώμα του και τη ψυχή του.
Να μη γίνουμε ποτέ διαφορετικά σώματα.

Ο Δ βγήκε από το εστιατόριο και άρχισε να με κυνηγάει.
Εγώ, έτρεχα να ξεφύγω, έτρεχα, έτρεχα και δε κουραζόμουν.
Περίεργο!
Αφού η φυσική μου κατάσταση έχει πέσει το τελευταίο καιρό.

Όσο έτρεχα η μαύρη χοντρή καμπαρντίνα μου ανέμιζε….μα…. ένα λεπτό…άλλα ρούχα φορούσα πριν λίγα λεπτά, τι μου συμβαίνει???

Έπεσα κάτω, περιμένoντας το τέλος!
Ο Δ πλησίασε διακριτικά.

Τον είδα λίγο με την άκρη των ματιών μου αλλά δε τόλμησα να εκτεθώ σε άμεση επαφή με το πρόσωπο του.

Άρχισαν να κυλούν στα μαγουλα μου τα πρώτα δάκρυα κι αυτός, μου έσφιξε το χέρι...

Κρατούσα το χέρι του κι έκλαιγα…αγαλλίαση.

“Σου τηλεφωνώ...”

Τι ακούγεται?
Τι είναι αυτό?
Τι στο καλό θρυμματίζει τη σκηνή αυτή?
Τι δουλειά έχει ο ήχος του ξυπνητηριού μου?

Αυτό ήταν λοιπόν? Ένα όνειρο?

“Σου τηλεφωνώ...”

Σηκώθηκα από το κρεβάτι με απόλυτη ηρεμία, νιώθοντας το άγγιγμα του ακόμα!

Ετοιμάστηκα να έρθω στο γραφείο και συνειδητοποίησα ότι είχα 2-3 εβδομάδες να ξυπνήσω στην ώρα μου και να κοιμηθώ τόσο ήρεμα.

Ακόμα και στα όνειρα μου ο Δ λειτουργεί όπως τότε!
Κατευναστικά και γαλήνια στη ψυχή μου.

Να είναι γεμάτος υγεία και αγάπη…

“Σου τηλεφωνώ...”

Δεν είμαστε καλά, έχουν περάσει κοντά 2 χρόνια και εγώ που δε θυμάμαι που διασκέδαζα χθες, έχω στο νου μου σταθερά και καρφωμένα στη μνήμη τα ψηφία του τηλεφώνου του!

«Σου τηλεφωνώ…για να σου πω, πως σ αγαπάω…»

Για να μην ξεχάσω και τον αυτοσαρκασμό μου, μάλλον πρέπει να αλλάξω το τραγούδι μας και να μην είναι το «Σου τηλεφωνώ» αλλά το «Μόνο στα όνειρα».

Whatever…

Moon

¨Ισοτιμιες ¨_17/05/08

Μέσα στην αναστάτωση μιας μετακόμισης, ψυχικής και υλικής, ξέκλεψα ένα από τα αγαπημένα μου Σαββατιάτικα μεσημέρια για να βγάλω από πάνω μου μια σκέψη που με συντροφεύει κάνα μήνα τώρα!

Είναι αλήθεια πως πολλές ερωτικές σχέσεις λειτουργούν με ρόλους.
Παλιά ένιωθα την ανάγκη να διαχωρίσω τις straight από τις gay σχέσεις.
Στην πορεία όμως, είδα πως οι ρόλοι ενσαρκώνονται και από τα δύο φύλα σε ανεξάρτητους συνδυασμούς και με ανατρεπτικές εκπλήξεις.

¨Ισοτιμίες ¨

Υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες ζευγαριών και singles που επιθυμούν ή ήδη «παίζουν» ένα ρόλο.

Εδώ, για χάρη ευκολότερης κατανόησης διαχώρισα τις straight από τις gay σχέσεις και επέλεξα φυσικά τους ρόλους που ΔΕΝ θεωρώ λειτουργικά δημιουργικούς.

STRAIGHT
Συνήθως οι γυναίκες «θέλουν» να είναι το αδύναμο στοιχείο σε μια σχέση. Επιφανειακά τουλάχιστον αυτό προάγουν και επιθυμούν, δηλαδή τον παραδοσιακό άντρα με τον δυναμισμό και την πρωτοβουλία που τις κάνει να αισθάνονται ασφάλεια.

Άλλες πάλι αρέσκονται στο να ευνουχίζουν τον άντρα και να έχουν στην ουσία τον ισχυρό ρόλο.
Η συγκεκριμένη κατηγορία ηδονίζεται στο να δηλώνει το πόσο έχουν χαθεί οι άντρες από τη σημερινή εποχή και που να βρεις σωστό άντρα τη σήμερον ημέρα, ενώ την ίδια στιγμή ακονίζουν το ψαλίδι για τον επόμενο ευνουχισμό.

Μια κυρίαρχη κατηγορία αντρών είναι αυτοί που συνήθως καμαρώνουν που κάνουν κουμάντο ενώ στην ουσία κάνει η μαμά τους ή ενδόμυχα η γυναίκα τους.

Φυσικά, υπάρχουν και οι αυθεντικοί ηγέτες που τους βλέπεις, τους μυρίζεις, τους αισθάνεσαι και συνήθως οι εραστές των γυναικών τους, έχουν καλή άποψη γι αυτούς.

GAY
Υπάρχουν οι πολύ αρρενωποί και ηγέτες των σχέσεων με όλες τις νευρώσεις του μη αποδεκτού gay ρόλου. Οι συγκεκριμένοι θεωρούν τους εαυτούς τους δυνητικούς bisexual επειδή είχαν πάει με μερικές γυναίκες. Την Χριστίνα και τον Ανέστη.

Υπάρχουν οι θηλυπρεπής gay που μπορούν να είναι δυναμικές και ανεξάρτητες διότι έχουν ταυτιστεί με το «φτάνει πια η καταπίεση των γυναικών, τώρα θα κάνω καριέρα και θα έχω και λόγο στο σατράπη άντρα μου».

Ενδιάμεσα μπορείς να βρεις πιο normal κατηγορίες που όμως δεν ξεφεύγουν από την επιθυμία ενός ρόλου (δυνατού, αδύναμου, ηγετικού, άβουλου).

¨Ισοτιμίες ¨

Η σκέψη μου έχει να κάνει με το πως μπορούμε να προκαθορίζουμε το ρόλο μας σε μια σχέση και γιατί το κάνουμε όταν βλέπουμε ότι δεν ωφελεί?

Αναρωτιέμαι αν ξεκινά από τις βιωματικές καταβολές μας και καταλήγω πως σίγουρα παίζουν σημαντικό ρόλο.

Συνεχίζει να μου κάνει όμως εντύπωση ο λόγος που μένουμε συνειδητά φυλακισμένοι σε μια βιωματικά υποσυνείδητη επιλογή.

Η εντύπωση και ένσταση μου εστιάζεται στην κατηγορία ανθρώπων που δε νιώθουν καλά με τον ρόλο που από κεκτημένη ενσαρκώνουν (δυνατού ή αδύναμου).

Ακόμα και στη περίπτωση όμως που νιώθουν καλά, με βάζει σε σκέψεις όταν βλέπουν πως δεν τους ωφελεί και δεν δρα θετικά στις σχέσεις τους και παρόλα αυτά δεν αναθεωρούν.
Έστω να δοκιμάσουν.
Όχι κάποιον άλλο ρόλο, αλλά να πάνε χωρίς σενάριο και ρόλους, αφήνοντας να διαμορφωθούν μόνες τους οι ισορροπίες.

Άλλο να διαμορφώνεται η ισορροπία και άλλο να πηγαίνεις με manual.

¨Ισοτιμίες ¨

Αυτό που λατρεύω να βλέπω και να βιώνω σε μια σχέση, ερωτική και φιλική, είναι η ίδια παράσταση παιγμένη με εναλλαγή ρόλων.

Πιστεύω δηλαδή, πως για να λειτουργήσει δημιουργικά μια σχέση, είναι ουσιώδες να διαμορφώνονται οι ρόλοι όχι ως παγιωμένες συμπεριφορές αλλά ως αμφότερα στιγμιαίες υπερβάσεις του δεδομένου.

Όταν οι ρόλοι του δυνατού, αδύναμου, δυναμικού, άβουλου κτλ, εναλλάσσονται ή ανταλλάσσονται ή δανείζονται σύμφωνα με την ανάγκη του συντρόφου, τότε είναι οι δημιουργικές στιγμές μιας σχέσης.

Στιγμές αληθινής υπεροχής ή αδυναμίας που και μόνο η τόλμη να διερευνήσεις ένα καινούργιο ρόλο, σε έχει ήδη εμπλουτίσει ψυχικά και ανοίξει καινούργιους ορίζοντες.

¨Ισοτιμίες ¨

Δεν υπάρχει πιο αστείο θέαμα στα μάτια μου, όταν βλέπω ξεκάθαρους ρόλους σε ζευγάρια και ανθρώπινες σχέσεις.

Σαφώς παρέχουν την σταθερότητα του προβλέψιμου αλλά την ίδια στιγμή προάγουν και την ανία του αναμενόμενου.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν χωρίζουν, ακούς «Μας τελείωσε».
Λες και αναφέρονται στην σαρακοστιανή πρόταση του MacVeggie.

Η αντίθετη πλευρά, των σταθερών ρόλων, θα μπορούσε να αντιτάξει το μειονέκτημα της άλλης πλευράς. Την αδυναμία δηλαδή να είναι σταθεροί σε ένα μοτίβο.

Οκ, ίσως να ισχύει.

Και τα γαϊδούρια στα νησιά, τον ίδιο δρόμο κάνουν με τις παρωπίδες και δεν ξεστρατίζουν πάρα μόνο σε ξεσπάσματά τους.
Όσοι τα εχετε δει, συγκρίνετε τα ξεσπάσματα τους με τις εκρήξεις ενός ανθρώπου με συγκεκριμένο ρόλο στις σχέσεις του.

Το θετικό σε αυτό, είναι πως αυτά τα ξεσπάσματα και οι εκρήξεις, είναι και αυτά προβλέψιμα σε χρόνο και ποιότητα έκφρασης.

Και των δυο εννοώ, γαϊδουριών και ανθρώπων.

Οι εκρήξεις και τα ξεσπάσματα συμβαίνουν γιατί είναι συνηθισμένοι σε ένα ρόλο και μεταβλητές.
Αν για παράδειγμα μπει κάτι στο οπτικό πεδίο των γαϊδουριών που δε το περίμεναν και τα τρομάξει, τότε θα ταραχτούν και θα χάσουν ισορροπία.

Το ίδιο και οι άνθρωποι με σταθερούς ρόλους και συμπεριφορές.
Ταράζονται στο διαφορετικό.

Όχι γιατί δε το περίμεναν από την άλλη πλευρά, όχι, δεν είναι τόσο αυτό.

Απλώς αναγκάζονται να βγουν από το μοτίβο και να δουν άλλες πτυχές στον ίδιο τους τον εαυτό, με αφορμή το «ξεστράτισμα» του άλλου.

Ως εκ τούτου, είναι ποιο εύκολο να πεις «Δε το περίμενα από εσένα» από το να νιώσεις «Ας δοκιμάσω..»!

¨Ισοτιμίες ¨

Έχει περάσει καιρός που λέγαμε «Η μαμά μου είπε να μη μιλώ σε αγνώστους¨.

Η μαμά μπορεί να μη θέλει να μιλάμε ακόμα σε αγνώστους, εμείς όμως πρέπει να ρισκάρουμε και να εμπιστευτούμε το χαμόγελο ενός ξένου ακόμα και αν περιμέναμε ότι δε θα μας χαμογελούσε.

Ρίσκο? Όχι!

Ζωή και συναίσθημα.

Moon