Κυριακή πρωί και σε συζήτηση που είχα με την κολλητή μου φίλη Μ, ειπώθηκε μια φράση που έκλεισε τη θεματολογία της σκέψης που μέρες τώρα ήθελα να αναπτύξω.
Η απολαυστική σύμπτωση είναι πως η σκέψη ξεκινούσε με την παρακάτω παράγραφο, όμως πριν την ολοκληρώσω με πήρε η Μ τηλέφωνο για να μου πει τον επίλογο του θέματος που αφορούσε στην φράση που μου είχε πει νωρίτερα.
Και τι περίεργο... εκείνη τη στιγμή άκουγα το αγαπημένο της τραγούδι... «Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές, κι ήταν η σχέση μας αυτές...»
«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»
Μέσα στην σκέψη του πως να συνεχίσω το Κυριακάτικο απόγευμα μου, παρελαύναν μπροστά μου αρκετές επιλογές.
Nα σερφάρω στο δίκτυο, να δω για πολλοστή φορά την ελληνική ταινία με την Βλαχοπούλου που ερωτεύεται ένα πολύ μικρότερο της.
Το απέφυγα γιατί μου ανακινούσε την μεσημεριανή αναρώτηση/ανασφάλεια μου.
Αν δηλαδή έχει νόημα να συνεχίσω την ερωτική γνωριμία μου με ένα άνθρωπο κατά πολύ μεγαλύτερο μου.
Άλλη ώρα αυτά...
Μαζί λοιπόν με την έντονη ικανοποίηση από την μεσημεριανή ανάγνωση του τελευταίου βιβλίου του αγαπημένου μου συγγραφέα Irvin Yalom, αποφασίζω να βάλω τον σελιδοδείκτη στις σελίδες που σταμάτησα τις σκέψεις του και να συνεχίσω τις δικές μου από το αγαπημένο μου βήμα.
«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»
Ακούω κάθε φορά προσεκτικά κάποιον που θέλει να συζητήσει μαζί μου θέματα που αφορούν τις σχέσεις του.
Φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές (αν και αυτές είναι οι πιο βαρετές διότι εμπεριέχουν ορισμένους ρόλους), οικογενειακές κ.ο.κ.
Κάθε φορά και αμείλικτα, εκστομίζονται λέξεις όπως σεβασμός, αγάπη, προσοχή, έρωτας, καύλα, εμπιστοσύνη, ενδιαφέρον και χοροπηδούν σαν καλικαντζαράκι α την ώρα που πριονίζουν το δέντρο των Χριστουγέννων.
Είναι αλήθεια πως κάθε σχέση περιλαμβάνει πολλά από τα παραπάνω συναισθήματα. Φυσικά δεν θα μπω στο πειρασμό να σκεφτώ την κατ’ ουσία πραγματική τους υπόσταση.
Να είμαστε καλοπροαίρετοι όμως? Έτσι για αλλαγή?
Ας πούμε ότι τα παραπάνω υπάρχουν αυτούσια και σε ισχυρές δόσεις πραγματικότητας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που «είναι μαζί».
Πάλι μου έρχεται στο νου η φράση της αγαπημένης μου Π, «Την σχέση δεν τη κρατά μόνο η αγάπη. Η απώλεια είναι αυτή που την κρατά. Αυτό δηλαδή που είσαι διαθέσιμος να χάσεις για να κρατήσεις το άλλο που επιθυμείς».
«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»
Η αδυναμία.
Μα όχι!
Δεν εννοώ την αδυναμία ως μετρήσιμο μέγεθος δυναμισμού της ανθρώπινης έκφρασης.
Όχι δηλαδή όπως λέμε «αυτός είναι δυνατός κι εκείνος αδύναμος».
Αδυναμία όπως...σου έχω αδυναμία.
Αδυναμία όπως, κάνω πράγματα γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς αφού η ευχαρίστηση που θα πάρω από μια δεδομένη στιγμή, σχετίζεται άμεσα με το χαμόγελο που θα διαγραφεί στα χείλη σου.
Αδυναμία όπως, νιώθω άδειασμα απογείωσης όταν με κοιτάς παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα.
Αδυναμία όπως, συγκρατώ τι σε στεναχωρεί και δεν τα ξανακάνω γιατί πονάω περισσότερο όταν στεναχωριέσαι.
Αδυναμία όπως, δε με νοιάζει που θα τα ακούσω από το αφεντικό αύριο γιατί προτίμησα να περάσω τη μέρα στη θάλασσα μαζί σου και να αργήσω την παράδοση του report.
Αδυναμία όπως, μαγειρεύω πολύ καιρό το ίδιο φαγητό, όμως όταν το μαγειρέψω για σένα θα είναι ότι καλύτερο έχω φτιάξει χωρίς να ξέρω τι διαφορετικό έκανα.
Νομίζω έγινε αντιληπτό τι εννοώ...
Αν δεν έγινε σε κάποιους, μάλλον δεν θα έχουν νιώσει αδυναμία για κάποιον άνθρωπο.
Χάνετε...
«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»
Το τραγούδι της Ελευθερίας τελείωσε εδώ και αρκετή ώρα...
Ο στίχος όμως, ακόμα καρφωμένος στο μυαλό μου ...«Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές, κι ήταν η σχέση μας αυτές...»
Η γέφυρα γι’ αυτές τις διαφορές είναι η πανίσχυρη βάση του «σου έχω αδυναμία»!
Πόσο αντιφατικό είναι αυτό?
Πολύ! Τρομακτικά πολύ.
Πόσο ικανό είναι να κρατήσει την γέφυρα επικοινωνίας ζωντανή παρά τις τόσες διαφορές ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που «είναι μαζί»?
Εξωπραγματικά περισσότερο.
Αρκεί μόνο αυτό?
Όχι βέβαια, άλλωστε δεν ψάχνω συνταγή.
Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα συναίσθημα που ούτε εκβιάζεται ούτε είναι προσποιήσιμο.
Αν έχετε υποψίες ότι προσποιητά κάποιος λέει ότι σας έχει αδυναμία, τότε απλά ρωτήστε τον, «Που είναι αυτή η αδυναμία? Δείξτη μου!»
Θα καταλάβετε αμέσως!
«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»
Έχετε νιώσει πως είναι να σας έχουν αδυναμία?
Οι περισσότεροι ναι!
Έχετε νιώσει να έχετε αδυναμία σε κάποιον?
Όσοι το έχετε νιώσει καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω.
Καταρρέει ποτέ η αδυναμία που έχουμε σε ένα άνθρωπο, ανεξάρτητα αν είναι ερωτική ή φιλική σχέση?
Νομίζω πως απλά κάποιες στιγμές δεν επαρκεί, κάποιες δύσκολες στιγμές.
«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»
Στη ζωή μου επιτρέπω σπάνια πλέον την είσοδο καινούργιων προσώπων λόγω επιλογής και εξαντλημένων θέσεων συμμετοχής στην καρδιά μου.
Όχι από σνομπισμό!
Απλά από ευτυχία να αγγίζω την πληρότητα με τους ανθρώπους που ήδη με περιβάλλουν.
Χθες στεναχώρησα ένα από αυτά, τον Δ.
Ο Δ είναι ένα πολύ αγαπημένο και πρόσφατο πρόσωπο στη ζωή μου.
Τον στεναχώρησα γιατί, παρά την αδυναμία που του έχω και μου έχει, το ξέρω ότι μου έχει, εξοργίστηκα και δεν είχα πλέον σώα την ενεργητική μου ακρόαση.
Δεν μπορούσα να τον ακούσω, πνιγόμουν και έτσι πικραθήκαμε για μια στιγμή από δική μου απότομη συμπεριφορά και από δική του άδικη σε ετεροχρονισμένους όρους αντίδραση.
Γλυκάναμε την πίκρα αυτή μέσα σε λίγα λεπτά κα παρά την δύσκολη ώρα λόγω της αδυναμίας που έχουμε ο ένας στον άλλο.
Με καταλογισμό ευθυνών, αιτιών και αμοιβαίας έκφρασης των μεταξύ μας συναισθημάτων.
Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις «ακίνδυνα» αν δεν είναι αμοιβαία η αδυναμία μεταξύ δυο ανθρώπων διότι καταλήγει σε διαγωνισμό εγωισμού!
«Να νιώθω ότι μου έχει αδυναμία»
Έτσι νιώθω τον όρο "σου έχω αδυναμία" που ενώ ελλόχευε μέσα μου σαν αόριστος όρος, κατέληξε να με βοηθήσει να καταλάβω λίγο καλύτερα αυτό που κάνει-όσο το δυνατό- αλώβητη και πιο δυνατή στο χρόνο μια ερωτική ή φιλική σχέση.
Με μια γρήγορη ματιά, έχω πλέον μόνο ανθρώπους γύρω μου που τους έχω αδυναμία.
Δε το θεωρώ σύμπτωση!
Το θεωρώ ώριμη αλλά υποσυνείδητη επιλογή μου.
Ιδιαίτερα αν σκεφτώ ότι 5-6 χρόνια πριν, είχα αρκετούς ανθρώπους γύρω μου από κεκτημένη ανασφάλεια.
Ωραία που είναι να κάνεις ξεσκαρτάρισμα χωρίς να μετανιώνεις μετά...
Moon
